Rodzina Dupont de Ligonnès od 2011 roku wynajmowała część starego szeregowca w miejscowości Nantes we Francji.  Dom nie był zbyt obszerny, ale urządzony z przepychem, w staroświeckim stylu. Wystrój domu byś może brał się stąd, że rodzina Ligonnès miała arystokratyczne korzenie. Należeli do niej m.in. Sophie de Lamartine- siostra poety Alphonsa de Lamartine oraz jej syn Charles szarl de Ligonnès, który w roku 1906 został biskupem Rodez.  
 Ojcem rodziny był Xavier Pierre Marie Dupont de Ligonnès (ur. 9 stycznia 1961 r. w Wersalu ).  Xavier od wielu lat prowadził własną działalność gospodarczą. W ciągu życia stworzył kilka firm, które przynosiły głównie straty. Ich działalność polegała m.in. na tworzeniu i obsługiwaniu systemu lojalnościowego dla klientów restauracji, czy też tworzeniu przewodników po hotelach i restauracjach, które skierowanych były do podróżujących sprzedawców. Pomimo tego, że Xavier nie osiągał sukcesów w życiu zawodowym, przez znajomych opisywany był jako osoba bardzo towarzyska, spokojna i ponad wszystko kochająca rodzinę. 
Matka- Agnès (z domu Hodanger) urodziła się 9 listopada 1962 r. w Neuilly-sur-Seine na przedmieściach Paryża. Była asystentką w katolickiej szkole Blanche-de-Castille w Nantes, gdzie część jej obowiązków polegała na nauczaniu katechizmu. Opisywana była jako osoba bardzo religijna, życzliwa, ale surowa wobec uczniów. Razem ze swoimi dziećmi regularnie brała udział w nabożeństwach kościelnych. 
Małżeństwo wychowywało czwórkę dzieci: 
Najstarszy Arthur urodził się 7 lipca 1990 roku. Jego ojcem nie był Xavier, ale Arthur został przez niego adoptowany w wieku 2 lat, zaraz po ślubie Agnès i Xavier. Arthur był bardzo uzdolnionym, młodym mężczyzną. Studiował informatykę w prywatnym college'u Saint-Gabriel w Saint-Laurent-sur-Sèvre w Wandea, mieszczącym się godzinę jazdy od Nantes. Pracował też dorywczo jako kelner w jednej z pizzerii znajdujących się w rodzinnej miejscowości.  
Młodszy syn Thomas urodził się 28 sierpnia 1992 r. W wieku 17 lat zdał maturę.  Pasjonował się muzyką i studiował ją na Katolickim Uniwersytecie Zachodnim w Angers. Mieszkał w akademiku a przez znajomych opisywany był jako zwyczajny, aczkolwiek trochę zamknięty w sobie chłopak.  
Jedyna córka- Anne urodziła się 2 sierpnia 1994 r. W momencie tragicznych wydarzeń była w 11 klasie, a przedmiotem jej zainteresowań były nauki ścisłe. Anne była opisywana przez przyjaciół i krewnych jako osoba bardzo uprzejma i religijna.   
Najmłodszy syn- Benoît urodził się 29 maja 1997 r. Według jego przyjaciół i kolegów z liceum był popularny i miał spore powodzenie u  dziewcząt. Benoit w wolnym czasie udzielał się w kościele jako ministrant. 
Do rodziny należały też dwa zwierzaki- psy rasy labrador.  
Wydarzenia, które były częścią tragedii miały miejsce na przełomie marca i kwietnia 2011 roku. Niestety chronologii wszystkich zdarzeń nie znamy. Przedstawię Wam teraz informacje, których po przeprowadzonym śledztwie jesteśmy pewni. 
1 kwietnia 2011 roku (był to piątek) najstarszy syn Arthur po zakończonych zajęciach udał się do domu. Tego dnia Arthur był umówiony z szefem pizzerii, w której pracował. Miał odebrać comiesięczną pensję. Wydawana ona była pracownikom zawsze pierwszego dnia miesiąca, a Arthur z reguły odbierał pieniądze tak szybko jak to było możliwe, jednak tego dnia nie pojawił się w pizzerii. Właściciel był trochę zdziwiony tym faktem, ale pomyślał, że widocznie chłopakowi wypadło coś ważnego i że pewnie zgłosi się po pieniądze w ciągu kilku następnych dni. Niestety tak się nie stało. Poza zniknięciem Arthur zauważonym przez szefa pizzerii, przez kilka kolejnych dni sąsiedzi ani znajomi rodziny nie zauważyli niczego szczególnego.  
W niedzielę 3 kwietnia kilku świadków widziało Xavier i Agnès z trójką pozostałych dzieci. Cała piątka zjadła posiłek w restauracji a następnie udała się do kina. Przesłuchiwani po czasie świadkowie nie przypominali sobie niczego nietypowego w zachowaniu rodziny. Wiemy, że gdy cała rodzina wróciła z kina, Xavier o godzinie 22:37 zadzwonił do swojej siostry Christine. Ponieważ kobieta nie odebrała, Xavier nagrał wiadomość na poczcie głosowej. Brzmiała ona następująco: 
„yhm..spędziliśmy niedzielny wieczór razem w kinie, a potem w restauracji i właśnie wróciliśmy - dzwonię, aby zapytać, czy nie jest za późno na rozmowę, ale widzę, że włączyła się poczta głosowa. Ale ... Byłem zaskoczony, mówiłaś mi o Bertramie, który przygotowuje się do lotu!? Hm?! Ale ... Myślałem, że dopiero co przyjechał! ... więc byłem trochę zdziwiony. W każdym razie, wysyłam ci moją miłość ... Jeśli nie jest za późno, oddzwoń lub wyślij mi SMS-a, a ja oddzwonię. OK, idę położyć dzieci do łóżka, pozdrów wszystkich. Do zobaczenia wkrótce ... Może ... ".  
Zapis autentycznego nagrania dostępny jest w Internecie.
   Po odsłuchaniu wiadomości wydaje się, że głos Xavier jest zupełnie naturalny i nie można odnieść wrażenia, że z rodziną mogło w tym czasie dziać się coś niepokojącego. Jedyną wątpliwość wzbudzają ostatnie słowa, czyli “do zobaczenia. Może...”. W kontekście późniejszych wydarzeń brzmią one dosyć złowrogo, ale można uznać, że wypowiadając je Xavier mógł mieć np. na myśli to, że nie będzie miał okazji widzieć się z siostrą w najbliższym czasie a jedynie będą mogli skontaktować się np. telefonicznie. Trudno więc jednoznacznie stwierdzić co konkretnie oznaczały te słowa.  
 4 kwietnia (w poniedziałek) -  w szkole nie pojawili się  Anne i Benoît. Szkoła otrzymała informację, że dzieci są chore. Ich znajomi próbowali się z nimi skontaktować poprzez smsy i wiadomości internetowe, jednak bezskutecznie.  
W tym dniu Xavierowi i jego siostrze udało się porozmawiać przez telefon. Rozmowa trwała w sumie 20-30 minut. Dokładnej treści rozmowy nie udało mi się ustalić, ale wiadomo, że dotyczyła ona zwykłych, codziennych rodzinnych spraw. Jej treść w żaden sposób nie zaniepokoiła siostry Xaviera.  
Tego dnia świadkowie widzieli również Xavier z Thomasem w ekskluzywnej restauracji La Croix CADEAU, w Avrillé, niedaleko Angers. Dwaj kelnerzy pamiętają, że chłopak pod koniec posiłku poczuł się niedobrze, oraz że w trakcie pobytu w restauracji syn i ojciec praktycznie ze sobą nie rozmawiali.  
5 kwietnia- wtorek. Tego dnia do domu rodziny zapukał komornik. Chciał odzyskać od Xaviera dług w wysokości 20.000 €, ale nikt nie otworzył drzwi. Komornik wycofał się więc licząc, że uda mu się skontaktować z Xavier innego dnia.  
Thomas spędził wtorkowe popołudnie w domu przyjaciela w Angers, gdzie razem ćwiczyli grę na instrumentach muzycznych oraz oglądali telewizję. Chłopak chciał spędzić noc u przyjaciela, jednak Xavier zadzwonił do syna, aby jak najszybciej wracał do domu, ponieważ jego matka uległa wypadkowi w trakcie jazdy na rowerze. Thomas zjadł więc szybko kolację u kolegi a następnie udał się do domu około godziny 22:00.  
Do dzisiaj nie wiemy co konkretnie działo się w dniach 4-5 kwietnia. Sąsiedzi rodziny zeznali, że w tych dniach nie widzieli niczego szczególnego. Nie przypominają też sobie by widzieli którekolwiek z dzieci Ligonnèsów. Jedyną zauważalną nietypową rzeczą było intensywne szczekanie i wycie psów, które ucichło 5 kwietnia.  
6 kwietnia kolega Thomas próbował skontaktować się z nim telefonicznie chcąc zapytać się o stan jego matki. Thomas nie odbierał jednak telefonu. Przyjaciel chłopca otrzymał jednak od niego krótkie smsy informujące o tym, że nie przyjdzie do szkoły, ponieważ jest bardzo chory. W kolejnych dniach kolega otrzymał też smsa, w którym Thomas informował, że ma problemy z naładowaniem telefonu a jego ojciec będzie mu musiał kupić nową ładowarkę.  
“Nie przychodzę do ciebie. Jestem chory” i „Naprawdę chory, nie przychodzę na zajęcia”.  „Brakuje mi akumulatora, mój tata szuka dla mnie nowej ładowarki” 
Również 6 kwietnia dziewczyna Arthura, zaniepokojona brakiem kontaktu, zapukała do drzwi jego rodzinnego domu. Zauważyła, że w jednym z pomieszczeń na pierwszym piętrze paliło się światło, jednak nikt nie otworzył drzwi. Dziewczynę zdziwił fakt, że nie było słychać ujadania psów, które miały w zwyczaju szczekać w momencie, gdy ktoś pukał do drzwi.   
Wiemy, że po 4 kwietnia nie było już bezpośredniego kontaktu z żadnym z dzieci państwa Ligonnès. Jeśli chodzi o Agnès- zeznania świadków dotyczące tego, kiedy widziano ją po raz ostatni, są niestety dość rozbieżne. Jeden z sąsiadów twierdzi, że nie widział kobiety od niedzieli 3 kwietnia. Kilku innych świadków twierdzi natomiast, że widziało kobietę w kolejnych dniach. Jeden z pracowników zakładu fryzjerskiego miał widzieć ją idącą chodnikiem, rozmawiającą przez telefon, około godziny 12:15 5 kwietnia. Jeden z sąsiadów do dzisiaj jest pewny, iż widział ją w czwartek wieczorem 7 kwietnia, gdy wyprowadzała jednego ze swoich psów. Również pracownica pobliskiego sklepu twierdzi, że widziała kobietę 7 lub nawet 8 kwietnia.  
8 kwietnia z konta Xavier opublikowano wiadomość na katolickim forum internetowym. Xavier używał na forum pseudonimu „Ligo”. Jego ostatni wpis dotyczyły dyskusji na temat przodków Jezusa. Jego treść niestety nie wniosła nic istotnego do późniejszego śledztwa. 
Link do forum:
http://www.cite-catholique.org/search.php?author_id=3094&sr=posts&sid=b5719fb2c1badb202225555fbbf0203c 
Tego dnia z poczty Xavier wysłany został również e-mail do jego szwagra (Bertrama). 
“Wszystko w porządku, Bertram, wkrótce usłyszysz bardziej szczegółowe wiadomości za pośrednictwem Christine. Do zobaczenia. Wszystkiego najlepszego, Xavier”. 
Mężczyzna wysłał również wiadomości do swojej matki i siostry. 
Nie zawierały one niczego szczególnego a tym bardziej niepokojącego. Nie możemy być w stu procentach pewni, że ich autorem był Xavier, ale wiadomo, że zostały one wysłane z adresu IP rodzinnego domu Ligonnès.  
W poniedziałek, 11 kwietnia szkoła Ann i Benoîta otrzymała list podpisany przez Xavier, z informacją, że dzieci nie będą już uczęszczały do szkoły, ponieważ cała rodzina przeprowadza się do Australii z powodu „pilnych zmian zawodowych”. Z kolei szkoła katolicka, w której pracowała Agnès, otrzymała podpisany przez nią list, w którym rezygnowała z pracy, podając ten sam powód odejścia. Dyrektor szkoły próbował skontaktować się z nią telefonicznie- bezskutecznie.   
Na 11 kwietnia datowany był również zaskakujący list napisany na maszynie, bez podpisu, wysłany do jednego z członków rodziny. Niestety nie udało mi się ustalić, kiedy dotarł on do odbiorcy. Za chwilę usłyszycie fragmenty wolnego tłumaczenia tego listu. Osoby pojawiające się w nim to członkowie rodzin Xavier i Agnès oraz ich przyjaciele. Ponieważ list był pisany na maszynie, nie można z całą pewnością stwierdzić kto był jego autorem. Oto fragmenty listu: 
 "Cześć wszystkim! 
Ogromna niespodzianka: musimy pilnie wyjechać do USA, ze względu na bardzo szczególne okoliczności, które wyjaśnimy poniżej. 
Otrzymacie ten list zwykłą pocztą, ponieważ przez następne kilka lat nie będziemy mogli komunikować się w żaden inny sposób (bez e-maili, SMS-ów, bez połączeń telefonicznych) ze względów bezpieczeństwa. 
Kiedy będziecie czytać ten list, nas już nie będzie we Francji i nie będziemy mogli wrócić do niej przez nieokreślony jeszcze czas (kilka lat). 
Pewnie zastanawiacie się, co się dzieje… 
Oto wyjaśnienie (przynajmniej tyle, ile możemy Wam opowiedzieć. Ten list jest jedyną korespondencją, jaką mogliśmy napisać i został sprawdzony przed wysłaniem do Was). 
Kiedy założyliśmy naszą firmę w Miami w 2003 roku, skontaktowaliśmy się (za pośrednictwem osoby, która pomogła nam założyć firmę) z „DEA” (rodzaj amerykańskiego „zespołu narkotykowego” z agentami rozmieszczonymi w kilku krajach), którzy szukali obywatela Francji, mogącego infiltrować francuskie kluby nocne, aby uzyskać informacje o handlu narkotykami i praniu pieniędzy bez zwracania na siebie zbytniej uwagi. 
Ponieważ działalność mojej firmy polegała na tym, że każdego dnia znajdowałem się w innym mieście, mając uzasadniony powód, aby kontaktować się z szefami klubów nocnych (aby zaprosić ich do umieszczenia ich lokalu w bazie mojej firmy), więc byłem dla agentów idealnym kandydatem. 
Więc kiedy zostałem przetestowany i poinstruowany, przyjąłem moją misję pracy incognito dla DEA, pod warunkiem zachowania przeze mnie tajemnicy (również przed dziećmi). 
…............. 
To pozwoliło nam rozwinąć naszą oficjalną działalność biznesową oraz uzyskać (nieoficjalny) miesięczny dochód, ponieważ ta oficjalna działalność nie przyniosła wystarczającej ilości pieniędzy na pokrycie naszych wydatków.  
…....... 
W klubach nocnych wszystko szło zgodnie z planem przez ostatnie 7 lat… aż do teraz: 
Dzięki informacjom, które zebrałem, stałem się kluczowym świadkiem w nadchodzącym procesie z udziałem głównych międzynarodowych bossów zajmujących się handlem narkotykami. Proces będzie musiał odbyć się w USA w ciągu najbliższych kilku lat. Data nie została jeszcze ustalona. 
Sprawę komplikuje to, że niektóre poszlaki wskazywały, iż moja rola została zdemaskowana. Wczoraj otrzymaliśmy potwierdzenie tych przypuszczeń. 
Dlatego sytuacja stała się dla nas potencjalnie niebezpieczna i wymagała od nas podjęcia środków nadzwyczajnych. 
Kiedy rozpocząłem prace pod przykrywką, zgodziłem się, że mogę zostać objęty „Federalnym programem ochrony świadków”. To właśnie musimy teraz zrobić… i nie robimy tego z podekscytowaniem, ale dlatego, że jest to konieczne i nie można tego obejść. 
Zostaliśmy więc objęci ochronną opieką rządu USA i „przeniesieni” do Stanów Zjednoczonych. Otrzymamy nowe tożsamości, które musimy utrzymywać w tajemnicy.   
Do czasu przeczytania tego listu będziemy oficjalnie „już nie istnieć” jako obywatele francuscy! 
Będziemy obywatelami USA, mieszkającymi w USA jak każdy inny obywatel USA… z wyjątkiem tego, że nie będziemy mogli komunikować się z naszą rodziną i przyjaciółmi przez czas nieokreślony, przynajmniej do czasu zakończenia procesu. 
Niesie to ze sobą pewne zalety i wady: 
Zalety: 
Absolutne bezpieczeństwo. 
Rząd USA dba o nas finansowo. 
Mieszkam w USA (nie możemy powiedzieć Wam gdzie, ale przez większość czasu jest ciepło, a muzyka jest dobra…) 
Niedogodności: 
Nagłe, pośpieszne odejście w całkowitej tajemnicy, bez możliwości uporządkowania naszych spraw. 
Długo nie będziemy mieć z Wami kontaktu. 
Niemożliwe jest poinformowanie wszystkich: cała komunikacja elektroniczna musiała zostać natychmiast przerwana. 
Najtrudniejsza rzecz: jest trochę napięcia z dziećmi, które nie mogły powiedzieć swoim znajomym i nie mogą korzystać z Facebooka i innych sieci internetowych (ale to naprawdę OK. Rozumieją.) 
Musieliśmy zrezygnować z psów: na szczęście ktoś zabrał je oba (żeby się nie rozdzieliły). 
Polegamy na każdym z was w wykonywaniu zadań, które powierzyliśmy poniżej. Mamy nadzieję, że nie poprosiliśmy o zbyt wiele: 
Wiemy, że możemy na Was liczyć. 
1) Cédric: 
Przyjdź i usuń to, co zostało w domu do 31 maja (im wcześniej, tym lepiej) 
Zaczęliśmy sortować rzeczy (ubrania itp.), Ale nie mieliśmy czasu na dokończenie. Moglibyśmy pozwolić Amerykanom załatwić wszystko, ale nie są zbyt dokładni i wszystko by przepadło (cenne meble, instrumenty muzyczne, samochody…) 
70% rzeczy można zabrać na wysypisko (wszystkie łóżka, komody, pudełka do przechowywania itp.).  Meble które warto zatrzymać znajdują się w salonie (+ szafa, która została rozebrana w sypialni Arthura i biurko w pralni), reszta może pójść na wysypisko: najbliższy to Ecopoint, 3 km od domu (czynny do niedzieli w południe) 
Meble, które należy zachować, należy przekazać Locmalo, czekając, aż zostaną wysłane do brata Agnès. 
Klucze do domu są ukryte na zewnątrz w gazomierzu, który można otworzyć dowolnym narzędziem (kluczyk, śrubokręt, nóż). Uwaga: niektóre kopie klucza do drzwi wejściowych są źle wykonane i musisz kręcić kluczem dookoła w zamku, aby drzwi się otworzyły. 
Udało nam się umieścić wszystko, co chcemy zachować - a czego w żadnym wypadku nie możemy zabrać ze sobą - w sejfie, tak by móc odzyskać wszystko później. Są to przedmioty osobiste (zdjęcia, które mogą pokazywać „nieamerykańskie” życie, pamiątki, komputery, różne dokumenty, biżuteria, broń itp.): więc nie musisz nic pozostałego w domu sortować, po prostu wyrzuć wszystko… lub zachowaj dla siebie, jeśli chcesz (urządzenia elektryczne itp.). 
Poinformuj Alaina i innych przyjaciół o naszym wyjeździe. 
Sprzedaj kabriolet Golf i Xantię (podpisane dokumenty znajdują się na stole w salonie) i wyślij pieniądze ze sprzedaży (minus 20% prowizji za twoją usługę) do Christine (skontaktuj się z nią telefonicznie). 
(Uwaga: Citroen C5 był niezbywalny, więc został przekazany ojcu jednego z przyjaciół Arthura na części). 
Idź też do miejsc zamieszkania Arthura i Thomasa, aby zrobić to samo: właściciele są świadomi. Adresy i klucze znajdują się na stole w salonie. 
Prezenty dla Cédrica (do podziału z Renaudem i innymi pomagającymi przyjaciółmi) to: piłkarzyki, pianino, telewizor i inny sprzęt wideo, kolekcja płyt CD / DVD, taśmy audio i wideo, instrumenty muzyczne (zestaw perkusyjny, gitara, fortepian) oraz kilka innych rzeczy, które każdy może wziąć (lodówka, suszarka itp.) 
PS: nie musisz się martwić o wykrywacz metalu lub kajak, który może tam pozostać (ani gruz i drugi bałagan zgromadzony na tarasie, na końcu ogrodu i w piwnicy: to wszystko już tam było, kiedy się tam wprowadziliśmy) 
2) Bertrand: 
Umów się z Cédriciem na odzyskanie cennych mebli, które mają być przechowywane (są to pamiątki z rodziny Agnès). 
Poinformuj całą rodzinę Agnès. 
3) Emmanuel: 
Anuluj kontrakty na prąd, gaz, telefon, wodę i Internet: dokumenty leżą na stole w salonie. 
Powiedz naszym przyjaciołom (Michel, Marc, Ludo itp.) o naszym odejściu. 
Do waszej wiadomości: wszystkie listy adresowane do domu będą zwracane do nadawcy. 
4) Christine i Bertram: 
Zarządzajcie kontami zgodnie z instrukcjami zawartymi w dokumencie dołączonym do tego listu. 
(Ponad 4000 € będzie co miesiąc przychodzić na różne konta + przychody ze sprzedaży wyżej wymienionych mebli). 
5) Frédéric: 
Poinformuj Véronique i pomóż jej powiadomić resztę rodziny Ligonnès. 
Najlepiej byłoby wysłać jej kopię tego listu, gdy będzie w Wersalu. 
WAŻNE: powiedz „młodzieży”, aby nie ujawniała żadnych informacji na Facebooku i nie zdziwiła się, jeśli dzieci nie odpowiedzą na wiadomości od nich. 
To tyle w przypadku listy rzeczy do zrobienia. 
Szkoły dzieci są poinformowane, podobnie jak pracodawcy Agnès i Arthura. 
Oficjalna historia jest taka, że zostaliśmy przeniesieni do AUSTRALII do pracy, bez podawania żadnych konkretnych szczegółów. 
Byłoby dobrze, gdybyście mogli rozpowszechniać tę fałszywą historię na Facebooku i wszędzie indziej. 
Mamy nadzieję, że cała sytuacja nie potrwa więcej niż kilka lat. (Ale wciąż niepokoi nas, jak długo potrwa postępowanie sądowe w USA). 
Za jakiś czas będziemy mogli przesyłać Wam informacje pocztą. 
Wyznaczyliśmy Emmanuela jako „centralny kontakt”, ponieważ ma on tę zaletę, że zna prawie wszystkich. To on otrzyma listy, które zostaną do Was wysłane. Otrzyma instrukcje w odpowiednim czasie. 
Oczywiście, wysyłamy całą naszą miłość i bardzo o Was myślimy podczas tego przymusowego rozdzielenia.  
Uważajcie na siebie. 
Będziemy mieli tyle historii do opowiedzenia później!" 
 Tak jak wspominałam- nie wiadomo kiedy dokładnie list dotarł do adresata, jednak o jego treści nie mieli pojęcia sąsiedzi rodziny. 13 kwietnia zaczęli się już poważnie niepokoić. Okiennice domu zamknięte był już ponad tydzień a samochód Agnès stał przez cały czas zaparkowany w tym samym miejscu przed domem. Zdecydowano się więc poinformować policję.  
19 kwietnia policja wszczęła oficjalne śledztwo dotyczące zaginięcia rodziny. Śledczy skupili się na ustaleniu co jej członkowie robili w ostatnich dniach przed zniknięciem. Zachowanie jednego z nich wzbudziło spory niepokój. Na podstawie zebranych informacji ustalono, że znana już wtedy policji wersja o programie ochrony świadków jest mocno naciągana, tym bardziej że poczynania ojca rodziny sugerowały, że mogło stać się coś zdecydowanie gorszego. Oto co udało się ustalić: 
12 marca Xavier dokonał zakupu nabojów do karabinu, następnie zarejestrował się na strzelnicy na północ od Nantes, którą odwiedził 4 razy między 26 marca a 1 kwietnia.  
Po przeszukaniu domu odnaleziono paragon ze sklepu znajdującego się w Saint-Maur, około 320 km od Nantes. Paragon datowany był na koniec marca i zawierał kilka pozycji, m.in. duże worki na śmieci oraz opakowanie płyt chodnikowych z tworzywa sztucznego.  
W piątek 1 kwietnia Xavier zakupił cement, łopatę i motykę. 
Następnego dnia mężczyzna kupił cztery 10-kilogramowe worki wapna, każdy w innym sklepie w okolicy Nantes.  
Przesłuchani sąsiedzi twierdzili, że 7 kwietnia widzieli Xaviera wkładającego kilka dużych toreb do swojego samochodu, Citroena C5. 
Przed swoim zniknięciem Xavier zamknął wszystkie konta bankowe, wypowiedział umowę dzierżawy domu, a na skrzynce na listy umieścił napis: „Proszę odesłać całą pocztę do nadawcy. Dziękuję”.  
Udało się też ustalić, że Xavier spędził noc z 11 na 12 kwietnia w hotelu Première Classe w Blagnac , niedaleko Tuluzy. Za pobyt zapłacił kartą kredytową. Pracownicy widzieli, jak 12 kwietnia odjechał spod hotelu swoim Citroenem.  
Noc z 12 na 13 kwietnia mężczyzna spędził w hotelu Auberge de Cassagne w Le Pontet w Vaucluse, w południowo-wschodniej Francji. W recepcji podał fałszywe nazwisko- Laurent Xavier, ale za pobyt również zapłacił kartą kredytową.  
14 kwietnia Xavier pobrał 30 EUR z bankomatu w miejscowości Roquebrune-sur-Argens w departamencie Var w południowo-wschodniej Francji. Tego wieczoru spał w hotelu (w tym samym mieście) Formule 1 i został uchwycony na filmie przez kamerę monitoringu. Jest to ostatni znany zapis wizerunku Xaviera. W tym momencie ślad po mężczyźnie się urywa. Xavier porzucił swoje auto przed hotelem i zniknął jak kamień w wodę.   
Ustalenia śledczych były bardzo niepokojące. Wszystko wskazywało na to, że Xavier mógł zamordować członków najbliższej rodziny. Jeśli tak się jednak stało, to gdzie były ciała? Policja rozpoczęła intensywne przeszukiwanie terenu wokół domu. Na wyniki nie trzeba było czekać długo.  21 kwietnia śledczy odkryli szczątki Agnès i czwórki dzieci ukryte pod patio w ogródku na tyłach domu. Razem z ciałami ludzi odnaleziono również ciała dwóch psich członków rodziny.  
Dzień po odkryciu zwłok przeprowadzono ich sekcje. Ustalono, że ofiary zostały odurzone narkotykami a następnie zastrzelone przy użyciu długiego karabinu kalibru 0,22. Sprawca mordu dokonał „metodycznej egzekucji”, strzelając do każdej z ofiara 2-3 razy w głowę lub klatkę piersiową. Kaliber narzędzia zbrodni odpowiadał kalibrowi karabinu, który Xavier odziedziczył po ojcu zaledwie 3 tygodnie przed morderstwem. Prokuratura dość szybko doszła do jednego wniosku: Xavier Dupont de Ligonnès zamordował swoją żonę i troje dzieci prawdopodobnie w nocy z 3 na 4 kwietnia, zaś kolejnego dnia syna Thomasa. Następnie wykopał pod tarasem kilka dołów, do których wrzucił ciała bliskich wraz z ciałami psów. Zwłoki zasypał wapnem i przysypał ziemią. Przez kolejne dni starał się zatuszować morderstwa udając wyprowadzkę do Australii oraz udział w programie ochrony świadków.  Wreszcie spakował się i wyjechał w niewiadomym kierunku. Po tych ustaleniach natychmiast wydano międzynarodowy nakaz aresztowania Xaviera Dupont de Ligonnès.  
 Zbrodnię, która zszokowała nie tylko  francuską opinię publiczną, okrzyknięto "rzezią w Nantes".  
Wydaje się, że sprawa jest tragiczna, ale jej wyjaśnienie jest jasne i jedyną niewiadomą na dzień dzisiejszy pozostaje to, gdzie ukrywa się sprawca tego bestialskiego mordu. Niestety okazuje się, że w tej sprawie istnieje wiele wątpliwości dotyczących tego co konkretnie się wydarzyło i co mogło się stać z Xavierem. 
Po pierwsze nie jest jasna rola Agnès w całym zdarzeniu. Oficjalna wersja mówi, że kobieta została zastrzelona razem z trójką dzieci pomiędzy 3 a 4 kwietnia. Przeczą temu jednak zeznania świadków, którzy widzieli kobietę w kolejnych dniach, aż do 7 czy nawet 8 kwietnia. Jeśli byłaby to prawda, to czy możliwe jest, że kobieta brała udział w morderstwie dzieci przed tym, jak sama została ofiarą? Ustalenia sekcji zwłok jednoznacznie stwierdzają, że na jej podstawie nie da się ustalić dokładnego czasu zgonu Agnès i dzieci.  
W trakcie śledztwa odkryto, że Agnès na jednym z forów medycznych w przeszłości opisywała trudności, jakie napotykają ją i jej męża. Wspomniała, że jej mąż stwierdził kiedyś, iż śmierć całej rodziny nie byłaby katastrofą. Chodziło prawdopodobnie o to, że jeśli wszyscy członkowie rodziny zmarliby jednocześnie, to nie byłoby nikogo kto musiałby się zmierzyć z żałobą po stracie bliskich osób. Jako osoby wierzące, mogli mieć nadzieję, że cała rodzina spotka się po śmierci w lepszym świecie. Czy Agnès podzielała zdanie męża? Tego prawdopodobnie nie dowiemy się już nigdy.  
Zastanawiając się nad motywem- on też nie jest do końca jasny. Rodzina miała wprawdzie kłopoty finansowe, które mogłyby doprowadzić rodziców do myśli samobójczych, jednak, skoro Xavier prawdopodobnie samobójstwa nie popełnił, to nie jest to klasyczny przypadek samobójstwa rozszerzonego.  Xavier nie zyskał z żaden sposób finansowo na śmierci bliskich, jedyną rzeczą, którą “zyskał” był fakt, że nie musi się już martwic o utrzymanie swojej rodziny. Czy jednak nie byłoby łatwiej po prostu uciec, tak jak to zrobił po morderstwie? Czy świadomość, że zostawia bliskich na pastwę losu była dla niego trudniejsza od ich zamordowania? Być może. Możliwe też, że tak bardzo bał się kompromitacji w oczach bliskich, że wolał ukryć fakt, iż nie jest w stanie utrzymać rodziny a sposobem na to miało być pozbycie się wszystkich jej członków i wymyślenie historii o przeprowadzce do Australii oraz programie ochrony świadków. To pokazuje jak bardzo zaburzony musiał być umysł Xaviera. 
Wątpliwości w całej sprawie mnożą się też pod wpływem działań podjętych przez prokuraturę po odnalezieniu zwłok. Ciała zaraz po szybko przeprowadzonej sekcji zostały wydane rodzinie a pogrzeb odbył się już 28 kwietnia. Po pogrzebie wszystkie ciała zostały skremowane. 30 kwietnia urny z prochami zostały przyniesione na cmentarz na skraju miasta Noyers-sur-Serein- rodzinnej miejscowości Agnès- i złożone w rodzinnym grobowcu. 
Nikt z rodziny przed pogrzebem nie oglądał zwłok, ponieważ śledczy odradzali im tego. Obecnie rodzina ma im to za złe, mając wątpliwości czy wydobyte ciała na pewno należały do ich bliskich. Wątpliwości z czasem narastały a w chwili obecnej rodzina sądzi, że wersja o programie ochrony świadków może jednak być prawdziwa a ciała znalezione w domu Ligonnèsów zostały tam podrzucone, lub nawet że cała historia o ich odnalezieniu została sfabrykowana. Oczywiście śledczy absolutnie wykluczają taką możliwość, chociaż trzeba przyznać, że jeśli rodzina ma racje, to przecież nikt nie mógłby tego i tak oficjalnie potwierdzić. W każdym razie- policja oficjalnie od początku trzyma się wersji o zabójstwie a śledztwo stara się ustalić co stało się z Xavierem.  
Zaraz po odkryciu ciał śledczy rozpoczęli szeroko zakrojone poszukiwania mężczyzny. Przeszukano m.in. kompleks 40 jaskiń znajdujących się w promieniu 15 km wokół Roquebrune-sur-Argens. Nie odnaleziono jednak jakiegokolwiek śladu zaginionego. 
Niektóre poszlaki wskazywały, że Xavier mógł udać się na terytorium Niemiec. Przed swoim zniknięciem próbował odzyskać kontakt z kilkoma starymi przyjaciółmi, m.in. z niejaką Claudią, Niemką z którą Xavier był w przeszłości w bardzo bliskich stosunkach. Kobietę odnaleziono w 2013 roku, ale jej przesłuchanie nie wniosło nic nowego do akt sprawy.  
Istnieje też możliwość, że Xavierowi udało się zbiec poza granice Europy. Jednym z jego współpracowników był w przeszłości niejaki Gérard Corona, francuski imigrant mieszkający w Stanach Zjednoczonych, prowadzący firmę specjalizującą się w pomocy cudzoziemcom w załatwianiu procedur administracyjnych i prawnych w Stanach Zjednoczonych. Działalność firmy polegała też na balansowaniu na granicy prawa- Corona pomagał klientom w rejestrowaniu firm w tzw. “rajach podatkowych” a także w otwieraniu zagranicznych kont bankowych i uzyskiwaniu anonimowych kart płatniczych, pozwalających na wypłacanie pieniędzy w dowolnym miejscu na świecie bez pozostawiania śladu. Teoretycznie Xavier mógł również skorzystać z takich usług. Corona twierdzi, że Xavier nie kontaktował się z nim przed ani tym bardziej po morderstwie. Trzeba jednak przyznać, że ze względu na prowadzoną przez niego działalność, jest on dość miało wiarygodną osobą.  
 Pomimo docierających do śledczych licznych sygnałów dotyczących możliwych lokalizacji, w których Xavier mógł się znajdować, po zbadaniu wszystkich śladów każdy z nich okazywał się ślepą uliczką. Z tego względu przyjęto, że najprawdopodobniej mężczyzna zbiegł a następnie ukrył się gdzieś popełniając samobójstwo lub ginąc np. z wycieńczenia. Śledczy skupili więc swoje działania na poszukiwaniach jego ciała. W 2013 roku jeszcze raz przeszukano jaskinie, kopalnie i inne trudno dostępne miejsca na terenie departamentu Var? W efekcie tych poszukiwań w czerwcu 2013 roku w Cogolin odkryto ciało w zaawansowanym stopniu rozkładu, prokuratura wykluczyła jednak możliwość, aby ciało należało do Xaviera.  
W 2015 roku w lesie niedaleko Fréjus odnaleziono kolejne szczątki mężczyzny znajdujące się w pobliżu pozostałości prymitywnego obozu. Oprócz rzeczy osobistych takich jak okulary, pusty portfel czy też śpiwór odnaleziono też rachunek datowany na rok 2011. Śledczy mieli sporą nadzieję na to, że w końcu udało się odnaleźć zwłoki Xaviera. Niestety badania DNA wykluczyły, że zwłoki należą do niego. Tożsamość mężczyzny, który zginął w lesie do dzisiaj niestety nie jest znana.  
W połowie lipca 2015 r. dziennikarz z Nantes otrzymał zdjęcie przedstawiające dwoje dzieci Ligonnèsów - Arthura i  Benoîta - siedzących przy stole w kuchni. Na jego odwrocie znajdowała się odręczna notatka o treści „żyję do dnia dzisiejszego. „11 lipca 2015 r., Nantes”. Podpis pod notatką brzmiał Xavier Dupont de Ligonnès. Niestety do dzisiaj nie wiadomo kto zrobił zdjęcie (prawdopodobnie pochodziło ono z albumu rodzinnego). Nie udało się też ustalić kto je wysłał. Po analizie grafologicznej z dużą dozą prawdopodobieństwa wykluczono jednak, aby autorem notatki był Xavier.   
Kolejny ślad w śledztwie prowadził do klasztoru Saint-Desert w Roquebrune-sur-Argens. Policja otrzymała sygnały od kliku świadków, którzy twierdzili, że Xavier może się ukrywać tam właśnie. W dniu 9 stycznia 2018 r. policja dokonała nalotu na klasztor odnajdując mnicha podobnego do poszukiwanego mężczyzny. Niestety i tym razem ślad okazał się ślepą uliczką. Pomimo podobieństwa, wykluczono, że mnich i Xavier to ta sama osoba.  
 Kolejny zwrot w sprawie miał miejsce zupełnie niedawno. W dniu 11 października 2019 na lotnisku w Glasgow aresztowano mężczyznę, który podróżował z Paryża. Do aresztowania doszło po poinformowaniu szkockich władz, że mężczyzna podróżujący do Glasgow posługuje się skradzionym paszportem.  Po aresztowaniu mężczyzny i pobraniu mu odcisków palców świat obiegła informacja, że nareszcie udało się aresztować poszukiwanego od 2011 roku mordercę rodziny. Wątpliwości wzbudzał jednak fakt, że mężczyzna nie był ani trochę podobny do Xaviera. Sądzono więc początkowo, że mógł on poddać się operacjom plastycznym, aby zmienić całkowicie swój wygląd. Niestety badania DNA kolejny raz wykluczyły, aby pojmany mężczyzna był poszukiwanym mordercą. W rzeczywistości był to 69-letnim urodzony w Portugalii obywatel francuski odwiedzający żonę w Szkocji. Mężczyzna w 2014 roku zgłosił kradzież paszportu, po czym uzyskał nowy dokument, którym posługiwał się podczas każdej kolejnej podróży bez żadnych problemów aż do dnia 11 października 2019 roku. Mężczyzna został oczywiście przeproszony i uwolniony.  Nie dziwi natomiast fakt, że po całym zdarzeniu zarówno na media jak i na policję spłynęła fala krytyki za udzielanie opinii publicznej niepotwierdzonych informacji.  
Xavier poszukiwany jest do dzisiaj, chociaż tak jak wspominałam, śledczy skłaniają się ku wersji o samobójstwie i mają nadzieję, że kiedyś uda się odnaleźć ciało mężczyzny. Nie wykluczają jednak możliwości, że Xavier uciekł i ukrywa się po dzień dzisiejszy pod fałszywą tożsamością.  
Rodzina Xaviera (szczególnie jego siostra i szwagier) z biegiem czasu nabrali przekonania, że nie mógł on zamordować swojej rodziny. Najbardziej prawdopodobna dla nich wersją jest ta o ucieczce rodziny do Stanów Zjednoczonych. Założyli oni blog, na którym publikowali treści mające potwierdzić ich teorie, m.in. zeznania świadków znających Xavier, którzy nie mogli uwierzyć, że ten przemiły, kochający rodzinę mężczyzna byłby w stanie dokonać tak potwornej zbrodni. Według siostry Xavier miał poważne problemy z kręgosłupem, co według niej uniemożliwiało by samodzielne wykopanie dołów pod tarasem i umieszczenie w nich ciężkich ciał. Jeśli ktoś z was chciałby poznać więcej szczegółów to podaję link do bloga: 
http://xavierdupontdeligonnes.blogspot.com/  
Do wizerunku kreowanego przez rodzinę Xaviera nie do końca pasują ustalenia śledczych. Istnieją osoby, które twierdzą, że Xavier posiadał też drugą, mroczną twarz. Jeden z mężczyzn zeznał, że Xavier groził mu kiedyś śmiercią, jeśli nie odda mu zaciągniętego niegdyś długu. Jak już wspominałam, Xavier udzielał się na forum katolickim. Okazuje się, że kilka razy został z niego usunięty za niestosowne, agresywne wpisy. Kilka razy wracał jednak na forum pod zmienionym pseudonimem.  
Ciekawa jestem co Wy myślicie o tej sprawie, jakie są wasze teorie na temat tego co stało się z Xavierem. Dajcie mi proszę znać w komentarzach. I pamiętajcie, aby mieć oczy otwarte, ponieważ istnieje cień szansy na to, że kiedyś możecie spotkać na swojej drodze Xaviera ukrywającego się pod fałszywą tożsamością.  

10 grudnia 2003 roku. Dzień, który na zawsze zburzył szczęście kochającej się rodziny. Osoby znające Whitakerów opisywały ich jako rodzinę wręcz idealną. Mieszkali oni pod Houston w Teksasie, w miejscowości o dość ironicznej w tym przypadku nazwie- Sugar Land. Rodzina była zamożna, zamieszkiwała spory, aczkolwiek przytulny dom, który w ciągu dnia często zapełniał się gośćmi. Majątek rodziny oceniano na około 1,5 mln $. Głowa rodziny- Kent Whitaker- był audytorem w firmie budowlanej. Żona Kenta- Patricia- była emerytowaną nauczycielką, która przeszła na wcześniejszą emeryturę, aby móc zająć się dziećmi. Z relacji osób, które ją znały, w czasach gdy pracowała dała się poznać jako osoba bardzo zaangażowana w nauczanie, z życzliwym podejściem do uczniów. Whitakerowie mieli dwóch synów, którzy w momencie tych tragicznych wydarzeń byli już pełnoletni.  19- letni Kevin niedawno rozpoczął studia na Uniwersytecie T&A niedaleko Houston. 24- letni Thomas Bartlett, na którego wszyscy mówili Bart, kończył właśnie studia na Uniwersytecie Stanowym w Huntsville. Jak już wspominałam, Whitakerowie byli dość zamożni. Rodzice mieli w zwyczaju rozpieszczać swoje dzieci poprzez kupowanie im dość drogich przedmiotów. Przykładowo- gdy starszy syn Bart rozpoczął studia, rodzice kupili mu mieszkanie nad jeziorem w miejscowości Willis, znajdującej się niedaleko uniwersytetu. Otrzymał też kilka samochodów, aby nie mieć problemu z dojazdem na uczelnię czy do rodzinnego domu. Prezentem z okazji zakończenia studiów przez Barta był z kolei Rolex warty około 4000 tys $. Prezent ten Bart otrzymał na kilka godzin przez tragedią. Mimo że rodzice wydawali sporo pieniędzy na dzieci, wydaje się, że w przypadku tej rodziny nie miało to zastąpić uwagi poświęcanej synom przez rodziców. Cała rodzina miała ze sobą bardzo dobry kontakt, a gdy Bart i Kevin przyjeżdżali do rodzinnego domu, starali się spędzać z rodzicami jak najwięcej czasu, często w aktywny sposób, np. podczas wspólnych wycieczek rowerowych. Bracia spędzali też dużo czasu ze sobą i swoimi znajomymi, dobrze się razem bawiąc.  
      10 grudnia 2003 roku był dniem, w którym Bart wraz z rodziną mieli świętować fakt, że udało mu się zdać ostatnie studenckie egzaminy, co w praktyce oznaczało, że już wkrótce stanie się absolwentem Uniwersytetu Stanowego. Z tej okazji cała rodzina wybrała się na uroczystą kolację do wykwintnej restauracji Pappadeaux w pobliżu Sugar Land. W jej trakcie rodzice wręczyli synowi prezent- ekskluzywny zegarek, mający być podziękowaniem za wysiłek włożony w lata nauki. Po kolacji cała rodzina udała się do domu, aby kontynuować świętowanie w domowym zaciszu. Po zaparkowaniu na podjeździe, rodzice oraz ich młodszy syn Kevin od razu udali się w kierunku wejścia. Bart powiedział rodzinie, że zaraz do nich dołączy. Chciał jeszcze chwilę zostać na zewnątrz, aby swobodnie porozmawiać przez telefon ze swoją dziewczyną. Ponieważ telefon został w samochodzie, Bart skierował się w kierunku auta. W tym momencie usłyszał krzyki najbliższych i odgłos wystrzałów z pistoletu. Natychmiast pobiegł w kierunku drzwi wejściowych. Widok, który zastał mroził krew w żyłach. Na ganku przed domem w kałuży krwi leżeli rodzice Barta. Jeszcze żyli, ale utrata znacznej ilości krwi spowodowała, że byli półprzytomni. W domu tuż za otwartymi drzwiami wejściowymi leżał jego brat, wydający z siebie ostatnie tchnienie. Oczywiste było, że ktoś właśnie postrzelił wszystkich członków jego rodziny. Napastnik nadal był w domu. Bart rzucił się w kierunku zamaskowanego mężczyzny, próbując wyszarpnąć mu broń. W trakcie szamotaniny mężczyzna postrzelił go w lewe ramię. Rana nie była jednak poważna. Po chwili napastnik uciekł tylnymi drzwiami porzucając broń i wsiadając do samochodu kierowanego przez swojego wspólnika. Bart natychmiast zadzwonił pod 911 informując o całym zdarzeniu i prosząc o pomoc. W tym czasie sąsiedzi Whitakerów- Cliff i Darlene Stanley- oglądali w swoim salonie program telewizyjny. W pewnym momencie do salonu wszedł ich syn- Brandon- pytając czy oglądają jakiś film akcji. Usłyszał bowiem odgłosy strzałów oraz ludzkie krzyki. Gdy cała trójka zdała sobie sprawę z tego, że odgłosy nie pochodziły z telewizji, mężczyźni rzucili się przed dom, aby sprawdzić co się dzieje. Cliff od razu zauważył Kenta leżącego przed swoim gankiem w nienaturalnej pozycji. Gdy podszedł bliżej, dostrzegł, że jego sąsiad silnie krwawi z rany w okolicach lewego ramienia. Cliff nakazał synowi, aby wracał do domu i zadzwonił pod 911. Następnie próbował dowiedzieć się od sąsiada co się stało, jednak ten powtarzał jedynie cały czas, że krwawi i że potrzebuje pomocy. Cliff zdjął z siebie koszulę, którą starał się zatamować krwawienie. Po chwili zorientował się, że leżąca nieopodal Patricia wydaje się być w dużo gorszym stanie niż jej mąż. Kobieta leżała skulona na werandzie, w pobliżu niewielkiego stopnia prowadzącego do domu. Cliff podszedł do niej pytając „Co się stało?” Patricia ostatkiem sił odpowiedziała, że ktoś do nich strzelał. Ostrzegła też sąsiada, że napastnik może nadal być w pobliżu. Po chwili całkowicie straciła przytomność. Cliff wszedł do domu zupełnie nie zastanawiając się nad tym, że sam może stać się ofiarą. Zdał sobie jednak sprawę, że w domu powinni być też synowie Whitakerów i odruchowo rzucił się im na pomoc. Po przekroczeniu progu domu zauważył chłopaka leżącego na podłodze twarzą do dołu. Nie był pewny, czy widzi Barta czy Kevina. Wiedział jedynie, że właśnie jest świadkiem tego, jak człowiek ten kona. Wrócił więc do Kenta zdając sobie sprawę, że jest on jedyną osobą, której może w tym momencie realnie pomóc.  Przytomny jeszcze Kent prosił sąsiada, aby uciekał, sprawca mógł nadal być w domu i stanowił zagrożenie dla wszystkich przebywających w pobliżu. Cliff zdecydował się więc pobiec po swoją własną broń. Wpadł do domu, wyjął ją ze schowka, ale gdy ją nabijał, żona Cliffa stwierdziła, że jeśli wróci na miejsce strzelaniny z bronią w ręku, może zostać przez policję uznany za sprawcę zdarzenia i zastrzelony.  Cliff przyznał jej rację. Nie mogąc jednak siedzieć bezczynnie, zdecydował się wrócić bez broni pod dom Whitakerów by pomóc Kentowi zatamować krwawienie. Po kilku chwilach na miejsce zdarzenia dotarła policja i służby ratunkowe. Dla najmłodszego Kevina nie było już jednak ratunku. Ciężko ranną Patricię przetransportowano do szpitala transportem lotniczym, jednak nie udało się uratować jej życia. Kent pomimo dużej utraty krwi przeżył atak. Bart był tylko lekko ranny.  
   Policja rozpoczęła śledztwo mające ustalić kto i dlaczego zabił 2 osoby a kolejne 2 ranił, prawdopodobnie również z zamiarem zabójstwa. Pierwsze skojarzenie przywodziło na myśl motyw rabunkowy. Dzielnica, w której mieszkali Whitakerowie należała do zamożnych a ich dom mógł być łakomym kąskiem dla złodziei. Po przeszukaniu posiadłości okazało się jednak, że nie zginęło nic wartościowego.  Szafki i szuflady zostały pootwierane, ale nie wyglądało na to, by były intensywnie przeszukiwane przez kogoś, kto miałby nadzieje na znalezienie w nich czegoś cennego.  Wyglądało to tak, jakby ktoś pootwierał je tylko po to, by zainscenizować próbę kradzieży.  Broń, której użył napastnik należała do Kenta Whitakera, który na co dzień przechowywał ją w specjalnym sejfie. Sejf został otwarty prawdopodobnie przy pomocy łomu. Znajdował się on jednak w odległym od wejścia miejscu, ktoś kto nie znałby wcześniej jego położenia, miałby problem z jego odnalezieniem.   Przesłuchania ocalałych nie ułatwiły rozwiązania sprawy. Bart, który był po ataku w najlepszym stanie i można go było bez problemu przesłuchać, pomimo, że starł się bezpośrednio z napastnikiem, nie był w stanie podać praktycznie żadnych szczegółów jego wyglądu.  Nie był nawet pewny czy mężczyzna był biały czy czarny. Kent z kolei pamiętał tylko, że mężczyzna był zamaskowany, a gdy zaczął strzelać do Kevina, Kent był przekonany, że to jakiś kolega syna robi sobie żarty strzelając z pistoletu do paintballa. Śledczy odnosili wrażenie, że napastnik pojawił się w domu Whitakerów w jednym, konkretnym celu. Aby ich zabić. Jeśli chodziłoby jedynie o rabunek, nie miałby powodu, aby strzelać do wszystkich członków rodziny, którzy przecież w żaden sposób nie chcieli przeszkodzić mu w uciecze ani też nie mogli by go rozpoznać, skoro był zamaskowany.  Ponieważ motyw rabunkowy był wątpliwy zaczęto szukać innego motywu i przyglądać się bliżej życiu rodziny. Szybko odkryto sekrety jednego z jej członków.  
​    Okazało się, że świętowane tak hucznie zakończenie studiów Barta było jedną wielką fikcją. Mężczyzna już około 3 lata wcześniej przestał chodzić na zajęcia. Przed rodziną odgrywał za to rolę sumiennego studenta, jednak teatr ten miał wkrótce się zakończyć. Zbliżał się czas oficjalnego wręczenia dyplomów, a Bart wiedział, że nie będzie w stanie dalej oszukiwać rodziców. Czy jednak mógł to być powód do zabicia kochającego ojca, matki i brata? Okazało się, że w przypadku Barta mogło tak być. Chłopak w przeszłości sprawiał problemy wychowawcze i miał spore kłopoty z nauką. Został wyrzucony z liceum z powodu włamań, których dopuścił się razem z kolegami. Po tym incydencie zdiagnozowano u niego zaburzenia urojeniowe. Dodatkowym motywem mógł być fakt, że Bart po śmierci rodziców i brata nie tylko otrzymałby w spadku cały majątek rodziny, ale również pieniądze z polisy ubezpieczeniowej ojca. Niestety przypuszczenia śledczych zaczęły się potwierdzać. Gdy okolicę obiegły informacje o popełnionej zbrodni, na policję zgłosił się Adam Hipp , kolega Barta z liceum. Twierdził on, że w roku 2001 Bart namawiał go, aby ten zamordował jego rodzinę. Nakreślił mu plan, który pokrywał się idealnie z wydarzeniami z 10 grudnia, łącznie z postrzeleniem Barta w ramię, które miało odwrócić od niego podejrzenia policji. Co ciekawe, doszukano się informacji, że ówczesna dziewczyna Barta poinformowała o całym planie policję, nie zdradzając jednak szczegółów. Policjanci nie mając wtedy żadnych dowodów nie aresztowali Barta, poinformowali jednak o tym fakcie jego rodziców, którzy początkowo nie dali wiary tym informacjom. Gdy zapytali syna o całą sprawę, ten stwierdził, że to był tylko żart. Że się wygłupiał i że przecież nigdy nie zleciłby ich zabójstwa. Takie tłumaczenie wystarczyło Patricii i Kentowi.  Po zeznaniach Adama pojawiły się podejrzenia, że to właśnie on może być sprawcą morderstw. Po sprawdzeniu jego alibi okazało się jednak, że nie ma takiej możliwości. Postanowiono więc bliżej przyjrzeć się dwóm najlepszym przyjaciołom Barta- Chrisowi i Stevenowi. Poproszono ich o tzw. “próbki zapachu”, które przedstawiono psom policyjnym przed przeszukaniem z ich udziałem posiadłości Whitakerów. Psy wykryły zapach w pootwieranych w trakcie włamania szufladach. Gdy śledczy przesłuchali mężczyzn, jeden z nich nie wytrzymał presji i przyznał się do uczestnictwa w zbrodni. Steven Champagne opowiedział policji jak Bart namówił ich do zabicia rodziny obiecując podzielenie się z nimi pieniędzmi z polisy ubezpieczeniowej ojca. Wskazał im miejsce, w którym jego ojciec przechowywał broń oraz poinstruował, aby upozorowali włamanie a jego samego postrzelili niegroźnie w ramię. Gdy rodzina Whitakerów była w restauracji, Bart zadzwonił do kolegów informując ich, że niedługo będą wracać do domu. Dzięki temu mieli oni czas, aby się przygotować. Śmiertelne strzały miał oddać Chris Brashear, Steven twierdził, że był jedynie kierowcą i pomógł Chrisowi uciec z miejsca zbrodni. Chłopak wskazał policji miejsce, w którym wspólnie z Chrisem ukryli dowody- w okolicach mostu nad jeziorem Conroe umieścili worek zawierający łom, którym włamali się do sejfu, dwa telefony komórkowe służące do porozumiewania się z Bartem oraz amunicję pasującą do broni należącej do Kenta. Po tych zeznaniach oskarżono mężczyzn o zabójstwo Patricii i Kevina. Zdecydowano też o aresztowaniu Barta, okazało się jednak, że nie było to takie proste. Mężczyzna przeczuwając, że prawdopodobnie jego udział w całym zdarzeniu niedługo wyjdzie na jaw, postanowił zbiec do Meksyku.  
    Gdy policja poinformowała ojca Barta o swoich ustaleniach, ten początkowo nie mógł dać im wiary. Postawiony jednak przed faktami musiał dopuścić do siebie myśl, że jego żona i syn zostali zabici na zlecenie bliskiej im osoby. Kent był zdruzgotany tą myślą. Długo zastanawiał się nad tym, czy można było temu zapobiec, czy coś zrobili źle wychowując syna.  
   W tym czasie Bart rozpoczął nowe życie w miejscowości Cerralvo na południu Meksyku.  Pod przybranym nazwiskiem- jako Rudy Rios- zatrudnił się w sklepie meblowym należącym do ojca jego nowej dziewczyny- Cindy. Właściciel sklepu twierdził, że Bart był sumiennym pracownikiem. Zaprzyjaźnił się też z bratem Cindy, który był pod wrażeniem opowiadanych przez niego historii, m.in. tej o walce w Afganistanie, po której pozostała mu pamiątka w postaci blizny na ramieniu po ranie postrzałowej. Bart opowiadał nowym znajomym, że był jedynakiem a jego matka była prostytutką, która nigdy go nie kochała. Jego rodzice dawali mu jedynie pieniądze, a nie miłość, której pragnął. Przez ponad rok Bart wiódł w Meksyku względnie spokojne i szczęśliwe życie, jednak po 14 miesiącach sielanka się skończyła. Na policję zgłosiła się kolejna osoba- prawdziwy Rudy Rios. Był on znajomym Barta, który pomógł mu w ucieczce do Meksyku. Rudy twierdził, że Bart wmówił mu, iż musi uciekać z kraju, ponieważ chcą go oskarżyć o zbrodnię, której nie popełnił. Rios zgodził się mu pomóc w zamian za 3000$. Gdy jednak dotarło do niego, że Bart go okłamał i że najprawdopodobniej jest on odpowiedzialny za śmierć matki i brata, zdecydował się wydać go policji. Nie wiadomo do końca czy kierowały nim pobudki natury moralnej czy też nagroda pieniężna w wysokości 10.000 $ oferowana w zamian za informację o miejscu pobytu Barta. Faktem jest, że wkrótce potem Bart Whitaker został schwytany i wydany władzom Stanów Zjednoczonych.  
    Pierwsze spotkanie Ojca z synem po aresztowaniu było bardzo emocjonujące. Bart załamał się i zaczął przepraszać ojca za wszystko, przyznając się jednocześnie do zarzucanych czynów. Zapytany o to, dlaczego to zrobił, odpowiedział, że nie wie. Wie tylko, że przez całe życie miał wrażenie, iż miłość otrzymywana od rodziców brała się z ich przekonania, że spełniał ich oczekiwania. W rzeczywistości jednak nie był on w stanie tego dokonać. Miał więc poczucie, że gdy prawda wyjdzie na jaw, rodzina przestanie go kochać.  
  Po aresztowaniu Barta, oskarżono go o zorganizowanie zabójstwa 2 bliskich osób oraz usiłowanie zabójstwa trzeciej. Proces rozpoczął się w marcu 2007 roku, trwał zaledwie 6 dni i zakończył się skazaniem Thomasa Whitakera na karę śmierci. Chris Brashear otrzymał karę dożywotniego pozbawienia wolności. Steve Champagne dzięki współpracy z prokuraturą po ugodzie otrzymał karę 15 lat więzienia.  
    Thomas Whitaker kilka razy odwoływał się od wyroku skazującego go na karę śmierci. Wszystkie apelacje zostały odrzucone i w dniu 1 listopada 2017 r. podpisano wyrok śmierci, wyznaczając termin egzekucji poprzez podanie śmiertelnego zastrzyku na 22 lutego 2018 r. Wtedy to ojciec Barta zwrócił się do władz z prośbą o ułaskawienie syna argumentując, że sam wybaczył mu jego zbrodnie a Bart jest jedyną osobą z rodziny Kenta, która pozostała przy życiu. Jeśli władze zdecydują się odebrać życie jego synowi, nie będzie miał w tym momencie na świecie nikogo bliskiego. Po tej prośbie gubernator Teksasu Gregory Abbott na 45 minut przed planowana egzekucją, zmienił wyrok skazujący Thomasa na karę śmierci na wyrok dożywotniego pozbawienia wolności bez możliwości zwolnienia warunkowego.  
    Aktualnie Thomas Bart Whitaker przebywa w więzieniu w West Livington w Teksasie. Znalazł dla siebie zajęcie, którym jest pisanie. Jego twórczość poruszająca odczucia w trakcie pobytu w celi śmierci, długotrwałego odosobnienia oraz opisująca warunki panujące w więzieniu otrzymała kilka nagród literackich. Z twórczością Barta możecie się zapoznać na prowadzonym przez niego blogu zatytułowanym “Minuty przed szóstą” którego nazwa wzięła się stąd, że w Teksasie egzekucje przeprowadzane są zwykle o godzinie 18:00  
     Kent do dzisiaj zastanawia się nad tym co powodowało jego synem, gdy zlecał zabójstwo swojej rodziny. Doszedł do wniosku, że jego syn nienawidził swojego życia, tego, że nie spełnia oczekiwań bliskich, a jedynym wyjściem z sytuacji było dla niego pozbycie się osób, które te oczekiwania wobec niego miały. Z tego względu Kent czuje się współodpowiedzialny za całą sytuację. Czy wy też tak sądzicie?  

#historiekryminalne #ciekawesprawykryminalne

Frederick Valentich w momencie zaginięcia miał 20 lat. Był pilotem- amatorem. Latał od niedawna, ale była to pasja jego życia. Do chwili zaginięcia na swoim koncie miał około 150 wylatanych godzin. Posiadał licencję turystyczną, która upoważniała go do latania samemu lub z rodziną czy też znajomymi, w dzień oraz w porze nocnej, ale jedynie przy dobrej widoczności. W przeszłości dwa razy starał się o przyjęcie do Australijskich Sił Powietrznych (Royal Australian Air Force, RAAF), jednak nie został przyjęty ze względu na zbyt niskie kwalifikacje. Wstąpił więc do  Air Training Corps, ochotniczego programu kadetów młodzieżowych sponsorowanego przez Australijskie Siły Powietrzne. Valentich starał się też o uzyskanie licencji komercyjnej. Studiował w niepełnym wymiarze godzin aby uzyskać uprawnienia, jednak nauka nie szła mu najlepiej. Oblał kilka egzaminów wymaganych do otrzymania licencji. Oprócz problemów z jej uzyskaniem, zdarzały mu się też problemy w czasie lotów.  Raz zdarzyło mu się naruszyć kontrolowaną strefę ruchu powietrznego bez zezwolenia, za co otrzymał ostrzeżenie. Dwa razy zdecydował się kontynuować lot przy złych warunkach atmosferycznych, czyli sporym zachmurzeniu ograniczającym widoczność.  Po drugim incydencie rozważano nawet wszczęcie przeciwko niemu dochodzenia sądowego, ponieważ Valentich nie posiadał licencji pozwalającej mu na loty w takich warunkach.
     21 października 1978 20-letni wówczas Frederick Valentich przybył na podmiejskie lotnisko Moorabbin pod Melbourne. W kapitanacie portu przedstawił plan lotu przez Cieśninę Bassa, trasa lotu miała wynosić 560 kilometrów a przelot miał zająć około trzy i pół godziny. Lot miał przebiegać wzdłuż wybrzeża Australii aż do Przylądka Otway, następnie pilot miał się skierować na południe, w stronę Wyspy King w pobliżu Tasmanii.  Taki przebieg lotu minimalizował możliwość dezorientacji i pomylenia drogi- przez większą część lotu pilot widział wybrzeże kontynentu a Przylądek Otway był najbliżej położnym punktem pomiędzy lądem a wyspą. Valentich wynajął Cessnę 182L o numerze rejestracyjnym VH-DSJ- mały, jednosilnikowy samolot turystyczny- i wystartował o godzinie 18:19, o czym od razu poinformował wieżę kontroli lotów w Melbourne. Warunki do lotu były idealne. Widoczność była dobra, a wiatr umiarkowany. Nic nie zapowiadało wydarzeń, które miały mieć miejsce chwilę później. 
    Początkowo przebieg lotu nie odbiegał od normy. Po pokonaniu około 200 km przy prędkości 250 km/h, o godzinie 19:00 Valentich zawiadomił wieżę, że zgodnie z planem osiągnął Przylądek Otway. Zaledwie kilka minut później, o godzinie 19:06, Valentich ponownie nawiązał łączność z wieżą kontroli lotów w Melbourne. Rozmowa została nagle przerwana a jej zapis jest świadectwem ostatniego kontaktu z pilotem. Oto odtworzenie rozmowy na podstawie pierwszych trzech stron raportu australijskiego Ministerstwa Transportu dotyczącego zaginięcia Fredericka Valenticha Wszystkie odległości w rozmowie podane są w stopach a zwrot Delta Sierra Juliet oznacza rozwinięcie numeru seryjnego zaginionego samolotu.

​PILOT: Melbourne, tu Delta Sierra Juliet. Czy wiadomo coś o lotach poniżej pięciu tysięcy?
WIEŻA: Delta Sierra Juliet, nic nie wiadomo o takich lotach.
PILOT: Delta Sierra Juliet. To ja. Wygląda na to że jest duży samolot poniżej pięciu tysięcy.
WIEŻA: Delta Sierra Juliet, jakiego typu jest to samolot?
PILOT: Delta Sierra Juliet. Nie mogę określić, ma cztery jasne, wyglądają jak światła lądowania.
WIEŻA: Delta Sierra Juliet?
PILOT: Melbourne, tu Delta Sierra Juliet. Samolot przeszedł nade mną co najmniej tysiąc.
WIEŻA: Delta Sierra Juliet, zrozumiałem. Jest to duży samolot, potwierdzasz?
PILOT: Hm... trudno powiedzieć ze względu na jego prędkość. Czy w tej okolicy znajduje się jakiś samolot wojskowy?
WIEŻA: Delta Sierra Juliet, nie wiemy nic o samolocie wojskowym w okolicy.
PILOT: Melbourne, to zbliża się do mnie od wschodu.
WIEŻA: Delta Sierra Juliet?
PILOT: Delta Sierra Juliet. Wygląda, że on się ze mną bawi. Przeleciał nade mną dwa, trzy razy z szybkością, której nie jestem w stanie ocenić.
WIEŻA: Delta Sierra Juliet, zrozumiałem, na jakiej jesteś wysokości?
PILOT: Moja wysokość cztery i pół tysiąca, cztery pięć zero zero.
WIEŻA: Delta Sierra Juliet i potwierdzasz, że nie umiesz zidentyfikować samolotu?
PILOT: Potwierdzam.
WIEŻA: Delta Sierra Juliet, zrozumiałem, zostań na linii.
PILOT: Melbourne, Delta Sierra Juliet. To nie jest samolot, to jest... 
WIEŻA: Delta Sierra Juliet, możesz opisać ten … samolot?
PILOT: Delta Sierra Juliet. Jak przelatuje widzę tylko, że jest długi......nie mogę powiedzieć nic więcej przy tej jego szybkości.... Teraz jest przede mną, Melbourne.
WIEŻA: Delta Sierra Juliet, zrozumiałem. Jak duży może – hm – być obiekt?
PILOT: Delta Sierra Juliet. Melbourne, wygląda na to, że jest nieruchomy. Ja zataczam kręgi, a ta rzecz krąży nade mną. Ma zielone światło i jakby metaliczny połysk, na zewnątrz cały się błyszczy.
WIEŻA: Delta Sierra Juliet?
PILOT: Delta Sierra Juliet....właśnie zniknął.
WIEŻA: Delta Sierra Juliet?
PILOT: Melbourne, czy wiesz jaki to mógł być samolot? Czy to samolot wojskowy?
WIEŻA: Delta Sierra Juliet, potwierdź … samolot zniknął.
PILOT: Powtórz.
WIEŻA: Delta Sierra Juliet, czy ten samolot jest wciąż obok ciebie?
PILOT: Delta Sierra Juliet. On......teraz zbliża się z południowego zachodu.
WIEŻA: Delta Sierra Juliet?
PILOT: Delta Sierra Juliet. Silnik pracuje z trudem. Ustawiłem go na dwadzieścia trzy – dwadzieścia cztery i się krztusi...
WIEŻA: Delta Sierra Juliet, zrozumiałem, co zamierzasz?
PILOT: Zamierzam – e... – dolecieć do wyspy King – e... – Melbourne. Ten dziwny samolot zawisł teraz nade mną..... to wisi nieruchomo i to nie jest samolot.
WIEŻA: ​Delta Sierra Juliet?
PILOT: Delta Sierra Juliet. Melbourne... 

    W tym momencie mikrofon został wyłączony na 17 sekund. Następnie słychać było serię metalicznych dźwięków, na których kończyło się połączenie. 
     O godzinie 19:12:50 ogłoszono alarm. Valentich nie przybył na lotnisko na Wyspie King w spodziewanym czasie, tj. do 19:33, rozpoczęło się więc poszukiwanie śladów ewentualnej katastrofy przez dwa samoloty rozpoznawcze RAAF Lockheed P-3 Orion oraz osiem samolotów cywilnych. Teren objęty poszukiwaniami obejmował ponad 1000 mil kwadratowych. Akcja była kontynuowana przez kolejne dni, aż do 25 października 1978. Niestety poszukiwania nie dały żadnych efektów. Nie odnaleziono żadnych szczątków Cessny czy też innego samolotu, który mógłby zderzyć się z Valentichem. Cessna była tak skonstruowana, że po ewentualnym wodowaniu powinna była unosić się przez kilka, a nawet kilkanaście minut na powierzchni morza. Dodatkowo była wyposażona w 4 kamizelki ratunkowe, których pilot mógł użyć po wodowaniu. Nawet jeśli wodowanie by się nie powiodło, części samolotu powinny unosić się na powierzchni wody. Nic takiego jednak nie odnaleziono. Poza tym Cessna wyposażona też była w automatyczny nadajnik radiowy, który powinien był emitować sygnał nawet ze znacznej głębokości. Sygnału takiego również nie odnaleziono. Jedyną odnalezioną rzeczą w okolicach przypuszczalnego miejsca katastrofy była plama paliwa unosząca się na powierzchni wody. Po zbadaniu próbek okazało się jednak, że nie było to paliwo lotnicze. 
   W sprawie zaginięcia Valenticha oficjalne śledztwo przeprowadziło Australijskie Ministerstwo Transportu. Śledztwo trwało dwa tygodnie a raport z dochodzenia wskazywał, że przyczyn zaginięcia samolotu i pilota nie udało się ustalić oraz że zaginięcie prawdopodobnie zakończyło się śmiercią Valeticha. Do ostatecznego raportu, opublikowanego 27 kwietnia 1982, dołączono zapis wszystkich połączeń radiowych z wieczora 21 października 1978 pomiędzy Valentichem a wieżą kontroli lotów w Melbourne. Zapis rozmów wywołał zainteresowanie mediów, które sugerowały, że Valentich mógł spotkać na swojej drodze UFO. Po nagłośnieniu sprawy zaczęło pojawiać się mnóstwo doniesień od ludzi, którzy twierdzili, że w noc zaginięcia pilota widzieli dziwne światła na niebie. Jedno ze zgłoszeń pochodziło od świadków, którzy będąc w odległości 2 kilometrów na zachód od miejscowości Apollo Bay, mieli widzieć zielone światło śledzące lub ścigające samolot Valenticha, który w tym czasie schodził ostro w dół. Zeznania te były podważane przez Ministerstwo, według którego to, że pojawiły się one dopiero po upublicznieniu treści nagrań, zmniejszało ich wiarygodność. Osoby zgłaszające mogły bowiem zasugerować się treścią rozmów. Zwolennicy teorii o istnieniu UFO twierdzili jednak, że cześć z tych zeznań pochodziło od osób, które zgłosiły takie zdarzenia jeszcze przed publikacją nagrań. Sugerowali oni, że z tego właśnie względu zeznania tych osób są wyjątkowo wiarygodne. Domagali się też dalszego śledztwa oraz dostępu do akt sprawy a także dostępu do oryginalnych taśm z nagraniami rozmowy Valenticha z wieżą kontrolną. Szczególnie interesowało ich ostatnie 17 sekund nagrania, na których słychać było niezbadane do tej pory dziwne dźwięki,  opisane jako „tarcie (lub drapanie) metalu o metal”.
Ministerstwo zgodziło się na udostępnienie nagrań i przekazało taśmy dwóm badaczom zjawisk paranormalnych: Paulowi Normanowi i Johnowi Auchettlowi. Badacze otrzymali również dla porównania taśmy będące w posiadaniu ojca pilota. Auchettl oddał kopie taśm do analizy laboratorium Królewskiego Instytutu Technologii w Melbourne, a Norman zawiózł identyczne kopie do Stanów Zjednoczonych, gdzie przekazał je do przebadania doktorowi Richardowi Hainesowi, profesorowi psychologii na Uniwersytecie Stanowym w San Jose w Kalifornii, specjaliście pracującemu niegdyś w ośrodku badawczym NASA.
Badacze opisali dźwięki jako „trzydzieści sześć osobnych trzasków zaczynających się i kończących łagodnym pulsowaniem”. Nie było w nich „dostrzegalnej regularności ani w długości ich trwania, ani w częstotliwości”. Znaczenia tych dźwięków, jeśli takowe miały, nie dało się określić.
     Pięć lat po zaginięciu samolotu Valenticha, w roku 1983, znaleziono klapkę silnika samolotu wyrzuconą na brzeg na Wyspie Flinders. Po jej przebadaniu okazało się, że pochodziła ona z samolotu Cessna 182 a numer seryjny odpowiadał serii samolotów, do której należała Cessna Valenticha. Nie można było ustalić z całą pewnością, że część ta pochodziła właśnie z zaginionego samolotu, nie było jednak żadnych doniesień o katastrofie czy też zaginięciu w tym rejonie innych samolotów typu Cessna, z których cześć ta mogłaby pochodzić. Wysnuto więc wniosek, że samolot musiał ulec wypadkowi, prawdopodobnie z powodu problemów z silnikiem. Zastanawiano się natomiast czy części samolotu byłyby w stanie przemieścić się na tak znaczną odległość. Badania wykonane już w roku 2000 wykazały, że istnieje taka możliwość ze względu na bardzo silne prądy wodne w Cieśninie Bassa. Zastanawiano się też, czy przyczyną katastrofy mogło być coś innego niż usterka silnika. Niektórzy sugerowali, że Valentich mógł w pewnej chwili ulec dezorientacji i leciał głową w dół. Na otwartym morzu, przy zaburzonej widoczności spowodowanej np przez oślepiające promienie zachodzącego słońca, zdarza się to podobno częściej niż by się mogło wydawać, szczególnie mało doświadczonym pilotom. To co widział i opisywał Valentich, mogło być odbiciem w wodzie jego własnych świateł. Taki manewr tłumaczyłby też krztuszenie się silnika, które mogło być spowodowane brakiem dopływu paliwa ze zbiorników, znajdujących się w tym modelu samolotu w skrzydłach. Odwrócenie samolotu do góry nogami powodowało, że zbiorniki paliwa znalazły się poniżej poziomu silnika, co uniemożliwiało jego prawidłową pracę. Ta teoria została jednak szybko odrzucona przez specjalistów, którzy stwierdzili, że Cessna 182 nie byłaby w stanie wykonać takiego manewru i utrzymać się w tej pozycji przez kilka minut, w trakcie których Valentich rozmawiał z wieżą.
    Istnieją też alternatywne teorie dotyczące tego, co mogło się przydarzyć pilotowi. Jedna z nich mówi o tym, że Valentich upozorował swoje zaginięcie. Nawet biorąc pod uwagę 41-minutowy lot do przylądka Otway, samolot wciąż miał wystarczająco dużo paliwa, by przelecieć jeszcze 800 kilometrów. Dodatkowo, mimo idealnych warunków pogodowych, nie tylko obiekt obserwowany przez Valenticha nie był widziany na radarze. Również jego samolotu nie udało się na nim zaobserwować, co wywołuje wątpliwości, czy w ogóle był on w pobliżu przylądka Otway. Policja z Melbourne otrzymała niepotwierdzoną informację o lekkim samolocie, który wylądował niedaleko od przylądka mniej więcej w tym samym czasie, w którym zaginął Valentich. Sugerowano, że mogła to być właśnie zaginiona Cessna. Taka próba wyjaśnienia wzięła się stąd, że Valentich nie skontaktował się z lotniskiem na Wyspie King w celu włączenia tam oświetlenia pasa startowego, które było potrzebne do bezpiecznego lądowania po zmroku. Włączenie świateł musiało by nastąpić na długo przed lądowaniem, Valentich powinien był zgłosić ten fakt jeszcze przed 19:00, ale pomimo że miał taką możliwość, nie zrobił tego. Czyżby wiedział, że nigdy nie doleci do celu? Z drugiej jednak strony Valentich powinien znaleźć się nad wyspą około 20 minut przed zachodem (21 października słońce w okolicach Tasmanii zachodzi około 19:40), a więc oświetlenie pasa teoretycznie nie było niezbędne. Wątpliwości wzbudza też jednak zachowanie Valenticha przed samym startem. Po pierwsze, Frederick okłamał wszystkich, dlaczego leci na Wyspę King. Powiedział  w Moorabbin, że leci na wyspę by odebrać stamtąd pasażerów, jednak na wyspie nie było w tym czasie nikogo, kto potrzebował by transportu lotniczego. Z kolei swojej rodzinie i dziewczynie oznajmił, że zamierza zbierać na wyspie raki, których w tej okolicy nie ma i nie było. Powiedział też swojej dziewczynie, że wróci przed 19:30, a musiał wiedzieć, że nie jest to możliwe skoro wylatywał już po godzinie 18:00. Żadna z tych historii nie była prawdziwa. W trakcie śledztwa wyszło też na jaw, że Valentich interesował się istnieniem UFO. Ojciec pilota zeznał, że jego syn jako hobbysta  zbierał od  członków lotnictwa wojskowego informacje dotyczące niezidentyfikowanych obiektów latających. Wątpliwości co do prawdziwości istnienia dziwnego obiektu opisywanego przez Valenticha wzbudzał fakt, iż w znanym filmie Stevena Spielberga pt "Bliskie spotkania trzeciego stopnia", który powstał zaledwie rok przed zaginięciem pilota i który to film Frederick jako badacz UFO z pewnością mógł widzieć, znajduje się scena obrazująca rozmowę pilota z wieżą kontroli lotów, bardzo podobną do tej, która miała miejsce tuż przed zaginięciem Valenticha. Czyżby scena ta była dla niego inspiracją do odtworzenia podobnej w prawdziwym życiu? Dla niektórych osób był to dowód na to, że Valentich zainscenizował całą rozmowę z wieżą kontrolną i wymyślił istnienie dziwnego latającego obiektu. Ojciec Fredericka z kolei twierdził, iż jego syn podchodził poważnie do badań dotyczących UFO i nie byłby na tyle niedojrzały by zmyślać takie historie. On sam wierzył, podobnie jak wiele innych osób, że jego syn napotkał na swojej drodze istoty pozaziemskie. 
    Teorię o upozorowaniu zaginięcia można połączyć z teorią o katastrofie. Być może mamy do czynienia z kolejnym przypadkiem spektakularnego samobójstwa. Valentich mógł odlecieć samolotem w kierunku Wyspy Flinders, połączyć się z wieżą w Melbourn dając świadectwo o istnieniu niezidentyfikowanego obiektu latającego, po czym spowodować wypadek w miejscu, które nie było już objęte późniejszymi poszukiwaniami. Do tej teorii pasuje wszystko prócz zeznań osób, które znały Fredericka i zgodnie twierdziły, że nie mógłby on popełnić samobójstwa, ponieważ nie miał ku temu żadnych powodów i wiódł szczęśliwe życie. Może więc chciał jedynie zaaranżować swoje zaginięcie sugerując porwanie przez kosmitów po czym stracił orientację wylatując w nieznanym przez siebie kierunku, a po wyczerpaniu paliwa runął  w głąb oceanu?
    Jak się zapewne domyślacie, wiele osób do dziś twierdzi, że pilot został uprowadzony, a samolot w jakiś sposób zniszczony przez UFO. Dowodem na to mają być właśnie nagrania rozmowy pomiędzy pilotem a wieżą kontroli lotów. W okolicach przylądka Otway często donoszono o obecności niezidentyfikowanych obiektów latających czy też dziwnych świateł. Niezbitych dowodów na to, że za zaginięciem Valenticha stoi UFO, do tej pory nie ma, a biorąc pod uwagę, że istnieją inne, bardziej przyziemne wyjaśnienia jego zaginięcia, teoria o UFO wydaje się najmniej prawdopodobna. Pomimo tego ojciec Fredericka, Guido Valentich zmarł w roku 2000 do końca życia wierząc, że jego syn nie umarł i że znajduje się pod opieką istot pozaziemskich. 

#ciekawesprawykryminalne #historiekryminalne 

Szesnastoletnia Kari Lynn Nixon mieszkała wraz z rodzicami i trójką swojego rodzeństwa w Au Sable Forks w stanie Nowy Jork. To małe miasteczko o powierzchni około 7 km 2. w latach 80 ubiegłego wieku zamieszkiwało blisko 3000 osób. Miejscową społeczność stanowiły głównie rodziny z dziećmi. Mieszkańcy byli ze sobą zżyci, otwarci i nastawieni pozytywnie do swoich sąsiadów. Okolica uchodziła za bezpieczną, idealną do wychowywania swoich pociech.
  Kari Lynn była ponadprzeciętną uczennicą i członkinią licealnej drużyny softballowej. Jej znajomi opisywali ją jako słodką dziewczynę o spokojnym usposobieniu. Dziewczynka była wysoka i szczupła, miała niebieskie oczy, jasnobrązowe włosy i po kilka kolczyków w każdym z uszu. Około godziny 21:30 w nocy 22 czerwca 1987 r.  16-latka wyszła z domu, aby zrobić zakupy dla swojego taty w pobliskim markecie. Kupiła mleko, napój gazowany i paczkę chipsów. Ze sklepu wyszła około 21.55 i udała się w stronę domu.  Po drodze wymieniła pozdrowienia z sąsiadem około godziny 22:05. O 22.10 grupa nastolatków przechodziła ulicą, którą Kari Lynn powinna wracać. Dziewczynki już tam nie było. W jakiś sposób rozpłynęła się w powietrzu w ciągu pięciu minut będąc w odległości zaledwie 200 metrów od domu. 
  Następnego ranka mama Kari Lynn odkryła, że dziewczynki nie ma w jej łóżku. Nixonowie natychmiast skontaktowali się z policją i od razu rozpoczęto szeroko zakrojone poszukiwania. Wstępnie wysunięto dwie hipotezy: Kari Lynn albo została przez kogoś uprowadzona, albo uciekła z domu.  Bardziej prawdopodobne wydawało się niestety porwanie, ponieważ nastolatka nie była typem dziecka, które chciałoby z własnej woli opuścić rodzinny dom. Kari nie miała żadnych problemów w szkole czy też życiu prywatnym, poza tym wychodząc z domu nie zabrała ze sobą żadnych rzeczy osobistych czy też większej sumy pieniędzy (pozostała jej jedynie reszta z 20 $ które otrzymała od ojca na zakupy). Jeśli chciałaby uciec, zabrałaby prawdopodobnie ze sobą chociaż kilka ubrań, jedzenie czy też własne odkładane prze siebie pieniądze. Po czasie okazało się jednak, że dziewczynka wspominała znajomym, że gdy skończy osiemnaście lat, planuje opuścić rodzinę i udać się na Hawaje, do Kalifornii lub na Florydę. Istniał więc cień szansy na to, że Kari faktycznie uciekła z domu. 
  Policja i rodzina nie ustawały w poszukiwaniach. Przez wiele miesięcy nie udało się jednak uzyskać żadnych wskazówek mówiących o tym, gdzie może znajdować się dziewczynka. Wreszcie, w listopadzie 1987 r., pojawił się jakiś ślad. Policja stanu Nowy Jork otrzymała anonimowy list z Flint w stanie Michigan. Jego autor twierdził, że widział Kari Lynn w rejonie Eutawville w Południowej Karolinie. Rodzina dziewczynki natychmiast udała się w to miejsce i zaczęła rozwieszać plakaty z wizerunkiem córki. Po jakimś czasie na policję zgłosiła się kobieta twierdząca, że widziała podobne do niej dziecko latem 1987 roku właśnie w Eutaville. Kobieta miała rozmawiać z nieśmiałą dziewczynką, która również miała jasnobrązowe włosy, kolczyki w uszach i przedstawiła się jej jako Kari Lynn. Kobieta miała problem z przypomnieniem sobie w jakich dokładnie okolicznościach spotkała tę dziewczynkę. Policja poprosiła ją więc o poddanie się hipnozie, na co kobieta zgodziła się bez oporów. Pod wpływem hipnozy kobieta przypomniała sobie, że podobna do zaginionej nastolatka została jej przedstawiona przez inną rudowłosą dziewczynkę. Miała ona powiedzieć, że nazywa się Kari Nixon, pochodzi z Nowego Jorku i na jakiś czas zatrzymała się w okolicy. Co ciekawe, inni świadkowie także zgłaszali, że widzieli w okolicy dziewczynkę bardzo podobną do Kari. Niestety wszystkie te zgłoszenia nie umożliwiły zlokalizowania nastolatki. Sprawa znów na jakiś czas stanęła w martwym punkcie.  
  Kolejny zwrot w sprawie nastąpił 5 czerwca 1989 roku. W tym dniu w Los Angeles odbył się koncert zespołu New Kids on the Block a materiał z niego pochodzący wykorzystano do stworzenia teledysku do jednego z przebojów. W marcu 1991 podczas emisji teledysku w telewizji, rodzice Kari zauważyli wśród tłumu dziewczynę łudząco podobną do córki. Jej twarz, włosy a nawet umiejscowienie kolczyków zgadzało się z wyglądem zaginionej dziewczyny. Gdy śledczy przyjrzeli się materiałowi wideo, doszli do wniosku, że osobą na teledysku jest prawdopodobnie Kari Lynn. Za pośrednictwem telewizji zaapelowano do dziewczynki, aby wróciła do domu lub dała jakikolwiek znak życia. Do apelu dołączyło się również dwóch członków zespołu New Kids on the Block. Nadzieje rodziny na odnalezienie Kari rosły coraz bardziej. Jakież musiało być ich rozczarowanie, gdy po kilku dniach na policję zgłosiła się dziewczyna z teledysku. Okazało się, że mimo iż była łudząco podobna do zaginionej, była to zupełnie inna osoba. Śledztwo wróciło do punktu wyjścia.   
   Niestety, 28 stycznia 1994 r., prawie siedem lat po zaginięciu Kari, jej ciało zostało odnalezione w płytkim grobie, leżącym zaledwie kilka mil od jej rodzinnego domu. Niejaki Robert Anthony Jones przyznał się do porwania, zgwałcenia i zamordowania dziewczynki. Jones został aresztowany za cztery napady na banki, które popełnił w stanach Nowy Jork i Maine w latach 1987–1993. Jego żona Theresa miała być oskarżona o współudział, ponieważ brała udział w napadach jako kierowca samochodu, którym uciekał jej mąż. Theresa w trakcie przesłuchania wyznała policji, że Robert przyznał się jej do zabicia Kari. Po konfrontacji z Jonesem, zgodził się on przyznać do popełnienia tego czynu w zamian za lżejszy wyrok dla swojej żony. Przestępca dokładnie opisał okoliczności porwania i zamordowania dziewczynki.  
​  W chwili zaginięcia Kari Robert miał 23 lata i mieszkał z rodziną w Bar Harbor w stanie Maine. W okolicy Au Sable Forks znalazł się z powodu wyjazdu w rodzinne strony.  W nocy 22 czerwca kupował piwo w miejscowym markecie. Wtedy to właśnie zauważył Kari. Śledził ją i w dogodnym dla siebie momencie zmusił do wejścia do samochodu zastraszając ją przy pomocy naładowanej broni. Następnie zawiózł ją do chaty swoich rodziców, gdzie zgwałcił, udusił i dla pewności zastrzelił. Następnego dnia pochował dziewczynkę niedaleko chaty rodziców, w płytkim grobie. Mężczyzna był na tyle bezczelny, że w jakiś czas później przeprowadził się z rodziną w pobliże Au Sable Forks, gdzie zamieszkał zaledwie 200 metrów od miejsca, w którym pochował Kari. W zamian za współpracę z policją Robert Anthony Jones otrzymał wyrok od 18 lat do dożywotniego pozbawienia wolności. O zwolnienie warunkowe może się starać od 2011 roku i z prawa tego już raz skorzystał. W 2011 roku wnioskował o zwolnienie tłumacząc, że zamordował dziewczynkę z powodu stresu związanego ze zdradami, których miała dopuszczać się jego żona. Twierdził też, że dokonywał napadów na bank, aby zostać złapanym i móc przyznać się do popełnionej zbrodni, która dręczyła jego sumienie. Sąd nie dał wary tym tłumaczeniom a wniosek Jonesa został odrzucony. Na chwilę obecną nadal pozostaje on więźniem w więzieniu Sing Sing- zakładzie karnym o maksymalnym rygorze, znajdujący się w miejscowości Ossining w stanie Nowy Jork.  
   Córka nieżyjącego już niestety brata Kari, Jonathana, otrzymała na cześć zmarłej cioci imię Kari Lynn.

​#ciekawesprawykryminalne #historiekryminalne

25 czerwca 1986 r. Około 6:00 rano ciężarówka Volvo F-12 przewożąca 20 000 litrów czystego kwasu siarkowego do użytku przemysłowego jedzie wzdłuż przełęcz Somosierra w Hiszpanii w kierunku północnym. Droga biegnie w dół a ciężarówka nabiera coraz większej prędkości. Kierowca najpierw wyprzedza jadącą przed nim ciężarówkę, następnie kolejną, przejeżdżając tak blisko niej, że urywa jej lusterko boczne. Następnie zbliża się do trzeciej ciężarówki, spychając ją z drogi. Cała scena wygląda tak, jak gdyby kierowca rozpędzonego auta nie był w stanie nad nim zapanować. Kilka sekund później zdarza się nieuniknione i Volvo zderza się z inną ciężarówką jadącą w przeciwnym kierunku z prędkością 140 km/h. Ciężarówka przewraca się a siła uderzenia powoduje pęknięcie zbiornika z kwasem, który rozlewa się na kabinę oraz teren wokół drogi, wznosząc toksyczną chmurę.  
    Ekipy ratunkowe jak najszybciej docierają na miejsce zdarzenia, ale niestety podróżujących ciężarówką kobiety i mężczyzny nie udaje się uratować. Rozlany kwas powoduje prawie natychmiastowy zgon. Działania ratowników skupiają się więc na oczyszczaniu terenu oraz zapobieganiu rozprzestrzeniania się skażenia do okolicznych rzek. Teren zostaje zasypany mieszanką piasku i wapna. Po trzygodzinnej akcji udaje się wyjąć z kabiny ciała zmarłych. Identyfikacja przebiega szybko - udaje się ustalić, że ofiarami wypadku są kierowca ciężarówki Andrés Martínez z Fuente Álamo, miasta leżącego w hiszpańskiej prowincji Murcja oraz jego żona Carmen Gómez towarzysząca mężowi w podróży. Jeśli chodzi o zbiornik z kwasem, został on napełniony w Kartagenie poprzedniego wieczoru a kwas miał być dostarczony w dniu wypadku do Bilbao na północy Hiszpanii.   
   Po południu funkcjonariusz policji staje przed trudnym zadaniem przekazania tragicznej informacji bliskim ofiar.  Rozmawia przez telefon z matką Carmen, która mieszka w Murcji. Zrozpaczona kobieta zadaje pytanie, które zaskakuje wszystkich: "Co z chłopcem? Czy wszystko z nim w porządku?". 
 
   Okazuje się, że w trakcie tej podróży oprócz Carmen Andresowi towarzyszył też ich jedyny 10-letni syn Juan Pedro Martínez. Już wcześniej zdarzało się, że chłopiec wybierał się w podróż razem z rodzicami, ale nigdy na tak długo. Ta podróż była wyjątkowa. Miała być nagrodą na zakończenie roku szkolnego. Juan marzył bowiem o odwiedzeniu pełnego bujnej zieleni Kraju Basków, tak innego od pustynnych okolic Murcji.  Andrés namówił swoją żonę, aby im towarzyszyła i czuwała nad dzieckiem w momentach, gdy on miał rozładowywać ciężarówkę w miejscu docelowym. Po dostarczeniu towaru rodzina miała zwiedzić okolice Bilbao. 24 czerwca o godzinie 19:00 cała trójka wyruszyła w stronę Kartageny, gdzie cysterna została napełniona kwasem a następnie samochód planowo ruszył w stronę Bilbao. Zaledwie kilkanaście godzin później doszło do tragicznego wypadku.  
 
   Po otrzymaniu informacji, że w kabinie prawdopodobnie znajdował się jeszcze jeden pasażer, rozpoczęto dokładne przeszukania terenu wokół miejsca wypadku oraz samej ciężarówki. Funkcjonariusze nie mieli nadziei na to, że chłopiec przeżył wypadek. Przypuszczano, że ciało dziecka mogło dostać się pod wrak samochodu lub być wyrzucone daleko na pobocze, dlatego nie zostało odkryte przez służby ratunkowe. Po podniesieniu wraku za pomocą dźwigu nie znaleziono jednak ciała Juana. W samej ciężarówce odnaleziono rzeczy osobiste należące do chłopca, jednak po nim samym nie było śladu. Przeszukując okolice miejsca wypadku natknięto się jedynie na fragment podeszwy buta, ale stwierdzono, że fragment ten musiał się tam znaleźć już przed wypadkiem i nie należał do chłopca. Poszukiwania prowadzone były bardzo dokładnie, brały w nich udział jednostki policji, wojsko oraz liczni ochotnicy. Oprócz wspomnianego wcześniej fragmentu buta nie znaleziono nic. Ani ciała, ani śladów krwi, ani rzeczy osobistych chłopca.  
   Wysunięto hipotezę, że wylany ze zbiorników kwas mógł całkowicie rozpuścić jego ciało. Eksperci stwierdzili jednak, że nie ma możliwości by ciało polane kwasem zostało rozpuszczone zupełnie bez jakiegokolwiek śladu.  Do zupełnego rozpuszczenia tkanek potrzebne jest ich zanurzenie w kwasie a nie tylko oblanie nim a czas do tego potrzebny wynosi około 5 dni. Dopiero po tym czasie można uzyskać całkowite rozpuszczenie się kości, ale nawet po tak długim okresie można by było odnaleźć fragmenty włosów, zębów czy części ubrania. Wyglądało na to, że Juana nie było w samochodzie w momencie wypadku. Co w takim razie stało się z dzieckiem? 
    Juan został uznany za osobę zaginioną i natychmiast rozpoczęto jego poszukiwania. Zaczęto od prześledzenia trasy ciężarówki, którą ta pokonała od Kartaginy do miejsca wypadku. Pomocne okazały się zapisy z tachografu. Udało się ustalić, że ciężarówka zatrzymała się w Venta del Olivo w gminie Murcja, następnie w Las Pedroñeras 12 minut po północy, na stacji benzynowej w pobliżu Madrytu o godzinie trzeciej nad ranem, oraz w zajeździe „ Aragón ”w pobliżu Cabanillas, na początku przełęczy,  około godziny 5:30 rano. Kelner bez problemu przypomniał sobie rodzinę, a nawet to, co zamówili: dwie kawy dla rodziców i ciasto dla chłopca. Zjedli, zapłacili i pojechali dalej. Nie zachowywali się w żaden sposób nietypowo. Kelner nie widział wprawdzie momentu, gdy cała trójka wsiada do pojazdu, widział jednak jak ciężarówka odjeżdża z parkingu.  Do tej pory podróż rodziny wydawała się przebiegać normalnie. Późniejsze wskazania tachografu pokazują jednak coś dziwnego.   
   Po wjechaniu na przełęcz ciężarówka odbyła 12 bardzo krótkich postojów, najkrótszy trwający krócej niż jedną sekundę i najdłuższy, ostatni, trwający około dwudziestu sekund. Kierowcy obeznani z tym odcinkiem drogi twierdzą, że nie ma żadnego logicznego powodu, dla którego kierowca miałby zatrzymywać się w tym miejscu. W tamtym miejscu o tej porze nie było też żadnych korków, które uzasadniałyby tyle przystanków.  
     W czasie gdy poszukiwano Juana, specjaliści przyjrzeli się samej ciężarówce. Okazało się, że wbrew wcześniejszym przypuszczeniom, była ona całkowicie sprawna. Kierowca nie stracił więc nad nią panowania a wszystko co wykonywał na drodze robił prawdopodobnie z premedytacją.   
    Kierowca ciężarówki, która została wypchnięta z drogi oświadczył, że tuż po wypadku, biały samochód dostawczy Nissan Vanette zatrzymał się przy jego pojeździe. Kierował nim wąsaty mężczyzna, który mówił obcym akcentem. Towarzyszyła mu blondynka. Mężczyzna powiedział mu, żeby się nie martwił i że jego żona jest pielęgniarką. Kobieta pobieżnie sprawdziła jego obrażenia, a następie skierowała się w stronę kierowcy ciężarówki, która zderzyła się czołowo z Volvo. Sprawdziła stan ciężko rannego kierowcy po czym Nissan odjechał z miejsca wypadku. Krążyły pogłoski, że pasterze wypasający w pobliżu zwierzęta również widzieli tę parę. Kobieta i mężczyzna mieli wynosić coś z rozbitej ciężarówki. Gdy jednak policja próbowała dotrzeć do świadków tego zdarzenia, ustalono, że w dniu wypadku w pobliżu jego miejsca nikt nie wypasał zwierząt. Żadni świadkowie nie zgłosili się też, aby złożyć zeznania. Przypuszcza się więc, że była to tylko pogłoska nie mająca nic wspólnego z prawdą.  
    Niestety wieloletnie poszukiwania Juana nie dały żadnego efektu. Do dzisiaj nie wiemy co stało się z chłopcem. Wiele osób zastanawiało się co takiego mogło przydarzyć się jego rodzinie w czasie 30-minutowego przejazdu przez przełęcz. Trudno jest ustalić wiarygodną wersję wydarzeń, która tłumaczyłaby wypadek i zaginięcie Juana. Niektórzy przypuszczają, że rodzina padła ofiarą przypadkowego spotkania z handlarzami narkotyków. Mówi się, że rano w Somosierrze na trasie przejazdu ciężarówki policja prowadziła rutynową kontrolę samochodów, chociaż oficjalne źródła nie potwierdzają tej informacji. Jeśli jednak tak faktycznie było, to handlarze narkotyków mogli zmusić kierowcę ciężarówki do zatrzymania się a następnie kazać mu przewieźć narkotyki przez punkt kontrolny. Rodzina prowadząca legalnie ciężarówkę nie wzbudziłaby bowiem podejrzeń policji. Handlarze mogli wziąć syna Andresa jako zakładnika, tak by mieć pewność, że rodzice nie zaalarmują funkcjonariuszy przy przekraczaniu punktu kontroli. W ciężarówce znaleziono wprawdzie ślady heroiny, ale nie w kabinie, a w samej cysternie. Czy jest możliwe, żeby handlarze umieścili w niej narkotyki nie zdając sobie sprawy z tego, że jej zawartość zniszczy cały pakunek? Czy byłoby to w ogóle możliwe technicznie? Do teorii o porwaniu nie pasuje zachowanie Andresa. Jeśli ktoś porwałby jego syna, nie miałby on powodu z premedytacją rozpędzać się i powodować wypadek. Nie zgadza się też czas postoju. Wydaje się, że porwanie dziecka i przekonanie jego rodziców do przemytu narkotyków powinno zająć więcej czasu niż tylko kilkadziesiąt sekund. Policja dodatkowo przyjrzała się przeszłości Andreasa szukając jakichkolwiek powiązań z biznesem narkotykowym w przeszłości, jednak nic takiego nie znaleziono.  
    Niektórzy twierdzą, że w czasie podróżny przez przełęcz doszło do porwania dziecka a narkotyki nie miały z tym związku. Być może ktoś obserwował rodzinę w zajeździe a następnie podstępem zmusił kierowcę do zatrzymania się na trasie, porwał dziecko i zaczął uciekać innym pojazdem. Ojciec mógł próbować dogonić samochód porywaczy i przez to spowodował wypadek. Ta teoria jest możliwa, nie ma jednak żadnych dowodów na jej potwierdzenie.  
   Są też osoby, które sądzą, że ktoś po wypadku faktycznie mógł zabrać dziecko do swojego samochodu, aby zawieźć je do szpitala. Chłopiec mógł umrzeć po drodze a osoby te mogły pozbyć się jego ciała bojąc się pytań i ewentualnego poniesienia konsekwencji. . Teoria ta nosi nazwę “teorii o dobrym Samarytaninie”, jednak dla mnie jest mało prawdopodobna.  
   Po nagłośnieniu sprawy zaginięcia Juana na policję kilka razy zgłaszały się osoby, które miały widzieć chłopca w różnych rejonach Hiszpanii. Jedna z tych osób była wręcz pewna, że widziała chłopca w Madrycie ze starszą kobietą mówiącą z obcym akcentem. Żadne z tych zgłoszeń nie zostało jednak potwierdzone.  
  Juan nadal uznany jest za osobę zaginioną. Jeśli żyje, ma w tej chwili 43 lata.  ​

​#ciekawesprawykryminalne #historiekryminalne

 21 października 2009 roku w St. Martins w Stanie Missouri był typowym dniem w małej miejscowości. Była to środa, zbliżał się wieczór. W jednym z domów lezących na uboczu bawiła się trójka dzieci, w tym najmłodsza, 9-letnia Elizabeth Olten. W pewnym momencie do domu Elizabeth zapukała 6-letnia Emma, jej koleżanka mieszkająca kilka domów dalej, tuż za lasem dzielącym oba domostwa. Zapytała mamę Elizabeth, czy ta mogłaby pójść się z nią pobawić. Kobieta początkowo nie wyraziła na to zgody, pora była już dość późna, właśnie szykowała kolację dla dzieci. Dziewczynki jednak zaczęły błagać ją, by pozwoliła pobawić im się chociaż przez chwilę. W końcu mama Elizabeth ustąpiła i zgodziła się, by dziewczynki pobawiły się razem przez godzinę, ale jej córka miała wrócić do domu przed 18:00. W październiku słońce w Missouri zachodziło około 18:30 a Elizabeth bardzo bała się ciemności, jej mama była więc spokojna o to, że dziewczynka na pewno wróci do domu przed zmrokiem. Gdy wybiła 18:00 a dziewczynki nadal nie było w domu, kobieta natychmiast zaczęła się niepokoić. Zadzwoniła więc do sąsiadów pytając, czy jej córka nadal u nich jest. Okazało się jednak, że Elizabeth tego dnia nie dotarła do domu Państwa Brooke. Po tej rozmowie mama dziewczynki natychmiast powiadomiła policję. Funkcjonariusze pojawili się na miejscu w ciągu 15 minut. Po przesłuchaniu członków rodziny Brooke,  którzy zgodnie twierdzili, że dziewczynki nie było w ich domu tego wieczoru, natychmiast zorganizowano poszukiwania. Brali w nich udział policjanci, strażacy oraz lokalni ochotnicy. Około 22:00 grupa poszukiwawcza liczyła już ponad 100 osób. Niestety całonocne poszukiwania spełzły na niczym. Wydawało się, że dziewczynka po prostu zapadła się pod ziemię. Podejrzewano, że mogła paść ofiarą pedofila- porywacza, chociaż nigdzie nie znaleziono żadnych śladów świadczących o tym, że na drodze do domu dziewczynki doszło do użycia przemocy.  
     Elizabeth posiadała telefon komórkowy, z którym od chwili jej zaginięcia jej mama próbowała połączyć się co kilka minut. Niestety telefon nie odpowiadał, włączała się jedynie poczta głosowa. Udało się jednak zlokalizować jego przybliżonego położenie. Dane wskazywały, że znajduje się on w lesie znajdującym się niedaleko domu Elizabeth. W tym momencie do sprawy włączyło się FBI. Zorganizowano kolejne poszukiwania, tym razem skupiając się tylko na terenach leśnych w pobliżu miejsca, z którego pochodził sygnał z telefonu. Poszukiwania prowadzone były przez kilka jednostek policji, razem z psami tropiącymi oraz nurkami, którzy mieli przeszukiwać stawy leżące w obrębie terenów leśnych. Brali w nich też udział ochotnicy. St. Martin liczyło wtedy 1100 mieszkańców. 300 z nich brało udział w poszukiwaniach. Niestety, 24h od momentu, gdy po raz ostatni widziano Elizabeth, policja nadal nie miała pojęcia co mogło stać się z dziewczynką. Postanowiono więc jeszcze raz przesłuchać rodzinę Państwa Brooke, zaczynając od 6-letniej Emmy, która widziała Elizabeth jako ostatnia. Emma twierdziła, że bawiła się razem z koleżanką, a gdy minęła godzina, Elizabeth słuchając polecenia mamy, poszła w kierunku domu. Emma po raz ostatni widziała ją, gdy ta szła w stronę lasu. Gdy agenci FBI zaczęli ją wypytywać o to, czy pamięta coś więcej z tego wieczoru, dziewczynka powiedziała im, że pod koniec zabawy z przyjaciółką zaplątała się w przydrożne krzewy a ponieważ miała problem z wydostaniem się z nich, zaczęła krzyczeć i prosić o pomoc swoją siostrę, Alyssę. 
  15-letnia Alyssa Bustamante mieszkała ze swoją siostrą oraz dwójką braci. Opiekę nad czwórką rodzeństwa sprawowali dziadkowie- Państwo Brooke. Cała czwórka dzieci często spędzała czas wspólnie z Elizabeth oraz jej rodzeństwem. Postanowiono więc przesłuchać Alysse mając nadzieję, że starsza dziewczynka będzie mogła podać więcej informacji, które mogły by być przydatne w czasie poszukiwań. Jednak zachowanie Alyssy od razu wydało się śledczym podejrzane. Dziewczynka była bardzo spokojna, aż zbyt spokojna. Nie okazywała żadnych emocji. Wydawało się, że zaginięcie koleżanki nie robi na niej praktycznie żadnego wrażenia.
   W czasie przesłuchań ekipy poszukiwawcze nadal kontynuowały swoją pracę. W pewnym momencie jeden z ochotników natknął się w lesie na coś, co przypominało grób. Był to płytki dół o dość równych brzegach, częściowo napełniony zbierająca się z podłoża wodą. Po przeszukaniu dołu stwierdzono, że nie ma w nim ciała Elizabeth. Agenci postanowili jednak wykonać, jak by się mogło wtedy wydawać, dość nietypowy krok. Zabrali Alysse na miejsce, w którym znajdował się wykopany dół, chcąc zobaczyć, jak dziewczynka zareaguje na jego widok. Alyssa nadal zachowywała się ze stoickim spokojem. Po zobaczeniu dołu oznajmiła policjantom, że to ona go wykopała. Zapytana o to, dlaczego to zrobiła, odpowiedziała “Po prostu lubię kopać doły”. Stwierdziła też, że zakopuje w nich znalezione martwe zwierzęta. W grobie nie znaleziono ani ciała Elizabeth ani też niczego, co do niej należało. Nie można było powiązać Alyssy z zaginięciem dziewczynki, ale fakt, że nastolatka przyznała się do wykopania dołu sprawił, że śledczym zapaliły się w głowach czerwone lampki. Dół posiadał bowiem wręcz idealne wymiary do tego, by pochować w nim ciało dziecka. Wydano więc nakaz przeszukania domu Alyssy.
   Po wejściu do pokoju dziewczynki, śledczy już na pierwszy rzut oka wiedzieli, że ich podejrzenia jeszcze bardziej się wzmogą. Pokój Alyssy nie wyglądał jak pokój typowej 15-latki. Ściany pokryte były napisami o niepokojącej treści, część z nich wykonana była krwią. Na jednej ze ścian znajdował się wiersz mówiący o samookaleczaniu się. Jeden z wersów brzmiał: “Tnę się by zobaczyć krew, ponieważ lubię jej widok”. Na innej ścianie znajdował się kontur sylwetki człowieka z narysowanymi wzdłuż głowy liniami przypominającymi nacięcia. Tuż obok rysunku znajdował się napis- było to imię siostry Alyssy, Emma. Zamiast plakatów z ulubionymi zespołami muzycznymi, na ścianie wisiały listy i kartki od skazanego Cesara Bustamante- ojca Alyssy, który przebywał w tym czasie w więzieniu. W pokoju odkryto też pamiętnik dziewczyny. Już pierwsze zapisane w nim słowa wzmogły niepokój śledczych. Alyssa opisywała w nim np. podpalanie domu oraz zabijanie znajdujących się w nim osób. Ostatni wpis datowany był na 21 października, czyli dzień, w którym zaginęła Elizabeth. Niestety wpis był zamazany niebieskim długopisem, trudno było przeczytać z niego cokolwiek.  Jedyne ostatnie niezamazane zdanie brzmiało:

“Teraz muszę iść do kościoła LOL”.

  Śledczy postanowili bliżej przyjrzeć się zamazanej części pamiętnika mając nadzieję, że uda im się przeczytać chociaż kilka słów. Udało się uzyskać obraz dwóch bardzo niepokojących wyrazów: “poderżnąć” i “gardło”. Po tym odkryciu wezwano Alysse na oficjalne przesłuchanie w charakterze podejrzanego. W trakcie przesłuchania obecna była babcia Alyssy. Agenci FBI zdecydowali się obrać konkretną taktykę przesłuchania. Zadawali Alyssie pytania, a gdy ta nie odpowiadała, po prostu czekali w milczeniu na jej reakcję. Okazuje się, że osoby przesłuchiwane bardzo źle reagują na ciszę, w trakcie której narasta w nich stres. Przerwy w rozmowie trwające powyżej 45 sekund powodują znaczny dyskomfort, który przesłuchany próbuje zniwelować, zapełniając cisze słowami. Agenci przesłuchujący Alysse mówili, że w trakcie przesłuchania widać było, jak w dziewczynce narastają emocje. Każda sekunda ciszy potęgowała stres, Alyssa zaczynała drżeć ze strachu. Gdy śledczy widzieli, że udało im się wyprowadzić ją z równowagi, zapytali ją o jej pamiętnik. Powiedzieli jej o tym, co znaleźli w ostatnim wpisie. W tym momencie Alyssa pękła i zaczęła mówić. Stwierdziła, że śmierć Elisabeth była wypadkiem. Alyssa poszła z nią do lasu, gdzie dziewczynka upadła uderzając się w głowę. Uderzenie miało być śmiertelne.  Agenci nie dali wiary tym zeznaniom. Powiedzieli Alyssie, że prędzej czy później znajdą ciało dziewczynki a sekcja zwłok jasno określi przyczynę śmierci. Będzie można stwierdzić, czy dziewczynka zmarła z powodu uderzenia w głowę, czy też z powodu poderżnięcia gardła. Zapytano więc Alysse wprost: czy Elizabeth podcięto gardło? Alyssa odpowiedziała jednym słowem: Tak. Siedząca obok niej babcia wybuchnęła w tym momencie płaczem. Kobieta nie była w stanie słuchać dalej zeznań wnuczki. Po opuszczeniu przez nią pokoju przesłuchań, Alyssa w końcu zaczęła mówić prawdę. Opowiedziała o tym jak w środę wieczorem poprosiła młodszą siostrę, aby przyprowadziła do nich Elizabeth. Gdy dziewczynka przyszła pod dom Alyssy, ta kazała Emmie wracać do domu, zaś Elizabeth poprosiła, by ta towarzyszyła jej w wycieczce do lasu. Obiecała dziewczynce, że ma dla niej prezent- niespodziankę. Po 15-minutowym spacerze w kierunku wykopanego wcześniej dołu, Elizabeth zaczęła się niepokoić, ale Alyssa nie miała zamiaru jej wypuścić. Zaczęła dusić dziewczynkę, po czym kilka razy dźgnęła ją w klatkę piersiową przyniesionym z domu nożem kuchennym. Na koniec poderżnęła dziewczynce gardło. Następnie wrzuciła jej ciało do dołu i zakopała. Alyssa zgodziła się wskazać policji miejsce, w którym zakopała zwłoki. Udała się ze śledczymi do lasu, gdzie faktycznie odnaleziono płytki grób, w którym znajdowało się ciało Elizabeth. Pokryte błotem fragmenty jej zwłok wystawały spod ziemi. Gdy przeprowadzono sekcję, okazało się, że obrażenia dziewczynki zgadzały się z opisywanymi przez Alysse. Odpowiadały też opisowi, który udało się w końcu uzyskać z badanego pamiętnika morderczyni. Ostatni wpis Alyssy brzmiał:

“Właśnie kogoś zabiłam. Udusiłam ich, poderżnęłam im gardła i zadźgałam ich. To było niesamowite. Jak tylko pozbyłam się myśli << o mój Boże, nie mogę tego zrobić>>, to było całkiem przyjemne. Teraz muszę iść do kościoła. LOL”  
  Wszystko wskazywało na to, że 15-latka planowała swoją zbrodnię od jakiegoś czasu. Sugerowały to 2 wykopane wcześniej doły, przygotowane po to, by ukryć w nich ciało, oraz to, że Alyssa wykorzystała swoją młodsza siostrę by zwabić ofiarę. Zaplanowana zbrodnia z premedytacją powinna być traktowana jako morderstwo pierwszego stopnia, jednak Alyssa miała zaledwie 15 lat. Czy można oskarżyć dziecko o czyn, który zagrożony może być długoletnim więzieniem a nawet karą śmierci? Zdecydowano, że w tym przypadku Alyssa powinna odpowiadać przed sądem jak osoba dorosła. W trakcie procesu światło dzienne ujrzały jednak okoliczności, które mogły w jakiś sposób usprawiedliwiać lub chociaż pozwolić zrozumieć zbrodnię, której dopuściła się dziewczyna.  
   Alyssa miała niespokojne dzieciństwo. Urodziła się 28 stycznia 1994 r. w Kalifornii. Jej rodzice byli wtedy jeszcze nastolatkami.  Jej matka, Michelle, była ciężko uzależniona od narkotyków i alkoholu. Jej ojciec, Cezar, odsiadywał wyrok za napaść. Nie wiadomo, co we wczesnym dzieciństwie musiała przechodzić Alyssa w rodzinnym domu, ale z pewnością jej życie musiało być ciężkie. W 2002 roku opiekę nad Alyssą oraz jej trojgiem rodzeństwa przejęli dziadkowie, którzy starali się jak mogli, aby zapewnić wnukom odpowiednie warunki. Aby uciec od dawnego życia, przenieśli się do wiejskiej posiadłości w St. Martins. Wydawało się jednak, że psychika Alyssy mogła ucierpieć nieodwracalnie przez te kilka lat spędzonych z rodzicami. Dziewczynka w szkole uchodziła za grzeczną i miłą, regularnie uczęszczała do kościoła, gdzie uczestniczyła też w dodatkowych zajęciach dla młodzieży. Chociaż wydawała się zwyczajnym dzieckiem, miała poważne problemy natury emocjonalnej. Wielokrotnie próbowała popełnić samobójstwo i przyjmowała leki na depresję. Pierwszą próbę samobójcza podjęła w 2007 roku w wieku 13 lat. Samo okaleczała się również tnąc skórę żyletką lub nożem. Była pod ciągłą opieką psychiatryczną i na stałe przyjmowała leki antydepresyjne. Gdy weszła w wiek nastoletni, zmieniła się. Zachowywała się agresywnie w stosunku do rówieśników. Zaczęła udzielać się w Internecie na różnego rodzaju kontach społecznościowych. Miała swój kanał na YouTube oraz konto na Facebooku, Twitterze i MySpace. Obraz, który na nich kreowała, był pewnego rodzaju ostrzeżeniem. Na zdjęciach umieszczanych w Internecie Alyssa miała z reguły intensywny, niepokojący makijaż. Jako hobby wpisywała “zabijanie ludzi” oraz “cięcie” które miało oznaczać nacinanie skóry. Na jednym z filmów, który umieściła na swoim kanale, widać Alysse która najpierw dotyka elektrycznego ogrodzenia a następnie namawia do tego swoich młodszych braci. Widać, że ta “zabawa” sprawia chłopcom ból, chociaż starają się tego nie okazywać. Alyssa natomiast zdaje się być usatysfakcjonowana z faktu, że sprawia cierpienie braciom. Niektórzy z tego względu podejrzewają, że to właśnie oni mieli pierwotnie stać się jej ofiarami, na co miały by wskazywać dwa wykopane przez dziewczynę doły. Alyssa jednak nigdy nie potwierdziła tych domysłów.  
  Okazało się też, że w trakcie przyjęcia z okazji 15-tych urodzin Alyssy, dziewczyna prosiła jedną ze swoich koleżanek o rozmowę. Powiedziała jej, że zastanawia się jak by to było kogoś zabić. Sprawić, że z czyjegoś ciała uchodzi życie. Po wydarzeniach, które miały później miejsce, taka wypowiedź wydaje się przerażająca, jednak dla koleżanki Alyssy w tamtym momencie było to po prostu zwykle “głupie gadanie” troszkę zdziwaczałej koleżanki. Nie przyszło jej więc do głowy, żeby potraktować to poważnie i zgłosić tę sytuację komukolwiek. 
  Z zeznań i materiałów dowodowych wyłaniał się obraz zaburzonej emocjonalnie, zbyt doświadczonej przez życie dziewczyny, która straciła zdolność odczuwania ludzkich emocji. Większość osób zgadzała się jednak z tym, że okoliczności nie usprawiedliwiały tak potwornej zbrodni. Zastanawiano się, czy jeśli Alyssa nie została by złapana, mogłaby powtórzyć swój czyn. Wydawało się, że osoba taka powinna być odizolowana od społeczeństwa. W trakcie procesu doszło jednak do sytuacji, która postawiła pod znakiem zapytania możliwość wydania wyroku skazującego. Okazało się, że zeznania Alyssy, w tym jej przyznaje się do winy, nie będą brane pod uwagę, ponieważ jej przesłuchanie jako osoby nieletniej odbyło się niezgodnie ze standardami. Okazało się też, że szykują się w najbliższym czasie zmiany w prawie, których skutkiem ma być brak możliwości skazywania nieletnich na karę dożywotniego pozbawienia wolności bez możliwości warunkowego zwolnienia. Z tego względu prokuratura zdecydowała się iść na ugodę. W 2012 roku Alyssa przyznała się do zabójstwa drugiego stopnia otrzymując wyrok dożywotniego pozbawienia wolności, ale z możliwością zwolnienia warunkowego po 35 latach. Pod koniec procesu Alyssa wyraziła skruchę za to, co zrobiła. Zwróciła się do rodziny swojej ofiary słowami: 
“Nie mogę sobie nawet wyobrazić co musicie teraz czuć. Przepraszam. Jeśli mogłabym oddać swoje życie by przywrócić jej, zrobiłabym to. Przepraszam.” 
  Rodzina Elizabeth nie wierzy w prawdziwość tych słów. Uważają, że mowa Alyssy była przygotowana przez jej adwokatów a ona sama powinna spędzić resztę swoich dni w więzieniu. Sami starają się, by pamięć o ich córce nie umarła razem z nią. Dziewczynka została pochowana jak księżniczka.  Powóz zaprzężony w konie zabrał trumnę na cmentarz a przyjaciele i rodzina towarzyszyli jej w jej ostatniej drodze nosząc ubrania w ulubionym kolorze Elizabeth.  Widać, że lokalna społeczność nie zapomniała o tej miłej i radosnej dziewczynce, której życie przerwano zbyt szybko. Na jej grobie zawsze znajdują się świeże kwiaty, znicze oraz zabawki.   

​#ciekawesprawykryminalne #historiekryminalne

Było Halloween 1974 roku. W tamtym czasie święto to nie było jeszcze na świecie tak popularne jak dziś, ale w Stanach Zjednoczonych tradycją było już coroczne odwiedzanie przez dzieci okolicznych domów ze słynnym zwrotem “cukierek albo psikus”. Tego dnia Ronald O’Bryan oraz jego dzieci: ośmioletni syn Timothy i 5-letnia córka Elizabeth mieszkający w Deer Park w Teksasie wybrali się na obiad do sąsiadów. Żona Ronalda Daynene była w tym czasie w odwiedzinach u koleżanki. Sąsiedzi- rodzina Batesów- również posiadali dwójkę dzieci- syna Marka i córkę Kimberly. Po obiedzie cała czwórka maluchów zaczęła namawiać rodziców, aby poszli z nimi zbierać słodycze. Ponieważ pogoda tego dnia nie była najlepsza, rodzice zgodzili się, żeby dzieci obeszły tylko kilka najbliższych ulic. Ronald zgłosił się na ochotnika do opieki nad nimi w czasie tej wieczornej wycieczki. Jim Bates postanowił dotrzymać mu towarzystwa i cała szóstka wyruszyła z domu.  Wycieczka po okolicy wyglądała dość monotonnie. Przy każdym z domów Ronald podchodził razem z dziećmi pod drzwi sąsiadów a Jim w tym czasie czekał na nich na chodniku. Sąsiedzi otwierali drzwi, dzieciaki krzyczały “cukierek albo psikus” po czym dostawały garść słodyczy. Obchód trwał aż do momentu, gdy dotarli do jednego z domów na ulicy Donerail w dzielnicy Bowling Green. Dzieci zapukały do domu, ale nikt nie otworzył. Wszyscy przez chwilę czekali, ale gdy nadal nikt nie otwierał- zniecierpliwione maluchy pobiegły szybko w stronę kolejnego domu. Jim pobiegł za nimi. Chwilę później dogonił ich Ronald niosący garść słodyczy- było to pięć tak zwanych Pixy Stix czyli słodko-kwaśnych cukierków w proszku w opakowaniu przypominającym słomkę do picia. Cukierki, które trzymał Ronald były naprawdę wyjątkowe. Miały długość aż 50 cm i raczej nie należały do najtańszych słodyczy. Podekscytowany Ronald podszedł do Jima mówiąc “masz naprawdę bogatych sąsiadów, popatrz co rozdają!”. Okazało się, że chwilę po tym ja dzieciaki pobiegły dalej, ktoś otworzył drzwi domu, do którego pukali po czym przez lekko uchylone drzwi podał Ronaldowi garść słodyczy. Ten wręczył każdemu dziecku po jednym Pixy Stix. Dzieciaki ogromnie ucieszyły się na ich widok, ale oczywiście nie miały dość zbierania, więc cała szóstka podążyła dalej. Dalsza wycieczka nie trwała długo ze względu na pogarszającą się pogodę. Gdy wracali, Timothy spotkał swojego 10- letniego kolegę, którego znał z kościoła. Ponieważ dzieci O’Bryanów i Batesów dzieliły się słodyczami po równo, tak by było sprawiedliwie, a Pixy Stix było w sumie pięć, Ronald wręczył piątego cukierka koledze syna.     
   Gdy cała szóstka wróciła do domu Batesów, rodzice stwierdzili, że zrobiło się już na tyle późno, że dzieciaki powinny powoli szykować się do spania. Ronald zabrał więc swojego syna i córkę do domu. Po powrocie do domu dzieci państwa O’Bryan umyły się i przebrały w piżamy. Timothy przed pójściem spać zapytał ojca, czy może zjeść jeszcze jednego, ostatniego cukierka. Ten zgodzili się, a chłopiec wybrał oczywiście największy cukierek jaki miał, czyli właśnie 50-centymetrowy Pixy Stix. Timothy miał problemy z otworzeniem go, więc poprosił tatę o pomoc. Gdy zaczął jeść cukierka, stwierdził, że smakuje on dziwnie. Odłożył go, ale nie mógł się pozbyć nieprzyjemnego posmaku w ustach, więc ojciec podał mu coś do picia, aby mógł przepłukać usta. Po chwili z Timothym zaczęło dziać się coś niepokojącego. Skarżył się na narastający ból brzucha a po chwili pobiegł do łazienki i zaczął wymiotować. Po kilku minutach wpadł w konwulsje. Przerażony Ronald natychmiast wezwał karetkę. Zanim ta przyjechała, Timothy stracił przytomność na rękach ojca.  Ratownicy spieszyli się jak mogli, gdy dotarli na miejsce chłopiec jeszcze żył. Niestety, pomimo starań medyków, w drodze do szpitala, w niecałą godzinę po spożyciu słodyczy, Timothy zmarł.  
  W szpitalu dość szybko odkryto, że Timothy został otruty. Przyczyną śmierci chłopca było zażycie cyjanku potasu. Po przebadaniu ostatniego produktu, który chłopiec zjadł przed śmiercią, potwierdzono obecność trucizny w Pixy Stix. Ilość cyjanku, która się w nim znajdowała, mogłaby zabić kilka dorosłych osób. Zaczął się wyścig z czasem. Policja starała się jak najszybciej dotrzeć do pozostałych dzieci, które również otrzymały prawdopodobnie zatrute słodycze. Na szczęście żadne z dzieci nie zdążyło jeszcze zjeść cukierka, ale kolejna tragedia była naprawdę blisko. Kolega Timothego, który otrzymał ostatni Pixy Stix, próbował go zjeść przed snem, ale ponieważ nie dał rady sam go otworzyć, zasnął z cukierkiem w ręku. W takiej pozycji znaleźli go przerażeni rodzice, poinformowani przez policję o możliwości zatrucia. Chłopcu na szczęście nic się nie stało, ale badania potwierdziły obecność znacznej ilości cyjanku w każdym z pozostałych czterech Pixy Stix. Sprawa wywołała histerię wśród miejscowej społeczności. Rodzice zabierali dzieciom wszystkie zebrane przez nie słodycze i przywozili je na policję. Nikt nie chciał ryzykować życiem swoich pociech. W końcu trucizna mogła się też znajdować w innych cukierkach. Po czasie okazało się jednak, że zatrute były jedynie słodycze, które Ronald odebrał z tajemniczego domu na ulicy Donerail.  
   W kilka dni po śmierci chłopca odbył się jego pogrzeb. Ojciec Timothego odśpiewał religijną pieśń oraz wygłosił wzruszającą mowę, opisując ostatnie chwile syna oraz to jak chłopiec stracił przytomność w jego ramionach by już nigdy jej nie odzyskać. Cała społeczność była bardzo poruszona tą tragedią i ogromnie współczuła rodzinie Timothego. 
   Policjanci rozumieli, że rodzina chłopca przeżywa bardzo trudne chwile, ale wiedzieli, że osoba, która zatruła cukierki może spróbować powtórzyć swój czyn. Poprosili więc Ronalda o współpracę w ustaleniu osoby, która wręczyła mu zatrute słodycze. Mężczyzna początkowo miał problem z przypomnieniem sobie, w którym domu otrzymał cukierki. Pamiętał jedynie, że widział tylko owłosioną rękę mężczyzny, który mu je wręczył.  Policjanci poprosili Ronalda, aby towarzyszył im w obchodzie ulicy, mając nadzieję, że na miejscu Ronald przypomni sobie coś więcej. Będąc na ulicy Donerail mężczyzna faktycznie przypomniał sobie, z którego domu pochodziły słodycze.  Dom był własnością mężczyzny o nazwisku Courtney Melvin. Natychmiast stał się on głównym podejrzanym, ale na krótko. Okazało się, że mężczyzna pracuje na lotnisku jako kontroler ruchu a w Halloween miał dyżur do godziny 23:00, co mogło potwierdzić kilku świadków. Nie mógł on zatem wręczyć Ronaldowi słodyczy. Pan Melvin był pewien, że nie było możliwości by ktoś inny w halloweenowy wieczór był w jego domu i rozdawał dzieciom cukierki. Historia, którą opowiedział Ronald zaczynała wyglądać podejrzanie. Postanowiono więc bliżej przyjrzeć się ojcu zmarłego chłopca.  To co odkryto, zszokowało całą miejscową społeczność. Wyszło na jaw, że przemiły człowiek, ojciec rodziny, osoba udzielająca się w chórze kościelnym, tak naprawdę może mieć wiele przykrych tajemnic. Po pierwsze Ronald był znacznie zadłużony. Jego dług wynosił w momencie śmierci chłopca blisko 100.000$. Mężczyzna miał znaczne problemy z utrzymaniem pracy (w ciągu ostatnich 10 lat pracował w aż 21 różnych miejscach). Ciągła zmiana pracy nie ułatwiała spłaty zadłużenia. Dodatkowo zanosiło się, że wkrótce zostanie zwolniony z obecnej posady optyka, ponieważ podejrzewany był przez pracodawców o kradzież. Jego problemy finansowe były na tyle poważne, że groziła mu utrata samochodu a nawet domu, pod hipotekę którego zaciągnął wcześniej pożyczki. Policja odkryła, że kilka miesięcy przed śmiercią Timothego, Ronald wykupił polisy ubezpieczeniowe na życie swoich dzieci. Kilka wykupionych polis opiewało w sumie na kwotę 60.000$, które miały być wypłacone w przypadku śmierci syna i córki. Żona Ronalda utrzymywała, że nie wiedziała nic o polisach ubezpieczeniowych na życie jej dzieci. Zeznała też, że jakiś czas temu Ronald zaproponował wykupienie polisy na jej życie, ale ostatecznie umowy ubezpieczenia nie zawarto, ponieważ rodziny nie było stać na opłacenie comiesięcznej składki. Opowiedziała również, że rano, następnego dnia po śmierci syna, Ronald dzwonił już do firmy ubezpieczeniowej z pytaniem w jaki sposób będzie mógł odebrać pieniądze z polisy. Wtedy nie wydawało jej się to aż tak dziwne, pieniądze były im przecież potrzebne na pokrycie kosztów pogrzebu. Gdy jednak Daynene dowiedziała się o tym, że polis było kilka, zaczęła mieć wątpliwości co do intencji męża.   
   Przerażenie budziła myśl, że Ronald mógł planować zamordowanie całej swojej rodziny. Policja miała jednak na razie tylko podejrzenia nie potwierdzone dowodami. Wkrótce na jaw wyszły jednak jeszcze inne fakty. Sprzedawca sklepu z artykułami chemicznymi w Houston zeznał, że Ronald na kilka dni przed Halloween pytał w jego sklepie o produkt zawierający cyjanek. Nie zakupił go, ponieważ stwierdził, że jest zbyt drogi. Z kolei jeden ze znajomych Ronalda pracujący swego czasu w fabryce produkującej różnego rodzaju chemikalia zeznał, że Ronald wypytywał go kilka miesięcy wcześniej o działanie cyjanku oraz o to jaka dawka może okazać się śmiertelna dla człowieka. Wiele wskazywało na to, że Ronald mógł być sprawcą otrucia syna. Nie udało się jednak potwierdzić czy i gdzie kupił truciznę ani uzyskać dowodów bezpośrednio wiążących Ronalda z zatrutymi cukierkami. Sam mężczyzna nie przyznawał się do winy, pomimo tego w dniu 5 listopada 1974 roku został aresztowany i oskarżony o zabójstwo syna oraz o usiłowanie zabójstwa kolejnych 4 osób. Proces rozpoczął się 5 maja 1975 roku. Prokuratura dysponowała w procesie jedynie zeznaniami świadków. Wspomniani wcześniej właściciel sklepu oraz znajomy Ronalda potwierdzili jego zainteresowanie cyjankiem potasu przed śmiercią Timothego. Sąsiad z kolei zeznał, że to właśnie Ronald wręczył dzieciom zatrute słodycze. Motywem zbrodni miały być według prokuratury kłopoty finansowe Ronalda, co potwierdzać miały wykupione polisy ubezpieczeniowe. Przypuszczano, że Ronald planował otruć grupę dzieci, tak by zmylić śledczych. Wiedział, że jeśli tylko jego dzieci zostaną otrute, policja może skupić swoje podejrzenia właśnie na nim. Obrońcy Ronalda z kolei obrali dość ciekawą linię obrony. Posiłkowali się miejską legendą dotyczącą “szalonego truciciela”, który miał rozdawać w Halloween cukierki pokryte trucizną, lub owoce nafaszerowane igłami czy też żyletkami i Obrona próbowała zrzucić winę właśnie na tego niezidentyfikowanego złoczyńcę. Problem w tym, że nikt nie mógł potwierdzić, że legenda ta jest prawdziwa. Nie znano bowiem żadnego udokumentowanego przypadku potwierdzającego to, by ktokolwiek kiedykolwiek wcześniej został poszkodowany przez zjedzenie halloweenowych słodyczy. Pomimo braku dowodów rzeczowych sprawa była mimo wszystko dość oczywista. Ława przysięgłych potrzebowała kilkudziesięciu minut na uznanie Ronalda winnym zarzucanych mu czynów oraz skazanie go na karę, której w tym wypadku żądał prokurator, czyli karę śmierci.
  Prasa nadała Ronaldowi przydomek “Candyman” oraz opisywała go jako osobę, która zrujnowała Halloween. W jakiś czas po morderstwie ludzie zastanawiali się bowiem, czy święto to nie powinno być zlikwidowane. Wielu rodziców do dziś obawia się, że komuś znowu może przyjść do głowy zatrucie słodyczy wręczanych ich dzieciom. Żona Ronalda nigdy nie była w stanie wybaczyć mu tego co zrobił. Krótko po ogłoszeniu wyroku rozwiodła się z nim a po kilku latach związała się z innym mężczyzną, który adoptował córkę Daynene i Ronalda, Elisabeth.  
   W trakcie pobytu w więzieniu Ronald nie miał łatwego życia. Opuszczony przez rodzinę i przyjaciół czuł się podobno bardzo samotny. Dodatkowo był prześladowany przez współwięźniów. Nawet najgorsi przestępcy uważali bowiem że zabójstwo dziecka, w dodatku własnego syna, dla pieniędzy, jest czymś zupełnie poniżej godności człowieka. Adwokat Ronalda 4 razy składał wniosek o odroczenie egzekucji. 3 razy wniosek został rozpatrzony pozytywnie. Ostatni wniosek został odrzucony i w dniu 31 marca 1984 roku, w 10 lat po śmierci Timothego, wykonano wyrok śmierci poprzez podanie Ronaldowi O’Bryan śmiertelnego zastrzyku. Do ostatnich chwil Ronald twierdził, że był niewinny.  
  Wydarzenia, które miały miejsce w Halloween 1974 roku do dziś przerażają i zadziwiają. Wielu osobom trudno nawet wyobrazić sobie, że ktoś byłby w stanie zabić własne dziecko tylko dla pieniędzy, próbując też otruć dla niepoznaki dzieci sąsiadów.  Niewiele brakowało, aby kolega Timothego stał się kolejną, zupełnie przypadkową ofiarą.  Biorąc pod uwagę to, że Ronald umieścił w cukierkach ilość trucizny, która byłaby w stanie zabić ponad 10 dorosłych osób, trzeba przyznać, że cała historia mogła się skończyć o wiele bardziej tragicznie. Dzięki szybkiej reakcji policji i rodziców udało się zapobiec kolejnym śmiertelnym zatruciom, ale niepokój związany ze świętem Halloween unosił się w Teksasie jeszcze wiele lat po śmierci Timothego.  

​#ciekawesprawykryminalne #historiekryminalne

Historia, którą Wam dzisiaj opowiem rozpoczyna się 26 maja 1828 r. w Norymberdze. W tym dniu w Niemczech przypadały Zielone Świątki, z tego względu ulice miasta były prawie puste.  Między czwartą a piątą po południu szewc Georg Weickmann, mieszkający na Placu Łojowym znajdującym się na Starym Mieście w południowej Norymberdze, zauważył dziwnego chłopca w wieku od piętnastu do osiemnastu lat. Chłopiec ubrany był w chłopską odzież i zachowywał się dość nietypowo. Wydawał się być zdezorientowany a idąc zataczał się jak ktoś pod wpływem alkoholu.  Szewc przypuszczał, że chłopiec może być chory, podszedł więc do niego i zapytał czy nie potrzebuje pomocy.  Chłopak nie odpowiedział, wydawał z siebie jedynie niezrozumiałe jęki. Na widok szewca wyciągnął jednak z kieszeni kopertę, którą wręczył mężczyźnie. Koperta zaadresowana była do “Kapitana Czwartego szwadronu, Szóstego Regimentu Kawalerii Lekkiej w Norymberdze”. Zaintrygowany szewc udał się z chłopcem do Wieży Strażniczej przed Nową Bramą, aby dowiedzieć się, gdzie mieszka rzeczony kapitan a następnie niezwłocznie podążył pod wskazany adres. Przez całą drogę do domu kapitana chłopak szedł bardzo chwiejnym, nierównym krokiem. Szewc musiał go podtrzymywać.     Kiedy obaj dotarli na miejsce, okazało się, że kapitana nie ma w domu. Poproszono ich więc, aby poczekali na jego powrót. Służący poczęstował gości jedzeniem i piciem. Pomimo tego, że na stole znajdowały się różnego rodzaju potrawy i napoje (z mięsem i piwem włącznie) chłopiec rzucił się łapczywie jedynie na ciemny chleb oraz czystą wodę. Jedząc nie używał sztućców, jadł jedynie przy pomocy palców. Cały czas sprawiał wrażenie mocno przestraszonego.  Do tego co jakiś czas płakał, pokazując na swoje stopy, tak jakby sprawiały mu one duży ból. Służący i szewc próbowali nawiązać rozmowę z dziwnym przybyszem, ale jedyne zrozumiałe odpowiedzi jakie uzyskiwali to “Chcę być żołnierzem jak tata”, “nie wiem” i powtarzane słowo “koń”.  Ponieważ kapitan dość długo nie wracał, służący zdecydował się odprowadzić chłopaka do stajni, gdzie ten natychmiast zasnął.  Gdy Kapitan Wessening (bo tak nazywał się właściciel domu) powrócił i opowiedziano mu o dziwnym odkryciu w centrum miasta, zażądał on natychmiastowego spotkania z chłopcem. Zaprowadzono więc kapitana do stajni i obudzono chłopaka, co okazało się dość trudnym przedsięwzięciem. Gdy chłopiec w końcu się obudził i zobaczył kapitana, zaczął zachowywać się zupełnie inaczej niż dotychczas. Wydawał się być bardzo podekscytowany widokiem człowieka w mundurze. Kapitan jednak nie miał pojęcia kim może być ten chłopiec oraz dlaczego posiadał on list zaadresowany właśnie do niego. Gdy otworzono kopertę, okazało się, że zawiera ona dwa listy.  Pierwszy datowany był na 1812 rok. Z jego treści można było przypuszczać, że jego autorką była matka chłopca. Informowała ona w nim, że chłopiec urodził się 30 kwietnia 1812 roku a po narodzinach został ochrzczony. Jego ojcem miał być żołnierzem w szóstym regimencie kawalerii, który w chwili pisania listu już nie żył. Matka prosiła adresata listu o zaopiekowanie się chłopcem, ponieważ sama nie miała możliwości utrzymania go. Autorem drugiego listu była prawdopodobnie osoba, która na prośbę matki wzięła chłopca pod swoja pieczę. List datowany był na 1828 rok i adresowany właśnie do kapitana Wesseniga. Autor informował w nim, że wziął chłopca pod swoją opiekę w dniu 7 października 1812 roku, ale ponieważ jest biednym robotnikiem i posiada dziesięcioro własnych dzieci, nie ma obecnie możliwości opiekowania się nim dalej. Pisał też, że chłopiec do tej pory wychowywał się w ciasnym, zamkniętym pomieszczeniu i nie wiedział nic ani o swojej rodzinie ani o świecie zewnętrznym. Wspominał, że gdyby rodzice chłopca żyli, to mógłby on mieć szansę na dobre wykształcenie, ponieważ był pojętnym uczniem i nauczył się już czytać i pisać. List kończył się słowami: “jeśli nie będziesz mógł się nim zaopiekować- zabij go”. Co ciekawe, gdy bliżej przyjrzano się obu listom odkryto, że zostały one napisane prawdopodobnie przez tę samą osobę, tym samym atramentem i na tym samym papierze.  
  Kapitan był mocno zaintrygowany całą sytuacją i próbował uzyskać więcej informacji przepytując chłopca, jednak gdy przesłuchanie nic nie dało, poirytowany postanowił przekazać go policji.  Policjanci próbowali sami przesłuchać chłopca, ale ten na każde odpowiadał tyko “nie wiem” lub “zabierz mnie do domu”.  Jeden z policjantów wpadł na pomysł, aby dać mu pióro, atrament i papier i kazać mu pisać. Ku zaskoczeniu wszystkich chłopak napisał na kartce, dużymi literami dwa słowa: Kaspar Hauser. Od razu wysnuto wniosek, że jest to imię i nazwisko dziecka.  

 Policjanci nie mogąc wydobyć od chłopca więcej informacji zaczęli mu się bacznie przyglądać. Kaspar miał około 145 cm wzrostu, jasnobrązowe kręcone włosy i był dość krępej budowy. Jego skóra była bardzo jasna i delikatna, co sugerowało, że nie była wystawiana na działanie promieni słonecznych. Dłonie były drobne a ich skóra była miękka, co świadczyło o tym, że chłopiec nie miał w zwyczaju pracować fizycznie. Nogi z kolei pokryte były krwawiącymi pęcherzami, tak jakby nie były przyzwyczajone do noszenia butów. Według niektórych źródeł na prawym ramieniu chłopca widoczny był ślad po szczepieniu, prawdopodobnie sugerujący pochodzenie wyższej klasy, w tamtych czasach szczepienia były bowiem przywilejem bogatych. Chłopak miał na sobie okrągły filcowy chłopski kapelusz, stare półbuty na wysokim obcasie, każdy z innej pary, czarny jedwabny szal, lnianą kamizelkę i szare spodnie. Całe ubranie było w bardzo kiepskim stanie. W kieszeni nosił biało-czerwoną chusteczkę w kratkę z haftowanymi na czerwono inicjałami KH oraz drukowane teksty religijne, w tym podręcznik duchowy zatytułowany „Sztuka zastępowania straconego czasu i lat źle spędzonych”, co biorąc pod uwagę sytuację życiową chłopca, było dość cyniczne.  
  Po przesłuchaniu i przeszukaniu chłopaka zamknięto go początkowo w wieży strażniczej a po jakimś czasie zamieszkał on razem z rodziną jednego ze strażników więziennych, który miał na zlecenie przełożonych bacznie obserwować jego zachowanie. Sądzono bowiem, że Kaspar może być po prostu oszustem, który próbuje poprzez intrygujące zachowanie wyłudzić pieniądze na swoje utrzymanie. Jednak to, co później zeznał strażnik, wprawiło wszystkich w osłupienie. Twierdził on bowiem, że Kaspar całymi godzinami siedział w jednym miejscu nie poruszając nawet kończynami ani nie wydając z siebie żadnych dźwięków.  Strażnik odnosił przy tym wrażenie, że chłopiec nie odczuwał przy tym dyskomfortu. Gdy się poruszał, robił to bardzo niepewnie, jak gdyby dopiero uczył się chodzić. Widać było, że lepiej czuje się w ciemności i że potrafi bardzo dobrze poruszać się w otoczeniu bez użycia światła. Jego dieta składała się prawie wyłącznie z chleba i wody, nie chciał jeść nic innego. Nie odczuwał też żadnego skrępowania podczas załatwiania potrzeb fizjologicznych czy też rozbierania się w obecności innych osób. Do tego sprawiał wrażenie zupełnie nieobytego ze światem, rzeczy dla innych oczywiste dla niego był czymś zupełnie nowym.  Pewnego dnia np., poparzył rękę próbując dotknąć płomienia świecy. Gdy zobaczył lustro- próbował znaleźć osobę, która według niego kryła się za nim. Wszystkie napotkane zwierzęta nazywał końmi, tak jakby zupełnie nie odróżniał ich gatunków. Miał też problem z odróżnianiem żywych zwierząt od zabawek i sądził, że rośliny odczuwają podobnie jak ludzie czy zwierzęta. Przeraził się np. gdy syn strażnika kopnął w drzewo, ponieważ sądził, że chłopiec sprawia tym ból roślinie. Jeśli chodzi o zachowanie chłopca wobec innych ludzi, to był on zawsze bardzo delikatny i grzeczny. Z tego względu jedenastoletni syn i trzyletnia córka strażnika dość szybko się z nim zaprzyjaźnili.  Próbowali nauczyć go alfabetu, rysowania a także porozumiewania się słowami.   
  Wieści o chłopcu dość szybko rozeszły się po mieście. Każdy chciał zobaczyć na własne oczy dziwnego przybysza. Gdy ludzie spostrzegli, że jednym z jego ulubionych słów jest “koń”, kupili mu kilkanaście zabawek w kształcie koni, do których chłopiec bardzo się przywiązał i potrafił się nimi bawić godzinami.  
  Stanem zdrowia chłopca zajął się miejscowy lekarz sądowy. Po zbadaniu wyjątkowego pacjenta stwierdził, że stawy kolanowe chłopaka są zdeformowane, prawdopodobnie przez długotrwałe siedzenie bez ruchu z wyciągniętymi przed siebie nogami. Właśnie to powodowało problemy z chodzeniem.  Lekarz stwierdził też, że chłopiec nie jest upośledzony umysłowo a prawdopodobnie jest tzw. “dzikim dzieckiem”, czyli dzieckiem wychowywanym bez kontaktu z innymi ludźmi i światem zewnętrznym. 
   Po jakimś czasie Kaspar nauczył się większej ilości słów, których potrafił logicznie użyć. Można się więc z nim było porozumieć i wreszcie wypytać o jego wcześniejsze życie. Chłopiec twierdził, że odkąd pamięta, mieszkał w ciemnej przestrzeni, którą nazywał klatką. Miała ona około 2 metry długości, 120 cm szerokości i wysokość zaledwie 1,5 metra. W pomieszczeniu nie było okien i cały czas panowała w nim ciemność. Jego wyposażenie stanowiło jedynie posłanie ze słomy oraz wełniany koc a także wiadro, do którego się wypróżniał. Drzwi do pomieszczenia były zawsze zamknięte. Otwierały się jedynie w momencie, gdy chłopca odwiedzał jego opiekun, który robił to jedynie po to, by dać mu do jedzenia kawałek chleba i wodę do picia oraz opróżnić wiadro z nieczystościami. Osoba ta była zawsze zamaskowana i kazała chłopcu za każdym razem odwracać się tyłem, tak by nie mógł on spojrzeć na swojego opiekuna. Czasami woda, która dostawał do picia miała dziwny smak. Po jej wypiciu chłopiec zasypiał i budził się umyty, przebrany w czyste ciuchy, czasami też z obciętymi paznokciami czy włosami. Przypuszczano, że podawano chłopcu wodę z opium. Aby to sprawdzić podano Kasparowi do spróbowania właśnie taka mieszankę a chłopiec potwierdził, że smakuje ona bardzo podobnie do tej, którą otrzymywał będąc w klatce. W czasie niewoli, w momencie, gdy chłopiec przebywał sam, najczęściej siedział pod ścianą z wyciągniętymi przed siebie nogami. Dostał też od swojego opiekuna kilka zabawek, w tym dwa drewniane koniki, drewnianego psa i kilka kolorowych wstążek. Kaspar nie przypominał sobie, by będąc w niewoli kiedykolwiek był chory. Z reguły nie odczuwał tez bólu. Wyjątkiem był dzień, w którym został uderzony kijem przez opiekuna, ponieważ zachowywał się zbyt głośno. Kaspar nie wiedział w którym momencie panuje dzień, a kiedy noc, nie używał też zegarka, dlatego też nie miał poczucia czasu. Nie potrafił powiedzieć czy w zamknięciu spędził tygodnie, miesiące czy lata.  Mimo to chłopiec twierdził, że nigdy nie czuł się w swojej klatce nieszczęśliwy.  
  Pewnego dnia mężczyzna opiekujący się chłopcem dał mu kilka książek i powiedział, że musi nauczyć się czytać i pisać, aby mógł trafić do swojego ojca i zostać tak jak on- żołnierzem. Mężczyzna nauczył chłopca jak napisać swoje nazwisko oraz jak powiedzieć “chcę być żołnierzem tak jak ojciec”.  Pewnej nocy mężczyzna wyniósł chłopca z klatki mówiąc, że zabierze go do ojca. Gdy chłopiec znalazł się na zewnątrz i zobaczył świat zewnętrzny, zemdlał z nadmiaru wrażeń lub być może stracił przytomność z powodu podanego mu ponownie opium. W trakcie podróży trwającej prawdopodobnie 3 dni mężczyzna starał się nauczyć chłopca jak najlepiej chodzić, ubrał go też w inne ciuchy, w tym buty których chłopiec nigdy wcześniej nie nosił. Idąc, Kaspra miał patrzeć tylko na ziemię, tak by nie potykać się i nie upaść. Skupiając się na prawidłowym chodzeniu chłopiec nie zwracał uwagi na szczegóły otoczenia w czasie podróży. Nie potrafił określić, czy przechodził obok jakichś charakterystycznych budynków czy też charakterystycznych elementów krajobrazu. W końcu w pobliżu Norymbergi mężczyzna wręczył chłopcu kopertę i kazał mu iść w kierunku “wielkiej wioski” twierdząc, że tam właśnie spotka on swojego ojca. Kaspar wszedł więc samotnie do miasta i wreszcie dotarł do placu, gdzie spotkał szewca. Reszta historii była już znana. 
 Historia, którą opowiedział Kaspar, wzbudziła niedowierzanie niektórych osób. Powątpiewano, by ktokolwiek był w stanie przeżyć kilka czy też kilkanaście lat jedynie o chlebie i wodzie, oraz by przez ten cały czas chłopak nie był w stanie dostrzec, jak wygląda jego opiekun. Sprawę Kaspara nagłośniono w całym mieście i jego okolicy, mając nadzieję, że odnajdzie się ktoś, kto będzie znał jego prawdziwą tożsamość lub tożsamość osoby, która go przetrzymywała.  Przeszukiwano tez okolice miasta próbując odnaleźć klatkę, w której chłopiec mieszkał przez tak długi czas. Wszystko bezskutecznie. Jedynym efektem było to, że zainteresowanie opinii publicznej chłopcem wzrosło jeszcze bardziej a mnóstwo ludzi każdego dnia starało się go zobaczyć lub z nim porozmawiać. Wśród odwiedzających, którzy przybyli zobaczyć Kaspara, był słynny sędzia i kryminolog Anselm Ritter von Feuerbach. Odwiedził go 11 czerwca 1828 r. Sędzia obserwując Kaspara zauważył jego zamiłowanie do jasnych i błyszczących przedmiotów, zwłaszcza kobiecych ubrań i mundurów żołnierzy, a także jego wrażliwość na światło. Von Feuerbach zaobserwował również, że twarz chłopca sprawiała wrażenie maski, nie było na niej widać emocji a jego wzrok utkwiony był często tępo w przestrzeń. Jedynym wyrazem twarzy, który można było czasem zauważyć, był delikatny uśmiech.  W tym czasie Kaspar mógł się tylko z trudem porozumiewać i zawsze mówił o sobie w trzeciej osobie - np. „Kaspar bardzo dobry”. Również do innych osób zwracał się w trzeciej osobie, np. „panie pułkowniku”, zamiast „ty”. Sędzia widział, że sytuacja w jakiej znalazł się chłopiec nie jest dla niego dobra. Dom strażnika więziennego, w którym przebywał, odwiedzało mnóstwo osób, które chciały zobaczyć chłopaka, co wprawiało go w niepokój i smutek. Z tego względu sędzia zadecydował, że należy przekazać chłopca pod opiekę kogoś, kto będzie mógł się nim odpowiednio zająć. Zdecydowano się powierzyć Kaspara opiece filozofa, profesora uniwersyteckiego- Georga Friedricha Daumera. Chłopiec zamieszkał w jego domu 18 lipca 1828 roku.  
  W sierpniu 1828 r. Kaspar zdołał już nieco przystosować się do życia w społeczeństwie. Potrafił opisywać własne odczucia, odróżniał istoty żywe od rzeczy nieożywionych. Pod opieką Daumera Kaspar stał się zdrowym, inteligentnym i pod wieloma względami normalnym młodym mężczyzną, który szybko nauczył się języka niemieckiego, choć zawsze mówił nim z dziwnym akcentem. Przypuszczano, że Kaspar pamięta język, a nie uczy się go po raz pierwszy, więc prawdopodobnie musiał zostać uwięziony gdzieś w wieku od dwóch do czterech lat. Rozwijał też poczucie humoru, pisał listy i eseje, opanował sztukę jazdy na koniu, która stała się jedną z jego ulubionych rozrywek.  Stopniowo przekonywał się też do innych prócz chleba potraw.  Mimo tych pozytywnych zmian, Kaspar miał też problemy, z którymi nie radził sobie mimo socjalizacji i poznawania go ze światem zewnętrznym. Wynikało to przede wszystkim z przewrażliwionych zmysłów chłopca, które w czasie przetrzymywania w ciasnym, ciemnym i cichym pomieszczeniu znacznie się wyostrzyły. Kaspar miał przez to problem z tolerowaniem głośnych dźwięków, jasnego światła czy też intensywnych zapachów.  
  Historia Kaspara nabierała coraz większego rozgłosu. Odwiedzany był przez licznych lekarzy, prawników, urzędników państwowych a wiele gazet opisywało jego przeżycia na swoich łamach. Historia ta dotarła do wielu krajów Europy, dlatego też Kasparowi nadano po pewnym czasie przydomek “Sieroty Europy”.  Coraz więcej osób na całym kontynencie zadawało sobie pytanie skąd naprawdę pochodzi ten chłopiec. Dla niektórych jego inteligencja oraz zdolność szybkiego uczenia się wykluczały chłopskie pochodzenie. Pojawiły się spekulacje, że może on być spokrewniony z jakimś wysoko postawionym rodem niemieckim i że został odizolowany od społeczeństwa by ukryć przed opinią publiczną fakt jego istnienia. Być może był dzieckiem z nieprawego łoża, którego istnienie mogło przynieść hańbę rodzinie. Niektórzy sądzili nawet, że może on być spokrewniony z rodziną Wielkiego Księcia Badenii a ukryty został po to, by nie mógł dochodzić swych praw do tronu.      

   Sytuacja polityczna w tamtejszych czasach rzeczywiście skłaniała do refleksji. Wielki książę Badenii, Karol Ludwik Badeński oraz jego małżonka- Stefania- adoptowana córka Napoleona Bonaparte- mieli oficjalnie sześcioro dzieci: 4 córki oraz dwóch synów. Jeden z nich urodził się w 1816 roku i zmarł zaraz po swoich pierwszych urodzinach. Starszy syn urodził się we wrześniu 1812 roku (czyli pół roku po narodzinach Kaspara, jeśli wierzyć informacjom zawarty w liście, który chłopiec miał przy sobie). Zmarł z kolei zaledwie miesiąc później, czyli w październiku 1812 roku. Pamiętamy, że właśnie wtedy Kaspar miał zostać oddany pod opiekę obcej osoby. Ponieważ Karol Ludwik nie miał żyjącego męskiego potomstwa, po jego śmierci w 1818 roku, tron objął jego wuj, brat ojca, Ludwik I Badeński. Gdyby Kaspar był synem nieżyjącego księcia, to jemu należałoby się prawo do tronu Badenii. Historia spisku mającego na celu zdobycie tronu i obejmującego upozorowanie śmierci małego księcia oraz ukrywanie go przed światem przez wiele lat wydawała się wielu osobom dosyć naciągana, ale po wydarzeniach, które miały miejsce w dniu 17 października 1829 roku, nawet osoby negujące te teorie zaczęły się nad nimi poważniej zastanawiać.   
    W tym dniu, w czasie, gdy opiekun chłopca udał się na spacer, nieznany zamaskowany mężczyzna wdarł się do domu Daumera. Korzystając z tego, że Kasper przebywał w tym czasie w jednym z pomieszczeń sam, zaatakował go tasakiem raniąc go w głowę. Chłopakowi udało się uciec i ukryć w piwnicy, gdzie po chwili stracił przytomność. Nieprzytomnego odnaleziono jakiś czas później. Natychmiast udzielono mu pomocy i na szczęście udało się uratować jego życie, ale chłopak dość długo dochodził do siebie po tym ataku. Gdy tylko odzyskał przytomność, opowiedział policji o całym zdarzeniu. Twierdził, że został zaatakowany przez zamaskowanego mężczyznę noszącego czarny kapelusz. Głos mężczyzny przypominał głos osoby, która przetrzymywała chłopca w zamknięciu. Osoba ta miała powiedzieć przed atakiem “musisz zginąć zanim opuścisz Norymbergę”. Atak zbiegł się z publikacją autobiografii Kaspara, która wprawdzie nie ujawniała żadnych szczegółów pochodzenia chłopca, ale mnóstwo osób miało nadzieję, że autor opisze w książce skrywane dotąd tajemnice, więc mogło być tak, że ktoś faktycznie zaczął obawiać się ujawnienia prawdziwej tożsamości chłopaka. Po całym zdarzeniu Kaspara umieszczono w tajnym miejscu, pod ochroną policji, aby uniemożliwić dalsze ataki. Ponieważ nikt nie był świadkiem napadu, niektórzy sugerowali, że Kaspar jest zwykłym oszustem i ranił się sam, aby uwiarygodnić swoją historię.  
Udało się jednak uzyskać zeznania ludzi, którzy twierdzili, że w dniu ataku widzieli mężczyznę w czarnym kapeluszu z czarnym szalem owiniętym wokół szyi i twarzy, myjącego ręce w rynnie z wodą niedaleko domu Daumera. Jakaś kobieta z kolei w 4 dni po ataku została zaczepiona przez podobnego mężczyznę u bram Norymbergi. Mężczyzna zapytał ją zniecierpliwionym głosem o stan Kaspara, a gdy uzyskał odpowiedź- szybko odszedł.  

   Po dwóch latach od ataku na Kaspara na tronie badeńskim nastąpiła kolejna zmiana. W 1830 roku po śmierci Ludwika I Badeńskiego, który nie posiadał dzieci, tron objął Leopold Badeński. Otóż zarówno poprzedni władca, Karol Ludwik Badeński oraz jego wuj, Ludwik I Badeński, pochodzili z rodu mającego prawa do tronu. Pierwszy był wnukiem a drugi synem Karola Fryderyka Badeńskiego oraz księżniczki Karoliny.  Leopold z kolei był bratem przyrodnim zmarłego niedawno władcy, Ludwika I Badeńskiego. Jego ojcem był również Karol Fryderyk Badeński, ale matką była druga żona Karola Fryderyka, Ludwika, która pochodziła z rodziny niżej postawionej, dlatego jej dzieci z założenia nie miały prawa do tronu. W sytuacji jednak, gdy wszyscy męscy potomkowie prawowitego rodu zmarli, zadecydowano, że dzieci Karola Fryderyka, również te pochodzące z małżeństwa z niżej postawioną kobieta, mogą przejąć władzę. Leopold Badeński został więc wielkim księciem Badenii, ale oczywiste było, że jeśli pojawiłby się jakikolwiek męski potomek prawowitego rodu, to właśnie on miałby prawo do tronu.  
  Jak wspominałam, przez jakiś czas po ataku Kaspar mieszkał w tajnym, wyznaczonym przez Radę Miasta Norymberga miejscu, korzystając z ochrony policji. Po kilku latach koszty utrzymania i ochrony chłopaka zaczęły jednak doskwierać urzędnikom. Gdy więc na horyzoncie pojawił się angielski szlachcic, Lord Stanhope, zainteresowany adopcją Kaspara, nikt nie protestował. Lord Stanhope pochodził z Anglii, ale miał powiązania z rodziną Badeńską. Był on dosyć ekscentryczną postacią. Okazywał Kasparowi ogromne zainteresowanie, obsypywał go prezentami i opowiadał mu o jego prawdopodobnych związkach z rodziną książęcą. Obiecywał, że adoptuje chłopaka a następnie zamieszkają razem w Anglii, jednak nigdy do tego nie doszło. Lord przez jakiś czas podróżował z Kasparem po Europie, wprowadzając go na dwory różnych królestw i księstewek. Wzbudziło to niezadowolenie rodziny badeńskiej, która zagroziła wszczęciem postępowania sądowego, jeśli ich nazwisko będzie publicznie wiązane z Kasparem Hauserem. Sytuacja wprowadziła sporo napięcia w stosunki pomiędzy Kasparem a Lordem Stanhopem i ostatecznie w 1833 roku Lord zwrócił się z wnioskiem o umieszczenie chłopaka pod opieka swojego przyjaciela, dra Meyera, w miejscowości Ansbach, około 40 km od Norymbergi, na co Rada Miasta wyraziła zgodę.  
   Kaspar nie czuł się dobrze pod opieką dra Mayera. Opiekun traktował go surowo i był wobec niego bardzo wymagający. Próbował nauczyć Kaspara m.in. łaciny czy też historii, a gdy nauka nie przynosiła pożądanych efektów, dr Mayer krzyczał na niego, a publicznie twierdził, że wszystkie zachwyty nad Kasprem mówiące o tym, jakoby miał on być bardzo inteligentny i szybko się uczyć, były mocno przesadzone. Powątpiewał też w to, czy historia opowiedziana przez Kaspara jest w ogóle prawdziwa. Do tego dr Mayer był bardzo religijny i niejako wymusił na Kasparze przyjęcie chrztu a następnie przestrzeganie zasad wiary chrześcijańskiej. Po kilku miesiącach takiego traktowania Kaspar wydawał się coraz bardziej przygnębiony i zamknięty w sobie. Niektórzy twierdzą, że zachowanie chłopaka w tych dniach było pewnego rodzaju zapowiedzą tragicznych wydarzeń, które miały miejsce niedługi czas później. Może Kaspar przeczuwał, że wydarzy się coś złego? Może sam zaplanował późniejsze wydarzenia?  
   14 grudnia 1833 roku po obiedzie Kaspar udał się do swojego pastora. W trakcie wizyty wspomniał, że ma zamiar spotkać się po południu z młodą kobietą. Po tej rozmowie chłopak udał się do parku. Po niedługim czasie wszedł do domu Mayera zataczając się. Oparł się o ścianę po czym wymówił z trudem kilka słów: mężczyzna, ukłuć, nóż, park, torba na listy, idźcie szybko. Następnie upadł w kałuży krwi na podłogę. Okazało się, że w klatce piersiowej tkwi jeszcze nóż, który przebił jego lewe płuco. W ciągu kolejnych dni próbowano ratować chłopaka i jednocześnie dowiedzieć się, co mu się przytrafiło. Udało się wydobyć od niego informację, że został w parku zaczepiony przez nieznanego mu mężczyznę, który obiecał przekazać informacje o jego matce, jeśli Kaspar pójdzie z nim w do parku miejskiego. Mężczyzna był wysoki, brodaty, ubrany w czarną pelerynę. Gdy obaj dotarli na miejsce, mężczyzna wręczył Kasparowi torbę twierdząc, że zawiera ona listy z informacjami, które chłopak chciał poznać. Gdy chłopak zaglądał do środka, mężczyzna ugodził go nożem a następnie uciekł. Kaspar porzucił torbę i ostatkiem sił dotarł do domu.  
  Po uzyskaniu tych informacji policja udała się do parku, w którym rzeczywiście znaleziono torbę na listy. Zawierała ona jednak tylko karteczkę z bardzo zagadkową treścią. Była ona napisana pismem lustrzanym i brzmiała: 

“Hauser będzie mógł państwu powiedzieć, jak wyglądam, skąd pochodzę i kim jestem. Aby mu ułatwić to zadanie przekazuję te informacje Państwu sam. Jestem z...... z granicy bawarskiej...... nad rzeką …...Moje nazwisko brzmi MLO.” 

Informacja wydawała się zupełnie bez sensu i zaczęto się ponownie zastanawiać, czy Kaspar sam nie upozorował ataku. Zdążono go o to jeszcze zapytać, ale on zarzekał się, że tego nie zrobił. Niestety rana była na tyle poważna, że po 3 dniach, 17 grudnia 1833 roku, Kaspar zmarł.  
   Śmierć chłopaka wzbudziła ogromne poruszenie opinii publicznej. Tłumy ludzi odprowadzały Kaspara na miejsce ostatecznego spoczynku.  Żądano jak najszybszego ustalenia sprawcy a za informacje mogące rozwiązać zagadkę śmierci chłopaka oferowano wysokie nagrody.  Jedną z nagród zaoferował sam ówczesny Wielki Książę Badenii. Niestety nigdy nie udało się ustalić, kto zadał śmiertelny cios. 
   Istnieją trzy hipotezy mówiące o tym, co mogło przytrafić się Kasparowi. Pierwsza zakłada, że chłopak upozorował ataki na siebie, aby zyskać zainteresowanie opinii publicznej. Nie chciał się zabić, ale nie przewidział tego, że cios w klatkę piersiowa może okazać się śmiertelny. Taką teorie głosił ostatni opiekun Kaspara, dr Meyer. Zawsze był podejrzliwy wobec chłopaka a jego podejrzenia wzmagał fakt, że po przeszukaniu parku, w którym doszło do ataku, jedynymi śladami stóp, które odnaleziono, były ślady Kaspara. Przed atakiem padał śnieg i ślady stóp tylko jednej osoby były podobno dość dobrze widoczne. Przeciwko teorii doktora Mayera przemawiają jednak wyniki sekcji zwłok. Według lekarza sądowego Kaspar nie byłby w stanie zadać sobie sam aż tak głębokiego ciosu nożem. Poza tym nieufność wzbudza też zachowanie doktora Mayera tuż po ataku. Zwlekał on z powiadomieniem lekarza, co tłumaczył później tym, że nie spodziewał się, iż rana zadana Kasparowi była aż tak poważna.  
   Kolejna teoria mówiła o tym, że Kaspara zamordowała osoba, która więziła go w dzieciństwie. Być może ten ktoś obawiał się, że jego tożsamość wyjdzie w końcu na jaw a on sam poniesie konsekwencje trzymania chłopca przez wiele lat w tak tragicznych warunkach. 
   Ostatnia najbardziej popularna teoria mówi o tym, że chłopak faktycznie pochodził z rodziny badeńskiej i został zamordowany by nie przeszkodzić w objęciu tronu przez potomków Karola Fryderyka Badeńskiego i jego drugiej żony. W całej sprawie zastanawia zachowanie Lorda Stanhopa, który już po śmierci Kaspara wysłał do niego list, wiedząc już prawdopodobnie w tym czasie, że chłopak nie żyje. Niektórzy sugerują, że chciał w ten sposób zapewnić sobie alibi a wysłanie listu miało sugerować, że Lord nie wiedział nic o planowanym zamachu. Po śmierci Kaspara Lord udał się ponownie na wycieczkę po Europie a odwiedzając dwory ogłaszał wszem i wobec, że chłopak był oszustem, nie był w żaden sposób spokrewniony z domem badeńskim a jego śmierć była wynikiem samobójczego ataku. Starał się też przekonać osoby, które miały styczność z Kasparem tuż po jego odnalezieniu, by mówiły innym, że chłopak zmyślił całą historię. Było to dość zastanawiające zachowanie. Czyżby Lord Stanhope obawiał się o swoje życie i próbował naprawić to, że wcześniej sugerował światu, iż Kaspar ma powiązania z rodzina Wielkich Książąt Badeńskich? 
   Po latach okazało się, że sami członkowie rodziny Badeńskiej uważali, że Kaspar faktycznie może być dziedzicem tronu. Rodzina podejrzewała, że zarówno Karol Ludwik Badeński jak i jego młodszy syn zmarli w wyniku otrucia. Spekulowano, że starszy syn Wielkiego Księcia mógł zostać potajemnie zabrany a na jego miejsce umieszczono umierającego wiejskiego chłopca. Oskarżano o ten czyn drugą żonę Karola Fryderyka Badeńskiego, która starała się o to, by to właśnie jej dzieci uzyskały prawo do tronu. Być może po narodzinach chłopca miała jeszcze jakieś skrupuły przed zamordowaniem go, dlatego też zdecydowała się go porwać. Gdy zdała sobie jednak sprawę z tego, że wychowanie chłopca w izolacji sprawia sporo problemów, zdecydowała, że lepszym krokiem do osiągnięcia celu jest otrucie Wielkiego Księcia oraz jego kolejnego syna. Być może poleciła opiekunowi uwolnić chłopca tworząc historyjkę o biednej matce i ojcu kawalerzyście? Nie przypuszczała bowiem, że ktoś może powiązać biedną niemowę z wysoko postawionym rodem. Gdy jednak wokół Kaspara zrobiło się głośno, zleciła jego zabójstwo, być może nawet osobie, którą wcześniej poprosiła o opiekowanie się nim?  
Zwolennicy tej teorii przypuszczają, że Kaspar mógł być przetrzymywany w Zamku Pilsach w pobliżu Norymbergi. W XIX wieku należał on do rodziny oficera królewskiej służby bawarskiej. W roku 1919 zamek zmienił właściciela, a w roku 1924 podczas remontu odkryto w nim tajny pokój znajdujący się na antresoli pomiędzy parterem a pierwszym piętrem. Miał on zaledwie 165 cm wysokości a wejście do niego miało wymiary 80 x 50 cm.  Z kolei w 1982 roku podczas renowacji klatki schodowej odkryto podobno białego drewnianego konika. Sugerowano, że konik mógł należeć do Kaspara, ale teorii tej nigdy nie udało się potwierdzić, ponieważ właściciele zamku nie zgodzili się na oddanie zabawki w celu określenia jej przybliżonego wieku.  
   Istnieje też jeszcze jedna, pośrednia teoria mówiąca o tym, że Kaspar nie był wcale powiązany z rodziną badeńską, jednak szum, który wokół niego powstał, na tyle niepokoił rodzinę ówczesnego Wielkiego Księcia, że ta zdecydowała się go wyeliminować.  
   W ustaleniu prawdziwości teorii o powinowactwie do rodziny Badeńskiej pod koniec dwudziestego wieku pomocne ukazały się badania DNA. Pierwszy test wykonano w 1996 roku w dwóch różnych laboratoriach w Anglii i w Niemczech. Materiał do badań pobrano z plam krwi znajdujących się na ubraniach należących do Kaspara. Porównano go z materiałem DNA należącym do żyjących potomków rodziny badeńskiej.  Oba badania wykluczyły ze 100% pewnością pokrewieństwo Kaspara z rodziną wielkich książąt. Sprawa wydawała się przesądzona.  W 2002 roku odkryto jednak, że próbki pobrane do badania wcale nie pochodziły z ubrania należącego do chłopca. Postanowiono więc powtórzyć badanie. Tym razem do badań użyto kosmyka włosów Kaspara przechowywanego przez jednego z jego opiekunów. Wyniki badań wykazały 95% dopasowanie DNA Kaspara i potomków rodziny badeńskiej, co sugerowało, że mógł on rzeczywiście być z nimi spokrewniony. Taki stopień dopasowania nie może tego jednak całkowicie potwierdzić. Być może kiedyś uda się dotrzeć do jakichś materiałów historycznych które mogłyby potwierdzić tę teorię w 100%.  
   W parku, w którym Kaspar został ugodzony nożem postawiono pomnik na jego cześć z napisem 

“Tutaj nieznany został zabity przez nieznanego”. 

Kaspar został pochowany na cmentarzu w Ansbach.  Grób ten znajduje się tam po dziś dzień. Na jego nagrobku umieszczono napis:  
     

„Tu leży Kaspar Hauser, zagadka swojego pokolenia. Jego pochodzenie pozostało nieznane, a jego śmierć tajemnicza.” 
 

Dziękuję Wam za przeczytanie tej historii. Ciekawa jestem, czy też sądzicie, że Kaspar mógł należeć do rodziny Wielkich Książąt Badeńskich? Odpowiedzcie proszę w komentarzach co o tym myślicie. 

Będzie mi bardzo miło, jeśli zechcesz wesprzeć moją pracę na Patronite ? https://patronite.pl/historie-kryminalne ? ​​

​#ciekawesprawykryminalne #historiekryminalne

Stephen Paul Hilder urodził się 12 grudnia 1982 r. W mieście Hereford w Wielkiej Brytanii. Już jako nastolatek rozpoczął swoja przygodę ze skokami spadochronowymi i od razu zakochał się w tym sporcie. Po ukończeniu szkoły średniej rozpoczął naukę w Brytyjskiej Akademii Obrony w Shrivenham, gdzie poznał swoją dziewczynę, Ruth Woodhouse. Krótko po rozpoczęciu nauki w szkole dołączył też do akademickiej grupy skoczków spadochronowych o nazwie Black Rain czyli Czarny Deszcz.  Razem ze swoimi kolegami z grupy, Adrianem Blairem i Davidem Masonem, regularnie brał udział w różnego rodzaju zawodach spadochronowych. 
  4 lipca 2003 roku grupa Black Rain startowała w mistrzostwach akademickich odbywających się na terenie lotniska Hibaldstow. Około godziny 14:45 wszyscy trzej koledzy z drużyny wyskoczyli z samolotu na wysokości około 4000 metrów a następnie na wysokości około 2500 m chwycili się wzajemnie za ręce. Po wykonaniu kilku figur akrobatycznych, będąc na wysokości około 1200 m mieli rozdzielić się aby rozłożyć spadochrony i wylądować. Niestety główny spadochron Stephena nie otworzył się. Chłopak próbował skorzystać ze spadochronu zapasowego, jednak i ten zawiódł. Stephen spadł bezwładnie na pole kukurydzy znajdujące się przy lotnisku. Po upadku z tak dużej wysokości bez żadnej asekuracji Stephen nie miał żadnych szans na przeżycie. 
 Początkowo śmierć Stephena wydawała się tragicznym wypadkiem. Jednak w ciągu dwóch dni policja wszczęła śledztwo w sprawie morderstwa. Po zbadaniu spadochronu chłopaka okazało się, że ktoś przeciął taśmy nośne łączące uprząż spadochronu z linkami. Rozpoczęło się żmudne dochodzenie, które dało zaskakujące wyniki i niestety do dziś nie pozwoliło na ostatecznie ustalenie osoby odpowiedzialnej za śmierć Stephena.   
  W trakcie śledztwa ustalono, że  przecięte zostały zarówno taśmy nośne  spadochronu głównego jak i rezerwowego. Sposób w jaki to zrobiono sugerował, że osoba która tego dokonała musiała posiadać wiedzę na temat spadochronów i skoków spadochronowych. Uszkodzenia spadochronu były bowiem trudno zauważalne podczas pobieżnej kontroli sprzętu a jednocześnie powodowały całkowitą jego niesprawność.  
  Magazyn spadochronów znajdujący się na lotnisku Hibaldstow, w którym przechowywany był spadochron Stephena, zamykany był jedynie na noc. Spadochrony przechowywane były w niezabezpieczonych szafkach, do których dostęp mógł mieć każdy. Po przesłuchaniu świadków ustalono, że dostęp do spadochronu Stephena mogło mieć około 80 skoczków oraz 20 pracowników lotniska, co dawało w sumie blisko 100 potencjalnych sprawców. Śledczy starali się więc w jakiś sposób zawęzić grono podejrzanych. Rozpoczęto więc przesłuchania świadków oraz próbowano dotrzeć do wszelkich możliwych nagrań wykonywanych przez uczestników i obserwatorów zawodów. Niestety żadne z tych nagrań nie zarejestrowało samego momentu wypadku. Udało się natomiast dotrzeć do nagrania wykonanego na kilka minut przed feralnym skokiem. Widać na nim Stephena oraz jego kolegów, którzy udają się w kierunku samolotu rozmawiając i żartując ze sobą. Wydaje się, że cała trojka była wtedy w doskonałych humorach i dobrze się ze sobą bawiła.  
  Od samego początku dochodzenia oczywiste było, że mamy do czynienia z morderstwem. Kolejne odkrycie było jednak bardzo zaskakujące i dało wiele do myślenia śledczym. W bagażniku samochodu Stephena znaleziono bowiem nożyczki, które oddano do badań laboratoryjnych. Na nożyczkach odnaleziono ślady włókien pasujących do tych pochodzących z uszkodzonych taśm nośnych spadochronu a także ślady DNA tylko jednej osoby- było to DNA ofiary. Podobnie na przeciętych taśmach odnaleziono również tylko DNA chłopaka. Śledczy zaczęli więc ostrożnie badać dość mało prawdopodobną, jak by się mogło wtedy wydawać, wersję o samobójstwie. Z każdym nowym przesłuchaniem wersja ta jednak zdawała się być coraz bardziej wiarygodna.  Dziewczyna Stephena przyznała w trakcie przesłuchania, że ostatnimi czasy w ich związku nie układało się zbyt dobrze. Około miesiąc przez  śmiercią chłopaka oboje przyznali, że najlepiej będzie jeśli na jakiś czas się rozstaną. Ruth wspominała też, że Stephen rozmawiał z nią m. in. o tym, jak mogłoby wyglądać morderstwo doskonałe oraz że jeśli chciałby się kiedyś zabić to z pewnością zrobiłby to w jakiś wyjątkowy sposób.   
  Śledczy zaczęli dokładniej przyglądać się życiu Stephena. Okazało się, że oprócz rozstania z dziewczyną chłopak miał na głowie też inne problemy, m.in. finansowe. Problemy te były tak naprawdę spowodowane pewnego rodzaju uzależnieniem od ukochanego sportu, czyli skoków spadochronowych. Wyszło na jaw, że Stephen wydawał ogromne pieniądze na sprzęt spadochronowy oraz inne rzeczy związane ze skokami. Pieniądze na wydatki zdobył poprzez ich pożyczenie a w dniu śmierci był zadłużony na kwotę aż 17.000 funtów co dla młodego człowieka stanowiło ogromną sumę. Dodatkowo przez skoki spadochronowe zaniedbał też naukę i był przekonany (jak się później okazało- błędnie), że oblał pisane niedawno ważne egzaminy. Znajomi Stephena wspominali też, że w trakcie imprez chłopak lubił przebierać się w damskie ciuchy, co początkowo odbierano jako żarty ale w ostatnim czasie pojawiły się pogłoski, że być może Stephen ma niecodzienne upodobniania seksualne. Jeśli była to prawda, to chłopak mógł się obawiać ujawnienia skrywanej tajemnicy i ośmieszenia w surowym, wojskowym środowisku.  
  Okazało się więc, że Stephen faktycznie mógł mieć powody do popełnienia samobójstwa, jednak większość jego bliskich pytana wprost o to, czy mógł to zrobić, odpowiadała, że nie, ponieważ Stephen do ostatnich chwil był osobą bardzo radosną, która raczej dobrze radziła sobie z problemami. Nawet dziewczyna Stephena, z którą rozmawiał o samobójstwie twierdziła, że rozmowa ta była czysto teoretyczna i że jest pewna, że chłopak nie mógłby zabić się w ten czy też inny sposób. Zaczęto więc przyglądać się kolegom Stephena. Dość szybko wyszła na jaw kolejna zaskakująca informacja. Okazało się, że koledzy Stephena z drużyny spadochronowej tak naprawdę mieli z nim dość napięte stosunki. Ich relację trudno było nazwać przyjacielską. David i Adrian często naśmiewali się ze Stephena a nawet robili mu dość przykre żarty, które tłumaczyli tym, że relacje pomiędzy kolegami w wojsku po prostu takie są. Jednym z tych “żartów” miało być usunięcie ze spadochronu Stephena zawleczki, której odblokowanie w trakcie skoku powoduje wysunięcie małego spadochronu, tzw pilocika służącego do prawidłowego wyciągnięcia głównej czaszy oraz linek spadochronu. Po usunięciu zawleczki spadochron nadal był sprawny, więc Stephenowi nic się nie stało w czasie wykonanego po tym skoku, ale mimo wszystko była to sytuacja potencjalnie niebezpieczna. David, który przyznał się do tego czynu tłumaczył, że miało to na celu jedynie zwrócenie uwagi Stephena na to, że nie powinien był zostawiać spadochronu w niezabezpieczonym miejscu. Gdy sytuacja ta wyszła na jaw, w październiku 2003 roku oskarżono kolegów Stephena o spowodowanie jego śmierci. W toku śledztwa nie udało się jednak znaleźć żadnych twardych dowodów na ich winę, nie znaleziono też motywu dla którego koledzy Stephena mogliby chcieć jego śmierci. Jedynymi śladami wiążącymi kogokolwiek z uszkodzonym spadochronem były ślady DNA Stephena, w związku z tym w 2004 roku koledzy Stephena zostali oczyszczeni z  zarzutów i wypuszczeni na wolność. Sprawa ta do dzisiaj wzbudza wiele kontrowersji i dzieli zarówno śledczych jak  i opinię publiczną na zwolenników teorii o morderstwie i zwolenników teorii o samobójstwie.  
  Podsumowując- za teorią o samobójstwie przemawia to, że Stephen miał problemy z życiu osobistym (krótko przed śmiercią rozstał się z dziewczyną, był zadłużony na sporą sumę pieniędzy oraz miał problemy na uczelni). Nie jest też wykluczone, że miał upodobania seksualne trudno akceptowalne w swojej społeczności i być może obawiał się ujawnienia i negatywnych reakcji ze strony kolegów. Wspominał też w rozmowach o tym, że w przypadku samobójstwa wybrałby spektakularny sposób na jego popełnienie. Wprawdzie rodzina Stephena nie zauważyła nic niepokojącego w jego zachowaniu, ale niestety życie pokazuje, że samobójcy potrafią do ostatnich chwil skrywać swoje uczucia a niektórzy z nich tuż przed śmiercią są tak podekscytowani perspektywą zakończenia swojego życia, że wydają się wręcz bardziej szczęśliwsi niż zwykle.  Dodatkowo jedynym dowodem w sprawie są nożyczki ze śladami DNA Stephena znalezione w jego własnym samochodzie oraz ślady jego DNA obecne na przeciętych taśmach spadochronu. Teoria o zabójstwie wydaje się z kolei bardziej prawdopodobna z powodów natury czysto ludzkiej. Po pierwsze nasuwa się pytanie: czy samobójca mógłby wybrać aż tak dziwny sposób na śmierć a po skoku próbowałby  otworzyć spadochron główny, a gdy ten nie zadziałał, otworzyłby również zapasowy? Jedynym motywem takiego działania wydaje się chęć upozorowania własnego zabójstwa. Czy jednak w takim wypadku ofiara zostawiałaby nożyczki, którymi uszkodziła spadochron we własnym samochodzie, w dodatku ze śladami własnego DNA? Logiczne wydaje się w tym wypadku użycie rękawiczek i wyrzucenie narzędzia, tak by nie zostało ono powiązane z ofiarą. Dodatkowo nożyczki zostały znalezione w samochodzie Stephena, który stał otwarty a kluczyki do niego znajdowały się w stacyjce. Śledczy nie mogli więc wykluczyć, że ktoś używając rękawiczek podłożył nożyczki, których chłopak wcześniej używał, do jego auta. Samo DNA znalezione na spadochronie Stephena też nie oznacza, że to on był sprawcą jego uszkodzenia. W końcu korzystał z tego spadochronu wiele razy, oczywiste jest więc to, że jego DNA mogło się na nim znaleźć. Ktoś inny z kolei mógł uszkodzić spadochron używając rękawiczek i nie pozostawiając na nim ani odcisków palców ani DNA.  Podejrzane również w całej sprawie jest zachowanie kolegów Stephena, którzy jak wiemy byli z nim w konflikcie i którzy wcześniej majstrowali przy spadochronie chłopaka, jak mówią, by dać mu nauczkę. Nie musi to jednak oczywiście oznaczać, że chcieli oni jego śmierci. Dyskusyjne przy teorii o morderstwie jest zachowanie Stephena. Jak wspominałam wcześniej rodzina i bliscy chłopaka jednogłośnie twierdzili, że zachowanie chłopaka w ostatnim czasie nie wzbudzało żadnych podejrzeń. Był zawsze radosny i nie wyglądał na osobę pogrążoną w depresji. Do dziś nie mieści im się w głowie to, że Stephen mógł popełnić samobójstwo. Wiadomo, że wyobrażenia bliskich nie zawsze pokrywają się z prawdą. Czy jednak Stephen byłby rzeczywiście tak dobrym aktorem, by na kilka minut przed popełnieniem samobójstwa żartować w najlepsze ze swoimi kolegami, co uwiecznił na nagraniu jeden z obserwatorów zawodów? 
  Śmierć Stephena do dziś nie została ostatecznie wyjaśniona, chociaż większość osób skłania się mimo wszystko do wersji o zabójstwie. Być może nigdy nie dowiemy się czy wersja ta jest prawdziwa i kto uszkodził spadochron chłopaka. Jedyną pozytywną rzeczą w całej sprawie jest to, że śmierć Stephena nie poszła całkowicie na marne. Po wypadku zaczęto zwracać w Anglii dużo większą uwagę na to gdzie i w jaki sposób przechowywane są spadochrony, tak by do minimum ograniczyć możliwość dostępu do nich osobom postronnym. Z pewnością zmniejszy to ryzyko celowego czy też przypadkowego uszkodzenia spadochronu.  

​#ciekawesprawykryminalne #historiekryminalne

Sture Ragnar Bergwall  urodził się 26 kwietnia 1950 r. w Szwecji. Dorastał w mieście Korsnäs wraz z sześciorgiem swojego rodzeństwa i od najmłodszych lat sprawiał kłopoty wychowawcze. Jako nastolatek był już silnie uzależniony od narkotyków. Przyjmował głównie amfetaminę, ale również wszelkiego rodzaju leki psychotropowe, które tylko udało mu się zdobyć. Przed ukończeniem 20 lat miał już założoną kartotekę policyjną, został m.in. oskarżony o napaść seksualną na 4 młodych chłopców w wieku od 9 do 12 lat. W trakcie popełniania tych czynów Sture znajdował się pod wpływem zarówno alkoholu jak i narkotyków. Sąd wywnioskował, że substancje te spowodowały u niego ograniczenie poczytalności, nie skazano go więc na karę więzienia a jedynie nakazano mu podjęcie leczenia psychiatrycznego, które początkowo miało odbywać się w zakładzie zamkniętym. 
  Gdy Sture miał 23 lata, dopuścił się kolejnego czynu karalnego. Był on już wtedy objęty ambulatoryjnym leczeniem psychiatrycznym, co oznaczało, że mieszkał poza zakładem i musiał jedynie stawiać się na wizyty lekarskie i sesje terapeutyczne. W trakcie jednej z wizyt w ośrodku dźgnął nożem jednego z mężczyzn uczęszczających na terapię. Na szczęście mężczyzna przeżył atak. W trakcie popełniania tego czynu Bergwall również znajdował się pod wpływem substancji odurzających. Z tego względu zamiast do więzienia trafił ponownie do zamkniętego szpitala psychiatrycznego. Tym razem terapia wydawała się pomagać.
    W latach 1978- 1989 Bergwallowi udało się zerwać z nałogiem. Przyjmował jedynie stale niewielkie dawki leku uspokajającego. W tych latach nie dopuścił się on żadnych przestępstw. Niestety pod koniec lat 80 z jakiegoś powodu Bergwall poddał się i ponownie popadł w nałóg. W 1991 roku pod wpływem substancji odurzających dopuścił się napadu na bank z bronią w ręku. Władze doszły do wniosku, że napad był bardziej czynem mającym znamiona szaleństwa niż logicznego i planowanego działania, z tego względu Bergwall ponownie trafił do zakładu, ale tym razem skierowano go do Szpitala Psychiatrycznego w Säter niedaleko Sztokholmu, w którym prowadzono nowatorską psychoterapię przygotowaną specjalnie dla osób z przeszłością kryminalną. Wydarzenia, które miały następnie miejsce, wpisały się dużymi literami w historię szwedzkiej kryminalistyki.
 Terapeuci pracujący w szpitalu, w którym znalazł się Bergwall wychodzili z założenia, że za większością problemów psychiatrycznych leży molestowanie seksualne, którego ich podopieczni doświadczyli w dzieciństwie. Część ze skazanych osób rzeczywiście miała takie doświadczenia, natomiast terapeuci twierdzili, że nawet jeśli któryś z pacjentów nie przypomina sobie takich wydarzeń w swoim dzieciństwie, to wcale nie oznacza, że nie był molestowany a tylko to, że może o tym obecnie nie pamiętać. Stosowano więc metody terapii, które miały na celu przywrócenie pacjentom wypartych wspomnień. Pod jej wpływem Bergwall rzeczywiście zaczął przypominać sobie wyparte z pamięci wydarzenia z dzieciństwa, w trakcie których stał się ofiarą molestowania seksualnego. Będąc pod wrażeniem efektów terapii bardzo chętnie brał w niej udział. Jeszcze w początkowym okresie swojego pobytu w ośrodku, Bergwall postanowił zmienić nazwisko. Zaczął używać nazwiska panieńskiego matki i od tamtego czasu znany był jako Thomas Quick.
  Pobyt Quicka w szpitalu miał trwać rok, ale gdy zbliżał się termin jego wyjścia na wolność, terapia zaczęła przynosić bardziej zaskakujące efekty. Quick zaczął dzielić się z terapeutami swoimi wspomnieniami dotyczącymi popełnionej przez siebie zbrodni. Chodziło zamordowanie 11-letniego chłopca, Johana Asplunda, który zaginął w 1980 roku w mieście Sundsvall. Quick przyznał się do porwania i molestowania seksualnego Johana. Twierdził, że nie planował go zabić, ale w pewnym momencie stracił nad sobą panowanie i udusił chłopca a następnie ukrył jego ciało. Twierdził też, że nie pamięta wszystkich szczegółów zbrodni i że sam fakt tego, że się jej dopuścił, wyparł z pamięci zaraz po jej dokonaniu. Przez te wszystkie lata aż do czasu terapii nie zdawał sobie sprawy z tego, że jest mordercą. Wprawdzie w czasie kolejnych sesji terapeutycznych Quick często zmieniał szczegóły zbrodni, mówił np że zabił chłopca dźgając go nożem, a nie dusząc go, jednak dla władz szpitala sam fakt przyznania się do morderstwa był pewnego rodzaju sukcesem terapeutycznym potwierdzającym skuteczność nowatorskiej terapii prowadzonej w tamtejszym ośrodku. Oczywiście przyznanie się do tak potwornej zbrodni nie mogło ujść Quickowi na sucho i po kilku tygodniach terapii poinformowano go, że sprawa zostanie zgłoszona policji. Od tego momentu przebieg terapii zaczął wyglądać nieco inaczej. Quick zaczął przedstawiać wspomnienia zbrodni bardziej jako jego fantazje, twierdząc, że ma wątpliwości czy te zdarzenia w ogóle miały miejsce. Gdy policja i prokurator zaczęli przesłuchania, napotkali na problem, który pojawił się już w trakcie sesji terapeutycznych, jednak dla oskarżycieli był on zdecydowanie bardziej istotny niż wcześniej dla lekarzy. Chodziło mianowicie o ciągłe zmienianie przez Quicka szczegółów zbrodni. Prokuratura nie miała twardych dowodów świadczących o winie Quicka i mogła opierać się jedynie na jego zeznaniach, które były delikatnie mówiąc nie do końca spójne. Quick nie potrafił podać żadnych istotnych szczegółów, które mogły by go jednoznacznie powiązać z zaginięciem chłopca. Nie pamiętał np jak Johan był ubrany ani gdzie ukrył jego ciało. Na podstawie wszystkich zebranych faktów prokurator zaczął skłaniać się bardziej ku myśli, że Quick po prostu kłamie, jednak władze szpitala były na tyle przekonane, że udało im się uzyskać przyznanie się do winy od rzeczywistego sprawcy morderstwa, że przekonali prokuraturę, aby kontynuować terapię i śledztwo. Quick nie miał nic przeciwko terapii i dalszym działaniom śledczych, co może się wydawać dziwne, ale jak sam przyznał po latach, w Szpitalu czuł się naprawdę dobrze. Dzięki terapii nie tylko miał dostęp do leków psychotropowych, ale również czuł, że ludzie poświęcają mu dużo uwagi, której tak bardzo pragnął. W trakcie kolejnych sesji Quick zaczął sobie przypominać kolejne zbrodnie, których dokonał. Podawał wiele szczegółów morderstw, często bardzo makabrycznych. Twierdził np, że dopuścił się na niektórych ofiarach aktów kanibalizmu. Niestety ponownie w wielu przypadkach zeznania Quicka nie zgadzały się z faktami lub były często zmieniane. W trakcie sesji obecni byli nie tylko terapeuci, ale również przedstawiciele policji, którzy wspólnie z lekarzami próbowali pomóc Quickowi w przywróceniu wspomnień. Stosowano np zadawanie pytań, które miały naprowadzić Quicka na prawidłowe wspomnienia, co jak pokazały późniejsze wydarzenia, miało bardzo negatywne konsekwencje.  
 Aby ułatwić Quickowi przywracanie wspomnień oraz uzyskać dowody w prowadzonym śledztwie prokuratura zlecała liczne wizje lokalne mające miejsce w punktach odnalezienia zwłok jego domniemanych ofiar czy w miejscach z których Quick miał uprowadzać mordowane później osoby. Pomimo braku ewidentnych dowodów wskazujących winę Quicka, prokuratura postanowiła oskarżyć go o część zabójstw, do których się przyznał. Trzeba przyznać, że jedną z przesłanek ku temu było zachowanie samego oskarżonego, który z każdym przypomnianym sobie morderstwem okazywał ogromną ekscytację spowodowaną tym, że udało mu się przywołać wspomnienia popełnianych przez siebie czynów. Dodatkowo Quick opowiadał o morderstwach w bardzo przekonujący sposób, wydawało się, że mylące mu się fakty dotyczące popełnianych zbrodni są mało istotnym szczegółem wynikającym z tego, że wyparł całe zdarzenie z pamięci a przywrócone wspomnienia nie zawsze były dokładne. Quick przyznał się do popełnienia w sumie 39 zabójstw. W wielu przypadkach jednak jego wspomnienia były na tyle mgliste, że nie potrafiono nawet zidentyfikować tożsamości ofiar. Z tego względu ostatecznie oskarżono go o popełnienie zaledwie 8 morderstw, za które został skazany w trakcie 6 różnych procesów sądowych.  

• W 1994 roku skazano go za zabójstwo Charlesa Zelmanovitsa- 15-latka który zaginął w 1976 roku w  Piteå i którego szczątki odnaleziono w 1993 roku w lesie niedaleko miejsca jego zaginięcia. Quick został skazany za zabójstwo Charlesa na podstawie własnych zeznań i przyznania się do winy.  
• W 1996 roku Quick został skazany za zabójstwo Janni i Marinusa Stegehuis, 30-paroletnich turystów holenderskich których ciała z licznymi ranami kłutymi zostały znalezione w ich namiocie rozbitym w lesie na terenach północnej Szwecji w 1984 roku.  W tym wypadku również nie posiadano dowodów materialnych na winę Quicka, ale w trakcie śledztwa podał on informacje, które nie były wcześniej ujawniane opinii publicznej i mógł je znać tylko morderca.  
• W 1997 roku skazano Quicka za zabójstwo Yenona Leviego, izraelskiego turysty, który został zabity w trakcie pieszej wędrówki w regionie Dalarna w Szwecji w 1988 roku. Podobnie jak w poprzednich procesach brak było dowodów rzeczowych, ale Quick podał informację dotyczącą narzędzia zbrodni, którą znowu mógł znać tylko morderca. Przyznał on, że zamordował turystę przy pomocy drewnianego kija, co zgadzało się prawdą a informacja ta nie była przekazywana wcześniej opinii publicznej.  
• W 1998 roku  Quick został skazany za zabójstwo Therese Johannesen, 9-latki która zaginęła w Drammen w Norwegii w 1988 roku. Był to pierwszy proces, w którym przedstawiono dowód rzeczowy. Quick przyznał się do morderstwa i twierdził, że pozbył się ciała wrzucając je do jeziora, które wskazał śledczym. Jezioro zostało osuszone, ale nie odnaleziono zwłok. Przeszukano więc pobliski las i tam natknięto się na fragmenty kości, które następnie przedstawiono w sądzie jako szczątki Theresy.  
• W roku 2000 Quick został skazany za zabójstwo Trine Jensen i Gry Storvik. Trine Jensen- 17 latka z Oslo- zaginęła w sierpniu 1981 roku. W dniu zaginięcia odwiedziła swoją matkę w sklepie, w którym ta pracowała. Po odwiedzinach Trine miała udać się na zakupy (dostała od mamy pieniądze na zakup kurtki), a następnie spotkać z przyjaciółmi, ale niestety nigdy nie dotarła na to spotkanie. Jej ciało odnaleziono 3 miesiące później w zaroślach w Oppegård, niedaleko Oslo. Stopień rozkładu ciała był znaczny, ale prawdopodobne było, że Trine została przed śmiercią wykorzystana seksualnie, ponieważ odnalezione ciało było nagie. Gry Storvik z kolei była 23- letnią prostytutką. Jej ciało odnaleziono w pobliżu miejsca odnalezienia zwłok Trine, w Myrvoll, niedaleko Oppegård, w 1985 roku. Ciało odnaleziono krótko po zabójstwie, można więc było stwierdzić na podstawie sekcji zwłok, że przyczyną śmierci było silne uderzenie w głowę, oraz że kobieta przed śmiercią z całą pewnością została wykorzystana seksualnie. W obu przypadku z powodu braku twardych dowodów Quick został skazany jedynie na podstawie własnego przyznania się do winy. 
• Ostatni proces dotyczył zabójstwa Johana Asplunda, czyli pierwszej ofiary Quicka, 11-latka, który zaginął w 1980 roku w mieście Sundsvall. Zwłoki chłopca nigdy nie zostały odnalezione. Quick został skazany za jego zabójstwo na podstawie własnych zeznań w 2001 roku. 

 
  Pomiędzy procesami oraz po ich zakończeniu Quick cały czas przebywał w Szpitalu Psychiatrycznym w Säter a psychoterapia mająca na celu przywracanie utraconych wspomnień była kontynuowana. W roku 2001 doszło jednak do sytuacji, która całkowicie odmieniła bieg wydarzeń. Szpital Psychiatryczny w którym przebywał Quick został oddany w ręce innego dyrektora klinicznego. Lekarz ten po przejrzeniu dokumentacji Quicka był wręcz wstrząśnięty ilością leków, które były mu przepisywane. Doszedł do wniosku, że dawki te muszą zostać zmniejszone a ostatecznie nawet zredukowane do zera. Quick nie będąc już pod wpływem leków, zupełnie zmienił swoje zachowanie. Przestał współpracować z policją i prokuraturą, która nadal pracowała nad identyfikacją pozostałych jego ofiar, oraz wrócił do swojego poprzedniego nazwiska- Sture Bergwall. Na kilka lat zamknął się w sobie nie chcąc kontynuować wcześniejszej terapii.  W roku 2008 wycofał wszystkie swoje wcześniejsze zeznania oraz poprosił o ponowne rozpatrzenie wszystkich spraw.
  Oczywiście samo wycofanie zeznań początkowo niewiele zmieniało, jednak sytuacja nabrała rozgłosu i wzbudzała coraz większe zainteresowanie dziennikarzy. W końcu fakt, że jeden z najgroźniejszych seryjnych morderców ówczesnych czasów, określany mianem bestii bez ludzkich cech, tak chętnie opowiadający o swoich zbrodniach, ostatecznie odwołał przyznanie się do winy, był łakomym kąskiem dla dziennikarzy. Problemy zaczęły się, gdy zaczęto dokładniej sprawdzać wszystkie złożone przez Bergwalla zeznania. Okazało się, że przyznał się on do kilku morderstw, których w żaden sposób nie mógł popełnić. W przypadku dwóch zabójstw- Bergwall na ich czas miał żelazne alibi poświadczone przez wiele osób. W dwóch innych przypadkach okazało się, że zaginione osoby, które rzekomo zabił, odnalazły się całe i zdrowe. O śmierć tych wszystkich osób Bergwall nigdy nie został oskarżony, ale zaczęto się zastanawiać nad tym, czy jeśli kłamał w tych przypadkach, mógł również kłamać w pozostałych?  Gdy dziennikarze zaczęli zgłębiać temat, pojawiało się coraz więcej wątpliwości. W końcu na wniosek części śledczych, którzy brali udział w zbieraniu materiałów dowodowych przeciwko Bergwallowi oraz na wniosek rodzin jego domniemanych ofiar, które również miały spore wątpliwości co do jego winy, postanowiono wznowić wszystkie procesy.   
  Rozpoczęto od sprawy śmierci Yenona Leviego. Jak wspomniałam wcześniej Bergwall nie tylko przyznał się do jego zabójstwa, ale podał też rodzaj narzędzia zbrodni, który zgadzał się z ustaleniami prokuratury. Okazało się jednak, że w trakcie procesu nie wspomniano o tym, że zanim Bergwall przyznał się do użycia drewnianego kija, wymienił najpierw kilka innych narzędzi, którymi podobno zabił mężczyznę. Były to topór, szpadel i podnośnik samochodowy. Zeznania Bergwalla stały się w tym momencie bardzo mało wiarygodne. Z braku innych dowodów werdykt został unieważniony we wrześniu 2010 roku. 
  Następnie zajęto się sprawą zabójstwa Therese Johansen. Jak pamiętamy był to pierwszy proces przeciwko Bergwallowi, w którym przedstawiono dowód rzeczowy, jednak po dokładniejszym jego zbadaniu testy laboratoryjne wykazały, że domniemane fragmenty kości Theresy odnalezione w miejscu wskazanym przez oskarżonego, składały się z drewna i kleju połączonych ze sobą - nie były to więc wcale fragmenty kości a prawdopodobnie fragmenty płyty pilśniowej. Bergwall został oczyszczony z tego zarzutu w marcu 2011 roku. 
  Rok później zajęto się sprawą zabójstwa Johana Asplunda, czyli domniemanej pierwszej ofiary Bergwalla. Ponieważ w tej sprawie również nie było żadnych dowodów prócz wycofanego przyznania się do winy, zarzuty oddalono w marcu 2012 roku.  
  Kolejną wznowioną sprawą były zabójstwa kobiet w pobliżu Oslo. Tutaj podobnie- Bergwall został skazany tak naprawdę jedynie na podstawie własnych odwołanych później zeznań. Z powodu braku jakichkolwiek dowodów winy czy też nawet powiązań Bergwalla ze zmarłymi kobietami wyrok unieważniono we wrześniu 2012 roku, na co miał wpływ również fakt, że DNA uzyskane z nasienia pobranego z ciała Gry Storvik nie odpowiadało materiałowi genetycznemu Bergwalla.  
  Kolejnym unieważnionym wyrokiem był ten za zabójstwo pary holenderskich turystów. Bergwall został skazany na podstawie własnych zeznań, które miały zawierać informacje mogące być jedynie w posiadaniu mordercy. W trakcie ponownego śledztwa okazało się jednak, że informacje te zostały Bergwallowi przekazane przez śledczych. Werdykt unieważniono w maju 2013 roku.   
 Ostatni unieważniony wyrok dotyczył zabójstwa Charlesa Zelmanovitsa. W tym przypadku również skazano Bergwalla jedynie na podstawie jego własnych zeznań natomiast dowody zebrane w śledztwie nie pozwoliły nawet na stwierdzenie czy chłopiec w ogóle został zamordowany czy też zmarł z powodów naturalnych. Odnalezione ciało znajdowało się bardzo zaawansowanym stopniu rozkładu. Nie było na nim widać śladów mogących sugerować udział innych osób w jego śmierci a prawdopodobną jej przyczyną mogło być po prostu wychłodzenie organizmu. Wiadomo było bowiem, że w noc, w którą chłopiec zaginął, panowały bardzo złe warunki atmosferyczne. Temperatura spadła dużo poniżej zera i chłopiec mógł się zgubić w lesie a następnie zamarznąć na śmierć. Bergwall został oczyszczony z zarzutu morderstwa Charlesa w lipcu 2013 roku. Od tego momentu stał się wolnym człowiekiem.  
   Po oczyszczeniu z wszystkich zarzutów Bergwall został zwolniony z zakładu psychiatrycznego. Zalecono mu jedynie kontynuowanie terapii psychiatrycznej w warunkach ambulatoryjnych. Stan jego zdrowia psychicznego objęty jest tajemnicą lekarską, ale z nieoficjalnych źródeł wiadomo, że aktualnie Bergwall ma się dobrze i nie przyjmuje żadnych leków psychotropowych. Nie wiadomo też nic o tym, by po wyjściu z ośrodka miał jakiekolwiek problemy z prawem. Jeszcze w roku 2011, czyli przed oczyszczeniem ze wszystkich postawionych wcześniej zarzutów, wydał swoje wspomnienia w postaci książki pt “Thomas Quick nie żyje”.  
 Historia Bergwalla była inspiracją do napisania wielu książek oraz nakręcenia kilku programów telewizyjnych i filmów. Najnowszy z nich wchodzi właśnie do szwedzkich kin. Historia ta jest z pewnością nie tylko ciekawa, ale też bardzo pouczająca. Pokazuje bowiem jak niedoskonały potrafi być system sprawiedliwości oraz z jakim dystansem powinniśmy podchodzić do zeznań składanych w trakcie procesów, nawet jeśli są to zeznania mówiące o przyznaniu się do winy. Jest też niestety niechlubnym przykładem tego jak śledczy potrafią czasem naciągać materiał dowodowy, aby zbudować wiarygodną linię oskarżenia.  
  Sprawcy wszystkich zabójstw, o które oskarżono Bergwalla są do dzisiaj nieznani. Od śmierci ofiar minęło już ponad 25 lat, więc nawet jeśli znaleziono by winnego, nie mógłby on zostać skazany ze względu na przedawnienie sprawy. Pomimo tego zarówno niektórzy policjanci jak i dziennikarze nadal starają się dociec prawdy chociażby po to, by przynieść rodzinie ofiar ulgę w cierpieniu wynikającym z niewiedzy. 

​#ciekawesprawykryminalne #historiekryminalne